Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Όταν οι γυναίκες τολμούν, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο!

     Maha Issaoui, ετών 24, Τυνήσια φοιτήτρια.
           Ξεσήκωσε μέσα από τη σελίδα της στο Facebook και το blog της, τους συμπατριώτες της να βγουν στους δρόμους και να εκδιώξουν μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα τον δικτάτορα Zine El Abidine Ben Ali. Κόρη οδηγού λεωφορείου και μητέρας επίσης ταπεινής καταγωγής, η φοιτήτρια της Βιολογίας βγήκε από τους πρώτους στους δρόμους της Τύνιδας και με το πάθος που ταιριάζει στην ηλικία και στον χαρακτήρα της, μετατράπηκε στην ηγέτιδα των social media, στέλνοντας φωτογραφίες, κείμενα και καταγράφοντας λεπτό προς λεπτό την πτώση του δικτάτορα που παρέμενε στην εξουσία από τη χρονιά που γεννήθηκε η ίδια η Maha.
          Ένα χρόνο αργότερα, η νεαρή επαναστάτρια συνεχίζει τις σπουδές της, ονειρεύεται να ανοίξει το δικό της μικροβιολογικό εργαστήριο και, φυσικά, είναι αφοσιωμένη στο blog της. Όταν ρωτήθηκε, πρόσφατα από δημοσιογράφο της Le Monde για την επιτυχία των ισλαμιστών στη Τυνησία, δήλωσε ότι «οι λαοί κάνουν τις επιλογές τους», ωστόσο την ανησυχεί το γεγονός ότι στο αγαπημένο της Facebook , παρατηρεί στροφή 180 μοιρών από τους συνομήλικους της και όχι μόνο με εμμονή σε συζητήσεις για θρησκευτικά θέματα αλλά και στη μαντήλα. Διερωτάται αν «είναι μόδα που θα περάσει ή μήπως θα γίνουμε σαν το Ιράν με Θεοκρατικό καθεστώς»; Εκείνη, πάντως, πέρασε στην ιστορία χωρίς, μάλιστα, να δείχνει διάθεση να εξαργυρώσει τη δημοτικότητά της με μία θέση στη Βουλή.

       Ίδια η στάση και της Ισραηλινής δημοσιογράφου και φοιτήτριας, Stav Shaffir, ετών 26.
      Πρόταξε τα στήθη της κατά της ακρίβειας, έγινε αρχηγός των διαδηλώσεων στο Τελ Αβίβ που συγκέντρωσαν 400.000 κόσμο στους δρόμους, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Από τις ανώνυμες νέες ηρωίδες του 201, η Stav παραμένει στις… επάλξεις και αρνείται να πολιτευτεί αν και το «κίνημα των αγανακτισμένων του Ισραήλ πνέει τα λοίσθια και οι «σοφοί» την πιέζουν να κατέβει στην πολιτική «αλλιώς θα χαθεί ο αγώνας σου», της λένε.
       «Μας έλεγαν χίπις, εξτρεμιστές, περιθωριακούς. Τώρα η νέα τους προπαγάνδα θέλει το κίνημα μας να πεθαίνει. Δεν θα τους περάσει όμως, θα κρατήσουμε τον παλμό, αφού το 88 % των ισραηλινών πιστεύει σε μας και στη δίκαιη αγανάκτησή μας ενάντια στο υψηλό κόστος διαβίωσης». Η φοιτήτρια της Φιλοσοφικής και της Ιστορίας εργαζόταν σε ένα site, αλλά στις 14 Ιουλίου – ημέρα έναρξης των διαδηλώσεων- τα παράτησε και έκτοτε ακολουθεί τον δικό της δρόμο για τη δική της αλήθεια. «Πρέπει να μας βλέπουν παντού , να γίνουμε σαν το νερό που ξεχύνεται εκεί που δεν το περιμένεις για να καταλάβουν ότι αξίζουμε καλύτερης μεταχείρισης»…

