Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Γυναίκες σπάστε τη σιωπή!

         Την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Κακοποίησης των Γυναικών. Με αφορμή την ημέρα αυτή,θα ‘θελα να πω δυο λόγια βγαλμένα από την ψυχή μου στις γυναίκες που κακοποιούνται λεκτικά, σωματικά, ή σεξουαλικά.
         Θα ήθελα να τους πω κατ΄αρχήν, ότι δεν είναι μόνες. Πολλές, πάρα πολλές, είναι σαν κι αυτές. Τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας είναι, δυστυχώς, πολύ υψηλά στην ελληνική κοινωνία, σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί η γειτόνισσά τους, η φίλη τους, η συνάδελφός τους, να είναι σαν κι αυτές. Να είναι, δηλαδή, μια γυναίκα που κακοποιείται. Μια γυναίκα που σαν κι αυτές ντρέπεται να μιλήσει γι’ αυτό που της συμβαίνει και σιωπά. Αν, όμως, βρουν το θάρρος να μιλήσουν, θα έχουν κάνει το πρώτο βήμα, θα έχουν σπάσει τη σιωπή.
       Μιλήστε, λοιπόν, γύρω σας, στους φίλους σας, στην οικογένειά σας, στα συμβουλευτικά κέντρα που υπάρχουν γι’ αυτό το σκοπό, για το μαρτύριο που ζείτε. Δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να υπομένουμε μια σχέση που μας ταπεινώνει, μας εξευτελίζει και τσαλακώνει την ψυχή μας.
Ξέρω, δεν είναι εύκολο. Είναι πάρα πολλοί οι λόγοι, που μπορεί να μας κρατάνε δέσμιες σε μια κολασμένη σχέση. Μπορεί να είναι ο έρωτας που, παρά την ταπείνωση, σιγοκαίει ακόμα μέσα μας. Μπορεί να είναι οικονομικοί λόγοι, ανασφάλεια να μείνουμε μόνες και πώς θα τα καταφέρουμε. Μπορεί να είναι τα παιδιά, που ίσως υπάρχουν και φοβόμαστε μην τα πληγώσουμε. Μπορεί να είναι η οικογένειά μας, γονείς και αδέρφια που φοβόμαστε μην τους στεναχωρήσουμε. Μπορεί…μπορεί…μπορεί… Τόσοι λόγοι, τόσες δικαιολογίες.

       Στην πραγματικότητα, όμως, νομίζω ότι ο μόνος λόγος είναι η δειλία. Είμαστε δειλές και φοβόμαστε. Χρειάζεται θάρρος. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να αντιδράσουμε και να φύγουμε, όσο είναι καιρός, από σχέσεις που μας βασανίζουν και μας κακοποιούν. Τι θα μας δώσει τη δύναμη να το κάνουμε;
        Ας σκεφτούμε την επόμενη μέρα. Μια μέρα χωρίς αγωνία για τα άδικα ξεσπάσματά του επάνω μας. Ας φανταστούμε ότι γυρίζουμε από τη δουλειά στο σπίτι χωρίς το σφίξιμο στην ψυχή με το τί μας περιμένει. Ας φανταστούμε πώς είναι να διαθέτεις το χρόνο σου για σένα όπως εσύ θέλεις, χωρίς να έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κάποιον που σε απειλεί αν δεν είναι ικανοποιημένος από αυτά που έχεις κάνει. Ας φανταστούμε ότι μπορούμε να πάμε ελεύθερα μια βόλτα, να πιούμε ένα καφεδάκι με μια φίλη, να πάμε ένα σινεμαδάκι χωρίς το φόβο της επιστροφής σε ένα σπίτι – φυλακή.
         Μπορεί το σπίτι, στο οποίο θα επιστρέφουμε, να είναι πιο μικρό και πιο φτωχικό από εκείνο που αφήσαμε, αλλά θα είναι ήρεμο και θα είναι δικό μας. Η μικρή μας φωλιά για να αναπαυτούμε πραγματικά. Μπορεί να μην έχουμε αυτοκίνητο για βόλτες, ταξίδια ή διακοπές, αλλά θα έχουμε την ελεύθερη επιλογή να πάμε μια εκδρομούλα από τις τόσες που διοργανώνονται με λίγα χρήματα, σε ένα μέρος που εμείς θέλουμε να πάμε και κυρίως, θα είμαστε ήσυχες και ήρεμες όπου κι αν πάμε. Θα μου πείτε ότι τα πράγματα δυσκολεύουν αν υπάρχουν παιδιά. Πιστέψτε με, ότι τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο για την ψυχή των παιδιών από το να μεγαλώνουν σ’ ένα ήρεμο περιβάλλον. Ξέρω ότι στην άσχημη οικονομικά εποχή μας, αν μια γυναίκα δεν έχει δουλειά ή άλλους πόρους, είναι δύσκολο να φύγει από μια τυραννική σχέση και να ζήσει μόνη της. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να τολμήσει, για να είναι ελεύθερη. Γιατί η ελευθερία δεν πλήρωνεται με τίποτα.
       Φίλες μου καλές, συντρόφισσές μου, γυναίκες που σας κακοποιούν ψυχικά ή σωματικά, σπάστε τη σιωπή, μιλήστε γι’ αυτό που σας συμβαίνει και βρείτε το θάρρος να ανοίξετε την πόρτα προς την ελευθερία...

