Απαράδεκτη λεηλασία

     Οι λαϊκιστές δεν χρειάζεται να ξοδέψουν φαιά ουσία για να εξηγήσουν την κρίση.
Συνήθως έχουν τις απαντήσεις, θεωρούν εαυτούς σίγουρους και είναι βέβαιοι πως για όλα φταίνε οι άλλοι και πως οι ίδιοι μπορούν να υπερασπίζονται τους πάντες και τα πάντα στο όνομα του λαού και των λαϊκών συμφερόντων. Δικαιούνται έτσι να διαμαρτύρονται για τις συντάξεις που κόβονται, για τα νοσοκομεία που δεν έχουν γάζες, για τις άγονες γραμμές του ΟΣΕ που περικόπτονται, για τους συμβασιούχους που δεν γίνεται παρά να νομιμοποιηθούν, για καθετί που πάει κόντρα σε συνήθειες και παραδόσεις.

     Δεν αξιολογούν, για παράδειγμα, τι επιβάλλει την περικοπή των συντάξεων στις άγαμες θυγατέρες των δημοσίων υπαλλήλων και των στρατιωτικών, δεν συζητάνε το ενδεχόμενο να είναι άδικη η πρόωρη συνταξιοδότηση νέων γυναικών κάτω των 45 ετών, ούτε χρειάζεται να προβληματισθούν γιατί τα νοσοκομεία χρωστάνε τόσα και άλλα τόσα, γιατί η λειτουργία ενός αναιμικού σιδηροδρόμου απαιτεί ατελείωτους πόρους κάθε χρόνο και βεβαίως δεν μπορούν να σκεφθούν ότι το εμπόριο ψυχών στο Δημόσιο δεν γίνεται να συνεχισθεί, επειδή απλούστατα το κράτος δεν έχει χρήματα.
     Ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε ότι το πάρτι της λευκής μπλούζας στα νοσοκομεία στηρίζεται στη συνενοχή μεταξύ των διοικήσεων, των γιατρών, των προμηθευτών και των συνδικαλιστών που χρόνια τώρα κάνουν την πάπια, επειδή απλώς οι μίζες μοιράζονται αναλογικά.

     Ακόμη γνωρίζουμε ότι η λεηλασία στον ΟΣΕ έχει την ίδια ακριβώς βάση συνενοχής. Διορισμένες κομματικές διοικήσεις, εργαζόμενοι, συνδικαλιστές και προμηθευτές μετέχουν στο αυτό κόλπο που υπερτιμολογεί έργα και μηχανήματα και ξοδεύει αφειδώς χρήματα του ελληνικού λαού.
     Και ακόμη οι γνωρίζοντες δεν έχουν επιφυλάξεις πως το κομματικό πελατειακό κράτος απέδιδε συντάξεις στους πάντες, ανεξαρτήτως εισφορών και εργασιακού βίου.
Όπως επίσης γνωρίζουμε ότι στο όνομα του κοινωνικού κράτους στήθηκε διαρκής επιχείρηση λεηλασίας των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, χωρίς ποτέ να ελεγχθεί η κοινωνική αποτελεσματικότητα των υπερδαπανών και των αθρόων προσλήψεων.

     Το ερώτημα που ευθέως τίθεται είναι: μπορεί άραγε να διατηρηθεί το καθεστώς της λεηλασίας των πάντων στο όνομα μιας δήθεν αριστερής ή δημοκρατικής αντίληψης περί κοινωνικού κράτους;
Προφανώς όχι, γιατί απλούστατα, όταν το αριστερό ή το δημοκρατικό ιδανικό καταλήγει σε λεηλασία του κοινωνικού πλούτου δεν είναι, ούτε αριστερό, ούτε δημοκρατικό. Μάλλον με οικονομικό έγκλημα μοιάζει παρά με οτιδήποτε άλλο.


Αντώνης Καρακούσης

www.tovima.gr (Τρίτη 13 Ιουλίου 2010)