 Tawakkol Karman, ετών 32, δημοσιογράφος από την Υεμένη, η νεότερη και μοναδική γυναίκα από Αραβική χώρα, κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης.
      Επονομάστηκε Μητέρα της Αραβικής Άνοιξης, αφού ηγήθηκε της εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώτος της πατρίδας της… Με δικό της Κανάλι στο youtube, ιδρύτρια των γυναικών Δημοσιογράφων χωρίς αλυσίδες, journalists without chains. Η λεπτοκαμωμένη, αφρικανή με πάθος και κυρίως απίστευτο θάρρος, με κίνδυνο και συνεχείς απειλές κατά της ζωής της, έβγαινε τα τελευταία δυο χρόνια στην πλατεία Ελευθερίας και διαμαρτυρόταν για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ελευθερία του Τύπου, καταγγέλλοντας τη διαφθορά του κράτους και προσελκύοντας την προσοχή και συμμετοχή χιλιάδων συμπολιτών της.
       Ήταν η πρώτη που αποκάλυψε το πρόσωπό της, σε μια σκληρή μουσουλμανική συντηρητική χώρα όπου οι γυναίκες υποχρεούνται στην απόλυτη σιωπή, λέγοντας ότι το Κοράνι ερμηνεύεται με… λάθος τρόπο! Αποκορύφωμα η ηγετική της στάση στην «Επανάσταση των Γιασεμιών» από τον περασμένο Φεβρουάριο στην ίδια πλατεία για την «έξωση» του, επί 30 χρόνια, τύραννου Αli Abdullah Saleh.
      Leymah Gbowee, 40 ετών, Λιβεριανή νοσηλεύτρια, επικεφαλής του αγώνα για την επιστροφή της ειρήνης στη χώρα της ύστερα από 14 χρόνια εμφυλίου πολέμου, πολλαπλών βιασμών των συμπατριωτισσών της μοιράστηκε φέτος το Νόμπελ Ειρήνης με την δημοσιογράφο από την Υεμένη αλλά και την Πρόεδρο της Λιβερίας. Η Leymah, φορώντας άσπρο t-shirt και άσπρη κορδέλα στα μαλλιά, έκανε καθιστική διαμαρτυρία κάθε μέρα επί δύο χρόνια μαζί με χιλιάδες γυναίκες ζητώντας να σταματήσει ο εμφύλιος πόλεμος, να πάψουν να τις βιάζουν δέκα – δέκα οι άνδρες και να τους κλέβουν τα μικρά αγόρια από τα σπίτια, να τα στρατολογούν και να τα μετατρέπουν σε άγριους πολεμιστές… «Κάθε μέρα με βροχή, με ήλιο, τον περιμέναμε.. Είχαμε χάσει τα πάντα, μας σκότωναν, μας διέλυαν τις οικογένειες, γίναμε η σκιά τους».
      «Ο τότε δικτάτορας Charles Taylor βαρέθηκε να τη βλέπει κάθε μέρα μπροστά του, δέχθηκε να τη συναντήσει και να την ακούσει, αφού πίσω της ακολουθούσαν άλλες 2000 γυναίκες. Τελικά, όταν οι άνδρες των αντίπαλων ομάδων άρχισαν να συσκέπτονται σε ξενοδοχείο της Γκάνας, η Leymah και οι φίλες της μπήκαν μέσα και απείλησαν ότι θα… ξεγυμνωθούν – που θεωρείται μεγάλη κατάρα – αν δεν κάνουν ειρήνη. Κάπως έτσι έληξε ο 14ετής εμφύλιος στη σπαρασσόμενη Λιβερία. Η Leymah, σύμβολο έκτοτε του Παγκόσμιου Κινήματος Ειρήνης, στήριξε τη συμβραβευθείσα Ellen να πάρει τα ηνία της χώρας. «Καθένας μας έχει ένα Μαντέλα, ένα Γκάντι και ένα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μέσα του, ας κοιτάξει να τον βρει λοιπόν», είναι η προσφιλής φράση της.