www.aixmi.gr/ Άννα Βαγενά, ηθοποιός

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Να μπορέσουν! Γιατί αν δεν μπορέσουν θα γίνουμε «οι παλιόψαθες των εθνών και βάρος της γης»

      Λίγες μέρες πριν, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού με κομμένη την ανάσα περίμενε μια κάποια στοιχειώδη συναίνεση, για να σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί για τη χώρα μας, αυτήν την ύστατη στιγμή. Ευτυχώς μέσα από τις κομματικές συμπληγάδες κατάφερε να γίνει κάτι από το οποίο, με όσες διαφωνίες κι αν έχει ο καθένας μας, μπορεί να ελπίσει σε μια χαραμάδα φωτός.
      Και πριν επίσημα πάρει την έγκριση από το Κοινοβούλιο αυτή η «χωρίς όνομα» κυβέρνηση άρχισαν τα όργανα. Πικρόχολα σχόλια, πικρόχολες Κασσάνδρες, υποθετικά προβλήματα, σχόλια για κομματικές διαδοχές και διάφορες κακές θεατρικές παραστάσεις από λίγους που άδραξαν την ευκαιρία για λίγη δημοσιότητα. Λόγια ασυλλόγιστα.
       Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί έχουν καταλάβει ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ενδιαφέρεται μόνο για το αν θα σωθεί η χώρα μας και όχι ποιος θα είναι μετά από τρεις μήνες υποψήφιος πρωθυπουργός ή αν θα μπορέσει να συνεργαστεί ο ένας με τον άλλον. Να μπορέσουν. Γιατί αν δεν μπορέσουν θα γίνουμε «οι παλιόψαθες των εθνών και βάρος της γης», όπως πολύ γλαφυρά και καθόλου γλυκά έγραψε ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του κι ας μην ήξερε κάτι για παγκοσμιοποίηση. Γνώριζε, όμως, πολύ καλά τα χαρακτηριστικά μας, που δυστυχώς παραμένουν αναλλοίωτα, όπως δείχνει το παρακάτω απόσπασμα:

 «Θα σημειώσω γυμνή την αλήθεια και χωρίς πάθος. Αλλά η αλήθεια είναι πικρή και όσοι κάμαμεν το κακό μας κακοφαίνεται, ότι και το κακό το θέλομε και το νιτερέσιον να το κάμωμε και καλούς πατριώτες θέλομε να μας λένε. Και αυτό δεν γίνεται ούτε θα το κρύψω εγώ και να μείνη κρυμμένο, ότι η πατρίς ζημιώθη, διατιμήθη και όλο σ αυτό κατανταίνει ότι μας ηύρε όλους θερία».
   Αυτά τα χαρακτηριστικά με όσα συνεπάγονται σε πολιτικές επιλογές μας οδήγησαν σήμερα σ' αυτήν την κατάντια. Οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι νέοι μας. Όλοι οι υπόλοιποι τους οφείλουμε αυτήν τη στιγμή να συλλογιστούμε και να περπατήσουμε σωστά. Να μη συμβεί για άλλη μια φορά αυτό που τόσο παραστατικά γράφει ο Νίκος Γκάτσος, που τον τιμάμε εφέτος, στο ποίημα του το μελοποιημένο από το Μάνο Χατζιδάκη «Γκρεμίσανε τα φράγματα»:
Για να κριθούν τα πράγματα /  στο δύσκολο καιρό /   γκρεμίσανε τα φράγματα /  να τρέξει το νερό. /                                                     
 Μα τα παλιά φαντάσματα / σαν είδαν το σεισμό / οργώσαν τα χαλάσματα / και σπείραν διχασμό...                                                                                

www.aixmi.gr/ της Ουρανίας Χρυσαφίνου,ομότιμης καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Τέλος στις κομματικές μειοψηφίες στο χώρο του Πανεπιστημίου!

     Όλοι όσοι φοιτούμε στο Πανεπιστήμιο, πιστεύουμε ότι πρόκειται για μια κοινότητα που προάγει την Παιδεία και τον Πολιτισμό και δεν υπάρχει χώρος για μικροπολιτικά συμφέροντα και κουλτούρες που το μετατρέπουν σε ένα είδος κομματικού βουλευτηρίου.
     Προσωπικά θεωρώ ότι το Πανεπιστήμιο μας δίνει ερεθίσματα ώστε, αφενός να κατακτήσουμε τη γνώση πάνω στο αντικείμενο με το οποίο ο καθένας μας ασχολείται, αφετέρου να αποκτήσουμε υγιή πολιτική σκέψη μέσω κοινωνικών ζυμώσεων. Όμως, κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται ότι εντός του Πανεπιστημίου υπάρχει θέση για κομματικές πρακτικές και ιδιοτέλειες.
       Καθημερινά γίνομαι μάρτυρας ενεργειών και καταστάσεων που μπορούν να απεικονίσουν τη δυσφορία που επικρατεί. Υπάρχουν φοιτητές που ρυθμίζουν με περίεργο τρόπο τις προτεραιότητές τους και ζητούν αναβολή των μαθημάτων, ώστε να πραγματοποιηθεί η συνέλευση του τμήματος και, μάλιστα, μετατρέπουν τη συνέλευση σε κάτι που μόνο η λέξη «μπάχαλο» μπορεί επακριβώς να περιγράψει. Στις συνελεύσεις εισέρχονται φοιτητές που αποτελούν φερέφωνα συγκεκριμένων κομματικών παρατάξεων. Επιδίδονται σε ένα ξύλινο λόγο, (προφανώς έτοιμο από τα κεντρικά γραφεία του κόμματος), τον οποίο έχουν αποστηθίσει, εκσφενδονίζουν λογύδρια επί παντός επιστητού, ασκούν σωματική και ψυχολογική βία στους παρευρισκόμενους.

     Βλέπουμε, λοιπόν, μια υπονόμευση συλλήβδην των δημοκρατικών ελευθεριών και διαστρέβλωση του ρόλου του Πανεπιστημίου. Και εμείς αναρωτιόμαστε «γιατί δεν πάει καλά η Παιδεία μας;». Αρνούμενοι την εξόφθαλμη πραγματικότητα και καταφεύγοντας σε επικοινωνιακά τερτίπια, δε δίνουμε λύσεις αλλά αφήνουμε το πρόβλημα να διαιωνίζεται.
       Το πρόβλημα δεν μένει μόνο εκεί. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το Πανεπιστήμιο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας. Συμμερίζομαι αυτήν την άποψη, καθώς διαπιστώνω συνεχώς τις αρνητικές συνέπειες που υφίσταται η κοινωνία από τη δράση μειοψηφιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο ελληνικός συνδικαλισμός. Είναι, πλέον, πασιφανές ότι ο συνδικαλισμός μετατράπηκε από μέσο προστασίας των εργαζομένων σε ένα σκληρό συνονθύλευμα που νοιάζεται για την επιβίωσή του και τη διαιώνισή του- κι όχι για την υπεράσπιση των συμφερόντων των αδυνάτων.
        Κατά τη δική μου άποψη, ακόμα και ο πιο απλός φαινομενικά τρόπος διαμαρτυρίας, μπορεί να επιφέρει σημαντικότατα αποτελέσματα αν η άσκηση του γίνεται σε δημοκρατικά πλαίσια και δεν στρέφεται εναντίον του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου. Σίγουρα τρόποι υπάρχουν. Το ζήτημα είναι αν υπάρχει κοινωνική (αυτό) συνείδηση και περίσσιο αίσθημα ευθύνης από όλους τους εμπλεκόμενους, που θα καταστήσει δυνατή και αποτελεσματική τη διαμαρτυρία τους.

www.aixmi.gr/ του Γιάννη Μπαξεβάνου,φοιτητή στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Η μάχη για επιβίωση προτιμάει βίαια σχολεία σε βίαιο κόσμο!