Ellen Johnson Sirleaf, ετών 74, η τρίτη βραβευθείσα με το Νόμπελ Ειρήνης, Πρόεδρος της Λιβερίας, η ισχυρότερη γυναίκα της Αφρικανικής Ηπείρου.
      Η Εllen σπούδασε στο Harvard, έγινε υπουργός Οικονομικών στη δεκαετία του ‘80, μετά εναντιώθηκε στην ατέλειωτη σειρά δικτατόρων της Λιβερίας και, έτσι, φυλακίστηκε και εξορίστηκε πολλές φορές. Το 2005 εξελέγη Πρόεδρος, έβγαλε την πάμπτωχη χώρα της από το τέλμα του εμφυλίου, των ακροτήτων σε βάρος των γυναικών-το 75% σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ βιάστηκαν τουλάχιστον μια φορά- αλλά και του αναλφαβητισμού, αφού όλοι οι δάσκαλοι είχαν εγκαταλείψει τη χώρα και μια ολόκληρη γενιά child soldiers.
      «Χάθηκε» γιατί δεν πήγε ποτέ σχολείο. Η Εllen ανασυγκρότησε τη χώρα, στήριξε τις γυναίκες με microprojects, αύξησε κατά 40% την εγγραφή των κοριτσιών στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, άδειασε τους δρόμους από τα βουνά σκουπιδιών! «Ο άνδρας μου δεν με δέρνει πια γιατί έχω μια σχετική οικονομική ανεξαρτησία και με σέβεται περισσότερο», μια χαρακτηριστική κουβέντα της αλλαγής που επήλθε. Η Εllen έχει 4 γιους και 8 εγγόνια, δούλεψε στην World Bank, την Citibank και την HSBC.
www.aixmi.gr/ Ειρήνη Νικολοπούλου

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Τούτος ο κόσμος είναι άσχημος, βρώμικος και τσιγκούνης...

      Δύο χρόνια βαθιάς και ανελέητης κρίσης θεωρώ ότι μας έκαναν, αν μη τι άλλο, σοφότερους και δυνατότερους. Έχω πειστεί πια ότι το γιγαντιαίο πρόβλημα που στοίχειωσε τη δόλια τη χώρα, δεν συνεπάγεται απαραίτητα τον αφανισμό της. Κάθε άλλο.
       Η ορθή και ψύχραιμη διαχείριση της κρίσης, μέσα από μια διαδικασία αυτοκάθαρσης, μπορεί να αλλάξει τα κόζια και να αποτελέσει αφετηρία εθνικής αναγέννησης. Διαδικασία δύσκολη, χρονοβόρα, που δεν θα επιβληθεί από κανένα Μνημόνιο και κανένα ΦΕΚ, αλλά θα προκύψει ως φυσικό επακόλουθο και ως η μόνη λύση.
       Δυστυχώς, όλα τούτα μοιάζουν ουτοπικά, ανέφικτα και μη υλοποιήσιμα, κολλημένα στο «θα» και το «ίσως» παρά τα απανωτά ηλεκτροσόκ της δυσβάσταχτης χρεοκρατίας. Καθημερινά γινόμαστε θεατές ενός όχι και τόσο ανεξήγητου φαινομένου τύπου «Γιοφύρι της Άρτας»: Ό,τι κι αν χτίζεται σιωπηρά και σταθερά ως απόρροια των θετικών συνιστωσών και των προοδευτικών κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων που επιβάλει η κρίση, γκρεμίζεται μονομιάς σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, μαζί του και οι ελπίδες μας.
      Η αιτία του κακού δεν είναι απρόσωπη, αλλά έχει ονοματεπώνυμο και ΑΦΜ. Οι κάθε λογής «Έλληνες» με τις άθλιες μπλαζέ νοοτροπίες τους και μότο ζωής το «δικό μου δίκιο είναι πάνω απ'όλους» δεν αφήνουν τον άρρωστο να γιάνει και εξακολουθούν να τσιφλικοκρατούν την άρρωστη πατρίδα και τα υγιή της στοιχεία.Είναι όλοι εκείνοι που εξακολουθούν να κατεβάζουν τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους για να εκσφενδονίσουν τα σκουπίδια τους, από πλαστικά μπουκάλια μέχρι προφυλακτικά, δίνοντας έτσι μαθήματα συμπεριφοράς στα παιδιά τους, ενώ προσδίδουν μια ελεεινή εικόνα ΧΥΤΑ στους δρόμους και στα δρομάκια της επικράτειας.