     Ας κρατήσουμε το παράθυρο ανοιχτό. Ίσως έτσι το φως κουράζεται λιγότερο να μπει στο δωμάτιο...
     
          Για να μπορέσει το σχολείο να διαχειριστεί τις όποιες εντάσεις στο εσωτερικό του, χρειάζεται να είναι χώρος ελεύθερης μάθησης και όχι υποχρεωτικού εγκλεισμού και να μπορεί να διαχειριστεί τα πολιτισμικά σοκ που προκαλούνται από την είσοδο διαφορετικής προέλευσης μαθητών στην τάξη και να μην αντιμετωπίζει τον ατίθασο νέο ως εσωτερικό εχθρό. Εντέλει το σχολείο μπορεί να προκαλέσει, αλλά και να διαχειριστεί με ορθό παιδαγωγικό τρόπο τη νεανική έκρηξη βίας είτε αυτή ορίζεται ως αντιδρώσα είτε ως αυτόνομη. Η άποψη, όμως, ότι και το σχολείο «ασκεί» πρωτογενή βία λόγω της υποχρεωτικής παρακολούθησης μαθημάτων και του ελέγχου δεν είναι πειστική, αφού οι διαφορές στην εκδήλωση ενδοσχολικής βίας είναι σημαντικές στα διάφορα σχολεία.
        Ο θυμός μέσα στο σχολείο και έναντι όλων, συνδυάζεται και ενισχύεται από την πλήξη (53%) και την απογοήτευση (32%), αλλά δεν αίρουν την ανάγκη του μαθητή να ανήκει σε μια ομάδα χωρίς να χάνει την ατομικότητά του. Η ενσωμάτωση στην κοινότητα των  συνομηλίκων, ακόμα και επιθετικών, η ατομική ή συλλογική λεκτική επιθετικότητα των μαθητών κινούνται ανάμεσα στο παιχνίδι, το χιούμορ και την προσβολή, αλλά δύσκολα θα μπορούσαν να εκφράζουν ακραίες εξουσιαστικές διαθέσεις, στο ελληνικό, τουλάχιστον, πολιτισμικό πλαίσιο. Μάλλον πρόκειται για ομαδικές κοινωνικές αναπαραστάσεις ή για συμπεριφορές αναζήτησης ζωτικού χώρου,όπου ο ανταγωνισμός, η προσαρμογή, ο συμβιβασμός και η συνεργασία συνυπάρχουν.Οι ανομικές φασαρίες μέσα στην τάξη αποδεικνύουν το τέλος των αντοχών του μαθητή στις πιέσεις που δέχεται για να «πετύχει».

        Ας μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό όνειρο επιτυχίας «που καλλιεργούν οι γονείς», μεταλλάσσει συναισθηματικά τα νέα παιδιά που διαισθανόμενα ότι δεν μπορούν ν’ ανταποκριθούν στα υψηλά standards και στις προσδοκίες, επιδίδονται σε ανομική φασαρία και καταστροφική άρνηση και αντί-δραση. Η οποιαδήποτε ανυπακοή σε μοντέλα, η αμφισβήτηση των μεθόδων και η διεκδίκηση άλλου μέλλοντος δεν πρέπει, όμως, να προσεγγίζεται σαν βία και να επισύρει ηθικούς πανικούς.
Το πέρασμα από την ανομική φασαρία στην τάξη στην εγκληματικότητα και όχι απλά στη συμβολική βία, δεν είναι τόσο απλό ή αυτόματο.
        Πώς να διαμορφώσεις «όρους ειρηνικού σχολείου», μέσα σ’ ένα κοινωνικό πλαίσιο βίας; Οι ρίζες της βίας είναι βαθιά χωμένες στον Πολιτισμό και στην κοινωνία. Στις ανισότητες και στις δικίες. Από την άλλη, οι ορισμοί και οι εννοιολογήσεις της σχολικής βίας δημιουργούν συχνά συγχύσεις. Οι αιτίες μπλέκονται με τ’ αποτελέσματα και όλα αυτά με διάφορα ιδεολογήματα.Το συχνά αδιάφορο σχολείο δεν έχει μηχανισμούς και δασκάλους προετοιμασμένους να χειριστούν δύσκολες μέχρι και βίαιες καταστάσεις, ενώ η γειτονιά και η τοπική κοινωνία απλώς κάθε φορά εκπλήσσονται,  κρύβοντας κάτω από το χαλί την «οικολογία του φόβου και της αποτυχίας». Κι, όμως, η ζεστή σχολική ατμόσφαιρα της κατανόησης και της συνεννόησης μπορεί να δημιουργεί θετικά συναισθήματα και αίσθημα ασφαλούς περιβάλλοντος και να χρησιμοποιεί την επικοινωνία ως μέσο κοινωνικής ένταξης και ψυχολογικής υποστήριξης.
       Ακόμα και οι ακραίες περιπτώσεις μαθητικής συμπεριφοράς, όπου και αν οφείλονται και σε ό,τι και αν καταλήγουν (βία, ναρκωτικά, πορνεία κλ.π), πρέπει να βρουν μέσα στο σχολείο ένα «χώρο ζωής» κι έναν «κώδικα ζωής», που θ’ ανατρέπουν τους αρνητικούς όρους (κοινωνικούς, πολιτισμικούς, οικογενειακούς) οι οποίοι ώθησαν τον νέο στα άκρα.Άλλωστε, η συγχωρητικότητα ή ικανότητα συγχώρεσης είναι συνυφασμένες με τη διαλλακτικότητα και την ενσυναίσθηση και αφορούν τις διαπροσωπικές αντιδικίες.

       Η σχολική βία παραμένει «μια βία που επερωτά», που στέλνει μηνύματα ιδίως όταν ανθεί μέσα σε «υπέρμετρα ιδιάζοντα σχολεία» κοινωνικών προβλημάτων (ανεργίας και στιγματισμού).
       Τα «κακά υποκείμενα-μαθητές» ζητούν –δια της βίας- επικοινωνία, δηλώνουν «παρών» με τις πράξεις-προφάσεις τους, αποσυμπιέζουν τα αισθήματα καταπίεσης (μέσω μιας προσωρινής ισορροπίας) κι ανευρίσκουν ταυτότητα (ίσως και αξίες αρρενωπότητας). Άρα, δεν χρησιμεύουν σε τίποτα οι ευχές και οι κατάρες.
        Χρειάζονται δύσκολες αποφάσεις. Ουδείς θα δεχτεί παθητικά «τον κοινωνικό του θάνατο». Το σχολείο δεν στάθηκε ικανό να παραδώσει μαθήματα συμβίωσης χωρίς βία. Οφείλει, λοιπόν, αφενός να κατανοήσει και αφετέρου να μάθει να διαχειρίζεται τις κρίσεις που προκαλούν η ανισότητα, η αδικία και η αμάθεια -εντός και εκτός των «σχολικών τειχών». Γιατί μόνον έτσι το σχολείο μπορεί να γίνει ένα πεδίο διαλόγου και διαχείρισης της βίας. Αρκεί να γεφυρώσει –και όχι να γκρεμίσει- τη σχέση «οικογενειακό – κοινωνικό περιβάλλον» και «σχολικό περιβάλλον»,με όσα πολιτισμικά στοιχεία το καθένα από αυτά φέρει και επιβάλλει.
       Το σχολείο ως χώρος συμβίωσης και επικοινωνίας είναι, ταυτόχρονα, και το κατεξοχήν πεδίο διαμόρφωσης συνειδήσεων, αντιλήψεων και πρακτικών ήπιας επίλυσης των ενδο-συγκρούσεων. Η εξωτερική ασφάλεια του σχολείου (security) που περιλαμβάνει προσωπικό ασφαλείας, ηλεκτρονικό έλεγχο και ηλεκτρονικό κλείδωμα των χώρων, ειδικά καρτελάκια με τη φωτογραφία τους που φέρουν οι μαθητές, κουμπί συναγερμού στην έδρα του δασκάλου, έλεγχο για ναρκωτικά και όπλα, συγκρούεται με την εσωτερική ασφάλεια (safety) ενός χώρου εκπαιδευτικής διαδικασίας που απαιτεί άλλο περιβάλλον και άλλες σχέσεις. Ούτε η ποινικοποίηση κάθε αντικανονικής συμπεριφοράς, ούτε ο εισαγγελέας, ούτε η αστυνομία του σχολείου, ούτε τα σχολεία-φρούρια, ούτε η επαναφορά της βέργας, καλλιεργούν συνείδηση συνύπαρξης.