      Είναι όλοι εκείνοι που έχουν δώσει και επιβάλει τη δική τους ερμηνεία στα φανάρια όλης της χώρας, καταπατώντας κάθε ίχνος πολιτισμένης οδηγικής κουλτούρας. Δρουν σα ζώα που κρατούν τιμόνι και ωσάν τυφλωμένα χουλιγκάνια τα βλέπουν όλα μονοχρωματικά. Τι πράσινο, τι πορτοκαλί, τι κόκκινο; Για αυτούς είναι όλα πράσινο, και δε σταματούν ποτέ. Κι εμείς οι υπόλοιποι γεμίσαμε τα αμάξια μας με χάντρες, ματάκια, παναγίτσες, σταυρουδάκια και λοιπά φυλαχτά με την ελπίδα να μη διασταυρωθούν ποτέ οι δρόμοι μας.
      Είναι όλοι εκείνοι που εξοστρακίζουν εμένα και τα παιδιά μου από κάθε λογής δημόσιο χώρο, καπνίζοντας σαν Τούρκοι παντού και πάντα, απαξιώνοντας τον αντικαπνιστικό νόμο και τις ελεγκτικές αρχές.Είναι όλοι εκείνοι που επιτρέπουν ακόμα στον παραβάτη του κάθε νόμου να επιβάλλεται με τσαμπουκά στους νομοταγείς πολίτες, υποχρεώνοντάς τους σε κοινωνική εσωστρέφεια και απομόνωση.Είναι όλοι εκείνοι που αδιαφορούν, όταν τους λες ότι μετά από 30 χρόνια ληστρικού και καταδικαστικού για τα παιδιά μας πλιάτσικου, φυλακή πήγαν μια Μπουρμπούλια κι ένας Μπέος!
    Είναι όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η ρεμούλα, το τζάμπα, η μαγκιά και η λαμογιά είναι χατακτηριστικά του Έλληνα κι επιμένουν στις παλιές καλές συνήθειες, γιατί θεωρούν ότι γεννήθηκαν για να δέχοντας υπηρεσίες από τα κορόϊδα! Είναι αυτοί που βρίζουν τους πολιτικούς, γιατί τους ξεβόλεψαν και ελπίζουν ότι κάτι μαγικό θα συμβεί ξανά και θα τους σώσει ως συνήθως.
 
       Μια αμπρουτσέζικη παροιμία λέει ότι «η μάνα του μαλάκα είναι μονίμως έγκυος». Και, δυστυχώς, στην Ελλάδα αυτό τείνει να γίνει κανόνας. Αν θέλουμε σα χώρα να σηκώσουμε κεφάλι, αυτό θα επιτευχθεί υπό έναν αδιαπραγμάτευτο όρο: Πρέπει να πεταχτούν στον Καιάδα της απόρριψης όλα αυτά τα παθογόνα υβρίδια που λυμαίνονται τον τόπο και αναχαιτίζουν κάθε απόπειρα απογείωσης. Τότε μόνο η ασκήμια του σήμερα θα δώσει τη θέση της σε ένα πολύχρωμο ελπιδοφόρο τοπίο.
www.aixmi.gr/ Αλέξης Πολίτης, ιατρός