       Η κοινωνική ομπρέλα προστασίας σχετίζεται με τη συνευθύνη των κοινωνικών φορέων και όχι με την αστυνόμευση. Χρειάζεται μια συνέργεια πολλών θεσμών και φορέων, για να πεισθούν οι νέοι να ξαναγυρίσουν στην κοινωνική συμβίωση χωρίς βία.
       Η βία στο σχολείο δεν εγγράφεται στο κληρονομικό φορτίο του θεσμού. Πρέπει, συνεπώς, το σχολείο να ξαναβρεί την εσωτερική του δημοκρατία (ισότητα, διάλογος, ηπιότητα, ελευθερία έκφρασης) και ν’ αναπτύξει δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών. Πρέπει να «επανεφεύρουμε» το σχολείο, που σημαίνει νέα δομή, νέα μορφή, νέες σχέσεις, νέα αισθητική, νέα λειτουργία, νέοι ρόλοι, πρέπει να αυτονομήσουμε (έστω σχετικά) το σχολείο από τη διαδικασία νομιμοποίησης της κρατούσας κοινωνικής τάξης για να μην είναι καταδικασμένο και αυτό κι εμείς ν’ αναπαράγουμε ή και να διευρύνουμε τις προϋπάρχουσες ανισότητες.
        Το σχολείο που πληγώνει αντί να εκ-παιδεύσει, οι υπόγειες διαδρομές της βίας στο σπίτι, στην πλατεία και της σχολικής βίας, ο ανταγωνισμός ως εργαλείο επιτυχίας και το παιχνίδι ως μέσον ενηλικίωσης, οι περικυκλωμένοι από «όχι» και «μη» έφηβοι, διαμορφώνουν τους όρους μιας «αντι-δραστικής» επιθετικότητας, έντασης, θυμού, διάψευσης, δυσφορίας. Στο σχολείο συναντώνται πολλές κρίσεις: Εφηβείας, αμφισβήτησης από τους νέους, διάψευσης, κόπωσης από τους δασκάλους, απαξίωσης, υποβάθμισης ρόλου από τους γονείς, αμφίσημης αντιμετώπισης από την Πολιτεία. Η «μάχη για επιβίωση» προτιμάει βίαια σχολεία σε βίαιο κόσμο. Γι’ αυτό χρειάζεται από τη μία η χάραξη ορίων σε όλη την κοινωνική δράση κι από την άλλη η αλλαγή πλαισίου ζωής των νέων.

www.aixmi.gr/ Γιάννης Πανούσης,καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Δεν φοβάμαι που δεν υπάρχει δικαιοσύνη, γιατί ποτέ δεν υπήρχε.

      Ζούμε σε χαλεπούς καιρούς. Αδιαμφισβήτητα. Κι επίσης αδιαμφισβήτητα, η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Επτωχεύσαμε σε πνευματικότητα. Κι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.
    Εδώ και πολλά χρόνια αναλωνόμαστε σε ένα πλιάτσικο συμπεριφορών και αναγκών επίκτητων, άναρχων και ξένων προς τον τόπο και την ιστορία τού λαού μας. Δεν μιλώ εθνικιστικά. Απέχω μακράν από οποιαδήποτε μικροεθνική νοοτροπία. Αλλά για να είμαστε ουσιαστικά πολίτες τού κόσμου, οφείλουμε να προστατεύουμε τα πρωτογενή μας αγαθά –υλικά και μη. Μόνο έτσι μπορούμε να ενωθούμε επί της ουσίας με το όλον. Μόνο όταν διαφυλάσσουμε την αυθεντικότητά μας.
     Είναι εμφανές ότι εδώ και χρόνια η παράδοσή μας έχει επισκιαστεί από την ποπ-μπουζούκι ανθυποκουλτούρα και τα φο μπιζού. Όπως λέει άλλωστε και η αγαπημένη μας Κική Δημουλά “ανέκαθεν είχε πέραση το φο”. Και δεν είναι αυτό που με τρομάζει. Όταν όμως κόβεται ο ομφάλιος λώρος επέρχεται η ορφάνια.Αυτό ζούμε σήμερα. Ορφάνια κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική.
Κι η ορφάνια είναι ξενιτιά.

      Ξενιτεμένοι λοιπόν στον ίδιο μας τον τόπο κι έχοντας πλήρη συνείδηση των ευθυνών μας, αφού κατά βάθος ξέρουμε πως όλοι φταίμε γι αυτή μας την κατάντια, ξαφνικά αναγκαζόμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας. Ανάγκη πρώτη η ταυτότητά μας. Ποιοι είμαστε; Τι θέλουμε; Γιατί καταπιεζόμαστε από τον εαυτό μας κι από τους άλλους;
     Δεν χρειάζεται να μεμψιμοιρούμε. Τι θα απογίνουν οι νέοι αλλά κυρίως οι γέροι σ’ αυτή τη χώρα! Πως θα επιβιώσουν! Φταίνε κι αυτοί που τόσα χρόνια πάσχιζαν με ρουσφέτια και μπαχτσίσια να αναθρέψουν ακαμάτες απογόνους, ραχατλήδες τού δημοσίου.
      Ως εκπρόσωπος της γενιάς των τριάντα και βάλε, δεν φοβάμαι για την επιβίωση. Αρκεί να μου δίνει ο Θεός υγεία. Δεν φοβάμαι που δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Ποτέ δεν υπήρχε. Φοβάμαι όταν δεν κοιταζόμαστε στα μάτια. Φοβάμαι όταν νομίζουμε ότι κάποιος άλλος φταίει για τη “δυστυχία” μας.Και αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία βλέπω να αλλάζει τώρα τελευταία. Βλέπω πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς μου έχουμε αρχίσει να θέτουμε ερωτήματα. Να παραδεχόμαστε ότι δεν ξέρουμε.

      Θέλουμε να μάθουμε. Κι αφού το ζητάμε, οι δάσκαλοι θα έρθουν.Εμείς τα μάθαμε όλα στο δρόμο. Είναι καιρός τα δικά μας παιδιά να αρχίσουν να μαθαίνουν και κάποια πράγματα στο σπίτι. Κι όχι τι θα γίνουν ή τι θα ψηφίσουν όταν μεγαλώσουν.
      Αλλά πώς θα αγαπάνε και θα αγαπιούνται καλύτερα. Κι αυτό δεν κοστίζει λεφτά ούτε επηρεάζεται από οικονομικές κρίσεις. Χρειάζεται χρόνο και παρουσία. Είναι καλό που εξαιτίας της κρίσης σταματήσαμε. Καιρός να γυρίσουμε πίσω και να δούμε ότι τόσα χρόνια τρέχοντας δεν έχουμε προχωρήσει ούτε ένα χιλιοστό.

www.protagon.gr/Γιώργος Καραμίχος

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Τα αυγά θα τα σπάσουν μόνο οι γενναίοι!

       Το καλοκαίρι του 2010, αναζητήσαμε έναν δημόσιο χώρο στις απαξιωμένες γειτονιές του ιστορικού κέντρου της Θεσσαλονίκης, για να τον αναμορφώσουμε, δημιουργώντας ένα παράδειγμα δράσης που ελπίζαμε να ακολουθήσουν και άλλοι, φορείς και πολίτες.
       Έτσι μαζί με τον αρχιτέκτονα Πρόδρομο Νικηφορίδη επιλέξαμε το αδέσποτο οικόπεδο στη γωνία Ιασωνίδου και Ευριπίδου, ένα σκουπιδότοπο στην πραγματικότητα. Με τη βοήθεια εθελοντών και την ευγενική χορηγία εταιριών που ανέλαβαν τα έξοδα δενδροφυτεύσαμε, κατασκευάσαμε πρότυπα παγκάκια, καθαρίσαμε το χώρο και δημιουργήσαμε μια μικρή ανάπλαση που ενάμιση χρόνο τώρα άλλαξε λίγο το τοπίο της γειτονιάς.
        Στο διάστημα αυτό ο χώρος ξαναγέμισε σκουπίδια, καθώς κανείς από τις αρχές του Δήμου, τις πρώην ή τις τωρινές δεν έδειξε την ευαισθησία να μεταφέρει τους κάδους λίγο πιο πέρα από το πάρκο, μερικά από τα φυτά μαράθηκαν καθώς το κατάστημα που συνδέσαμε την παροχή νερού έκλεισε και η γειτονιά μάλλον αδιαφόρησε για την τύχη του πάρκου.
       Φέτος είπαμε να επιστρέψουμε ολοκληρώνοντας τη διαμόρφωση. Βρήκαμε χορηγούς για να αλλάξουν το δάπεδο, να τοποθετήσουν φωτισμό, κούνιες για τα παιδιά της γειτονιάς, νέα φυτά στη θέση των παλιών και φυσικά εθελοντές να υλοποιήσουν. Τα δεκάδες τηλεφωνήματα με τις υπηρεσίες του δήμου και τις αρμόδιες αντιδημαρχίες δεν έβγαλαν πουθενά. Κανενός είδους βοήθεια στην πράξη γιατί η κυριότητα του οικοπέδου αμφισβητείται. Το διεκδικεί το σύμπαν. Μια οικογένεια Οθωμανών που μένει στη Συρία, ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων, το τούρκικο κράτος και άλλοι μας είπαν. Πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε μόνοι. Χωρίς καμία επίσημη κάλυψη.