      Αλλά είναι κι αυτοί που σιωπούν μοιρολατρικά κι ανέχονται τα λαμόγια κάθε λογής, γιατί θέλουν πάση θυσία να αυτοαποκαλούνται "καλοί άνθρωποι". Υπάρχει κι αυτή η μειοψηφία στη χώρα που δουλεύει αγόγγυστα και αδικείται κατάφωρα, από όλους εκείνους που έμμεσα ή άμεσα ευθύνονται για τη δυστυχία μας και την απελπισία μας. Είναι όλοι εκείνοι που λέγοντας ψέματα στον εαυτό τους και σιωπώντας από ενοχή για αμαρτίες άλλων, συντηρούν και προστατεύουν τη βρωμιά, την ασχήμια και την αδικία. Τούτος ο τόπος χρειάζεται επιτέλους ενότητα κι αλήθεια! 
                                                     Σοφία Κανιάκα

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Ο δωδεκάλογος ενός ταλαίπωρου φιλολόγου

      Διορθώνοντας ατελείωτα γραπτά, με πιάνουν όλα τα συναισθηματικά σύνδρομα και τα υπαρξιακά αδιέξοδα ενός άμοιρου Έλληνα φιλολόγου που:

1. αναρωτιέται σε τι έφταιξε για το λειτουργικό αναλφαβητισμό αυτών των παιδιών.
2. δεν ξέρει πώς προκύπτουν αυτά τα τερατώδη γραπτά με αναφομοίωτες φιλολογικές πληροφορίες- ακατάλληλες για εφήβους που δεν έχουν διαβάσει παρά το "7 μέρες TV" αλλά πρέπει να αναλύσουν τον Κρητικό του Σολωμού.
3. θέλει να τα κάνει φέιγ- βολάν και να τα πετάξει από το μπαλκόνι.
4. από την άλλη κατανοεί αυτούς τους εφήβους, που τους δίνουν λάθος εργαλεία ( λογοτεχνικά κείμενα, αφηγήσεις..), για να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τον εαυτό τους.
5. φαντάζεται τους γονείς τους να έρχονται μεθαύριο με την προσδοκία να τους εξηγήσει την πρόοδο του παιδιού τους, αλλά θα δείξει υπερβάλλοντα ζήλο και θα μιλήσει με κατανόηση για το παιδί τους.
6. θυμώνει και επιθυμεί να τα παρατήσει αλλά δεν μπορεί..
7. βαριέται και το λέει ξεδιάντροπα.
8. είναι του καθήκοντος και θέλει κάποτε να τα τελειώσει, να οργανώσει και να εξηγήσει τα ανεξήγητα λάθη τους, ωστόσο αυτά πολλαπλασιάζονται σαν τα κεφάλια της λερναίας ύδρας .
9. θα ήθελε να διαβάσει κάτι καλύτερο από αυτά τα χειρόγραφα με τα ορνιθοσκαλίσματα, να ακούσει μουσική, να πάει σινεμά, να πιει ένα ποτήρι κρασί με φίλους , να.. να...
10. ψευτοπαρηγοριέται πως και άλλοι ομοιπαθείς φιλόλογοι, που επιμορφώνονται μέσα σε συνθήκες άθλιες ενός απαξιωμένου εκπαιδευτικού συστήματος, ταλαιπωρούνται ομοίως.
11. αγνοεί αν μπορεί να παράγει κάτι χρήσιμο στα μαθήματά του ή ασυνείδητα αναπαράγει την απύθμενη βλακεία του συστήματος.
12 αγωνιά και αναρωτιέται για τη δική του επάρκεια, πνευματική συγκρότηση κλπ κλπ

     Ο παραπάνω δωδεκάλογος δεν είναι ο "δωδεκάλογος του γύφτου" αλλά ο δωδεκάλογος του μέσου φιλολόγου αυτής της χώρας με την αναμενόμενη σχιζοφρένεια...
Δημήτρης Αδαμίδης