       Εκεί ήρθαμε αντιμέτωποι με τη γειτονιά. Το πρώτο πρωινό που μαζευτήκαμε να καθαρίσουμε τον τόπο και να περισυλλέξουμε τα ξεραμένα φυτά ένας γείτονας έξαλλος μας προειδοποίησε πως αν συνεχίσουμε να φτιάχνουμε πάρκα για τα Αλβανόπουλα θα αγοράσει το οικόπεδο και θα το καταστρέψει. Τρεις στους τέσσερις αρνήθηκαν να μας δώσουν ρεύμα για να τοποθετήσουμε τα φωτιστικά και τις κούνιες, άλλοι τόσοι μας είπαν ότι είμαστε ανεπιθύμητοι.
     Η πλειοψηφία μας κοίταζε από τα μπαλκόνια ένα Σάββατο μέσα στη βροχή να ξεχορταριάζουμε και να καθαρίζουμε με τα χέρια ένα χώρο που άλλαξε την ασχήμια της γειτονιάς τους και δεν δέχτηκε ούτε να συνδέσουμε ένα λάστιχο με νερό με τις βρύσες τους για να ποτίσουμε τα δέντρα που μεγάλωσαν και έγιναν όμορφα.
       Εμείς συνεχίσαμε. Όχι γιατί θέλαμε να αποδείξουμε τίποτε πουθενά. Απλά, γιατί ενάμιση χρόνο τώρα πεισμώσαμε πολύ και πιστεύουμε πως το ‘’δε γίνεται’’ είναι δική μας εφεύρεση. Νιώθουμε  κόπωση, κυρίως από την αδιαφορία των ανθρώπων. Να παλεύεις ναι δε λέω, αλλά με πόσους και με ποιους; Η απογοήτευση έχει να κάνει με το διπλανό αλλά και με τους άρχοντες, παλιούς και καινούργιους, που αδυνατούν να καταλάβουν πως όσο συνεχίζουν με τον παλαιό τρόπο να πορεύονται τίποτε δεν θα αλλάξει. Τα αυγά θα τα σπάσουν μόνο οι γενναίοι. Οι υπόλοιποι απλά θα λουστούν με τα ζουμιά τους.
     Το Σάββατο 22 Οκτωβρίου το όνειρο έγινε πραγματικότητα, έστω και κουτσουρεμένο. Υπολείπεται το δάπεδο που ευελπιστούμε να ολοκληρωθεί σύντομα. Στη διάρκεια της επέμβασης αυτού του πρωϊνού, η καχυποψία της γειτονιάς συνεχίστηκε. Υπήρξαν όμως στιγμές και άνθρωποι, όπως η θρυλική κυρία Θωμαή που βοήθησε με σωματική εργασία ωρών και τα παιδιά της γειτονιάς, που αγκάλιασαν αμέσως το πάρκο που στο τέλος της μέρας μας δικαίωσαν. Ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο ήμουν περισσότερο απαισιόδοξος. Χτες βράδυ όμως περνώντας αργά από το φωτισμένο και ολοκληρωμένο πάρκο, που μέχρι πέρσι ήταν σκουπιδότοπος, σκέφτηκα πως στο τέλος νικάει το καλό, αρκεί να το πιστέψεις και να το παλέψεις!

http://parallaximag.gr