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Facebook:Ανικανότητα για πραγματικές σχέσεις ή κραυγή για επικοινωνία;

       Όσοι χρησιμοποιούν το Facebook με κάποια συνέπεια, μικροί και μεγάλοι, ακόμα κι αν δεν το ομολογούν δημοσίως, η αλήθεια είναι ότι κάπου εκεί, στο βάθος των μύχιων σκέψεων τους αναρωτιούνται με τρόμο… «και τί θα γίνει αν ποτέ ο Mark Zuckerberg αποφασίσει να κλείσει το Facebook»;
       Ζήτησα από τους διαδικτυακούς μου φίλους να σχολιάσουν το Facebook και οι απαντήσεις που έλαβα είναι αρκετά ενδεικτικές. Σχεδόν όλοι το χαρακτήρισαν ως το εναλλακτικό καφενείο, αλλά και την αλάνα για τους νεαρούς μας φίλους. Πράγματι, διαμέσου του Facebook μπορείς να είσαι σε επαφή και να μοιράζεσαι σκέψεις, ιδέες, χαρές και λύπες, αλλά και πληροφορίες με πλήθος ανθρώπων- γνωστών αλλά και άγνωστων, πραγματικών ή εικονικών.
      Κάποιοι επικριτές του μιλάνε για ψευδαίσθηση επικοινωνίας, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Είναι όμως έτσι; Το Facebook κατοπτρίζει την ανικανότητά μας να έχουμε πραγματικούς φίλους και σχέσεις ή μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, μήπως δηλαδή τονίζει την πραγματική μας ανάγκη -μια ανάγκη που τείνει να γίνει κραυγή- για επικοινωνία, η οποία ολοένα και μειώνεται λόγω του τρόπου ζωής, της απόστασης και ενός μοντέλου κοινωνίας που καθόλου δεν θελήσαμε να έχουμε αλλά μας επιβλήθηκε, δίχως να νιώσουμε πώς;

     Άλλοι φίλοι το χαρακτήρισαν ως το πλέον διαδραστικό forum ιδεών. Στο Facebook συναντάς δύο είδη forum: τα πραγματικά και τα πλασματικά. Το πρώτο είδος αφορά τους «ιδιοκτήτες» σελίδας που επιλέγουν να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερους φίλους και με τα post τους προκαλούν συζητήσεις στις οποίες συμμετέχει μεγάλος αριθμός συνομιλητών.
       Στο δεύτερο είδος, αυτό που αποκαλώ πλασματικό, ο «ιδιοκτήτης» της σελίδας είναι συνήθως κάποιος πολιτικός που χρησιμοποιεί την πλατφόρμα, για να είναι κοντά στην «κοινωνία των πολιτών». Στην περίπτωση όμως αυτή, αν και δεν το παραδέχονται ποτέ, ο «χειριστής» της σελίδας δεν είναι ο ίδιος ο πολιτικός, αλλά κάποιος άλλος, ενδεχομένως και έμμισθος, είναι ο λεγόμενος administrator. Φυσικά, οι φίλοι της σελίδας του πολιτικού το γνωρίζουν, αλλά αυτό δεν τους πτοεί, ώστε να συμμετέχουν στις συζητήσεις και αυτό σημαίνει πολλά.
      Το Facebook και ως Forum, πραγματικό ή πλασματικό, για άλλη μια φορά καταδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την ανάγκη των ανθρώπων για συμμετοχή στα κοινά- να μιλήσουν, να συμμετέχουν, να επηρεάσουν. Και καθώς όλα τα συμβατά μέσα επικοινωνίας με την εξουσία (κόμματα, συνδικάτα, ΜΜΕ) έχουν φραγμένες τις εισόδους και η περίφημη διαδραστικότητα είναι μόνο κατ’ όνομα, το Facebook μοιάζει πολύ πιο χρηστικό και συνήθως είναι.

      Βέβαια. η ανάγκη για διάλογο δεν συνεπάγεται αυτομάτως την ικανότητα διαλόγου κι αυτό είναι μια από τις εξαιρετικά ορατές παθογένειες στο Facebook. Δυστυχώς, ολοένα και λιγότερο μπορούμε να διατηρήσουμε μια συζήτηση εντός θέματος, να ακούσουμε και να απαντήσουμε στο συγκεκριμένο λόγο. Το θετικό είναι ότι ενώ το πρόβλημα των παράλληλων μονολόγων δε δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια, εντούτοις με το Facebook τίθεται ως ζήτημα.
   Ένα επίσης σημαντικό χαρακτηριστικό του Facebook είναι ότι συνιστά ένα ιδιότυπο club, το οποίο προστατεύει τα μέλη του. Διόλου λίγες φορές ο χώρος αυτός προσέφερε το δίχτυ ασφαλείας ή έστω μια ψυχολογική υποστήριξη σε πρόσωπα που είχαν να αντιμετωπίσουν την (άδικη) κατακραυγή των συμβατών ΜΜΕ αλλά και των ψηφιακών (blogs). Τα δε blogs, κυρίως τα δημοφιλή, δυστυχώς χρησιμοποιούνται ολοένα και περισσότερο από οργανωμένες ομάδες συμφερόντων που επιδίδονται στη λασπολογία αλλά δεν μπορούν να ξεπεράσουν τη δύναμη του Facebook γιατί ακριβώς το τελευταίο προϋποθέτει συνεχή παρουσία και επικοινωνία.
       Από κει μια πέρα,  είναι αλήθεια πως το Facebook έχει , αλλά και δημιουργεί διάφορα προβλήματα, όπως το ζήτημα των ψευτοπροφίλ, καθώς διάφοροι συμμετέχουν σε συζητήσεις συνειδητά για να τις διασπούν. Ενίοτε αυτό έχει τη μορφή κανονικής επίθεσης αλλά και αντεπίθεσης, το περίφημο stroll ! Ένα άλλο θέμα είναι η έμμεση χειραγώγηση τω χρηστών. Ο χρήστης του Facebook, επιθυμώντας να αποκτήσει περισσότερους φίλους στη σελίδα του ή να εισπράξει τα εύσημα (like ή LoL) συχνά θα μπει στον πειρασμό να γράψει κάτι που θα ικανοποιεί ή θα προκαλεί πολλούς. Σε κάθε περίπτωση, στο Facebook δεν συναντάς παρά συμπεριφορές που ενυπάρχουν και στην «κανονική» ζωή, με τη μόνη διαφορά ότι στο Facebook είναι περισσότερο εύγλωττες, έντονες και συμπυκνωμένες.
      Κατά τη γνώμη μου, ένα είναι το βασικό μήνυμα που στέλνει το Facebook: την ανάγκη για επικοινωνία, την ανάγκη για συμμετοχή σε μια παρέα, σε ένα κόμμα, σε ένα πολιτικό σύστημα. Κι αυτή την κραυγή εάν δεν τη λάβουν υπόψη τα συμβατά μέσα διαδραστικότητας- τα κόμματα, οι εφημερίδες, τα πολιτικά πρόσωπα δεν θα καταφέρουν ποτέ να συγχρονιστούν με τις απαιτήσεις της εποχής. Θα περιθωριοποιηθούν, και το χάσμα μεταξύ πολιτών και συντεταγμένης πολιτείας απλώς θα μεγαλώνει επικινδύνως.
     Το  Facebook, λοιπόν,  στέλνει το μήνυμα, πως παρά τις συστηματικές προσπάθειες, δεν έχουμε ακόμα αλλοτριωθεί,  δεν έχουμε ακόμα συνηθίσει τη σιωπή, μήτε δεχόμαστε να αποφασίζουν άλλοι για εμάς. Είμαστε ακόμα παρόντες και ενεργοί.

www.aixmi.gr/ της Αφροδίτης  Αλ Σάλεχ