Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Καθηγητής οργανώνει βιασμό, για να εκδικηθεί συναδέλφισσά του!

       Το  γεγονός είναι σύντομο και για πολλούς ασήμαντο: Σε σχολείο της Θεσσαλονίκης καθηγητής αστειευόμενος καλεί το σύλλογο να συνεισφέρει ο καθείς από 20 ευρώ, για να προσλάβουν Αλβανό, προκειμένου να γ.........σει συναδέλφισσά του, με την οποία προφανώς δε διατηρεί και τις καλύτερες σχέσεις. Τα μέλη του συλλόγου, παρόντος και του διευθυντή, διασκεδάζουν και συναινούν χασκογελώντας.
     Το μήνυμα ανατριχιαστικό με πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Σίγουρα ο εν λόγω κύριος δε γνωρίζει ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, προφανώς πιο άμεσοι και πιο γόνιμοι, για να επιλύει τις διαφορές του με τον οποιονδήποτε. Έπειτα γιατί Αλβανός; Ως πότε θα χρησιμοποιούμε τους δυστυχείς γείτονες να μας κάνουν τις βρωμοδουλειές;;;
     Η στάση του συλλόγου μας αφήνει άφωνους. Θυμίζει αρένα της Ρώμης, όταν το πλήθος εξαθλιωμένο από την πείνα και εξαχρειωμένο από τη διαφθορά απολαμβάνει το φόβο των χριστιανών που ρίχνονται στα λιοντάρια, για να κατασπαραχθούν. Πού έχουμε φτάσει ως λαός;Πόσο πάτο έχει ακόμη το πηγάδι;"Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα" ναρκώνουμε το μυαλό μας και ξεγελούμε τις αισθήσεις με μπόλικο φαΐ και φτηνά σεξουαλικά υπονοούμενα, ενώ ο κάθε διευθυντής ζει μακάριος.  Οι υποτακτικοί του είναι απασχολημένοι, βασανίζοντας τον αδύνατο.
    Τι να πει κανείς για το θύμα...Γυναίκα, μόνη, που έχει το θράσος να διεκδικεί τη θέση της σ' αυτό τον κόσμο. Με ποιο δικαίωμα δεν είναι γεροντοκόρη κι αδύναμη; Καιρός να την εξοντώσουμε με σεξουαλικές απειλές.Γιατί πάντα η τιμωρία για μια γυναίκα αφορά το σώμα της; Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ούτε οι γυναίκες του συλλόγου στέκονται αλληλέγγυες στην άλλη γυναίκα.Μπροστά στον επίδοξο βιαστή, οι άντρες καμαρώνουν για την εξουσία τους και οι γυναίκες νιώθουν ανακούφιση που τιμωρήθηκε η διαφορετική. Η σκηνή θυμίζει  ελληνική ταινία της δεκαετίας του '60, χωρίς ωστόσο καλό τέλος.
    Δυστυχώς, όλα αυτά λαμβάνουν χώρα σε σχολείο του 2011 και μάλιστα σε αστικό κέντρο. Δεν τολμάω να σκεφτώ ότι αυτοί οι άνθρωποι κάνουν μάθημα στα παιδιά μας και τους γαλουχούν με τις αξίες τους. Αναρωτιέμαι μόνο τι χρειάζεται ακόμη να συμβεί σε τούτο τον τόπο, για να τρυφερέψει η καρδιά μας και να ανοίξει το μυαλό μας. Η κατρακύλα δεν έχει τέλος και το μόνο που μας παρηγορεί είναι ότι βουλιάζει μαζί μας κι ο διπλανός!
                                                                                                                               Σοφία Κανιάκα
     

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Πότε θα γκρεμίσουμε την Ελλάδα της αρπαχτής;

     Φίλοι μου, μαζευτήκατε πολλοί στο Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο, στην πλατεία Αγ. Γεωργίου και αλλού. Είδα τις αναρτήσεις , τα tweets, την αναμετάδοση από την τηλεόραση. Αρκετοί μου στείλατε μήνυμα να έρθω. Ας εξηγήσω λοιπόν, γιατί δεν το έκανα.
        Οι μεγάλες κοινωνικές κινητοποιήσεις έχουν πάντα κάποιο λόγο που γίνονται και ένα στόχο που υπηρετούν. Οι Τυνήσιοι μαζεύτηκαν στις πλατείες τους, για να ρίξουν ένα δικτατορικό καθεστώς. Και πολλοί έχασαν τη ζωή τους γι αυτό .Οι Ισπανοί, που τόσο θαυμάσατε, είχαν ένα μακρύ κατάλογο συγκεκριμένων αιτημάτων. Αναζητήστε τον! Εδώ, όσο κι αν έψαξα , δεν βρήκα τι ακριβώς ζητούσατε.
       Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει μια πολύ μεγάλη κρίση. Ποιες είναι οι θέσεις σας; Είστε αγανακτισμένοι, επειδή το Κράτος είναι υπερβολικά μεγάλο ή επειδή απολύει συμβασιούχους; Θέλετε να ψωνίζετε με το ευρώ περισσότερα από όσα μπορείτε σήμερα λόγω κρίσης  ή θέλετε τη δραχμή στο πορτοφόλι σας κι ας μην υπάρχει τίποτα να ψωνίσετε;. Είστε αγανακτισμένοι επειδή υπάρχουν πολλοί μετανάστες στη χώρα ή τους θέλετε κι εκείνους δίπλα σας στην πλατεία;  Μπορώ να απαριθμήσω και πολλά άλλα ερωτήματα. Φοβάμαι πως οι απαντήσεις θα είναι πολύ διαφορετικές από τον καθένα σας. Όμως, εσείς δεν θέσατε καν  τις ερωτήσεις. Άλλος έγραψε στο facebook για την ηρωική Κερατέα που δείχνει το δρόμο, άλλος μίλησε για τη συγκίνηση που νιώθει, άλλος για το ελικόπτερο που πρέπει να πάρει τους υπουργούς.

       Ξέρετε τι σκέφτομαι; Ότι χρησιμοποιήθηκε η τρομακτική πράγματι δύναμη των social media απλά, για να εκφραστεί η απελπισία μιας γενιάς που δεν καταλαβαίνει τι της συμβαίνει. Κι αυτός δεν είναι λόγος ούτε για συγκίνηση, ούτε για πανηγυρισμούς. Οι περισσότεροι ένιωσαν προσβολή στο ελληνικό τους φιλότιμο γιατί οι Ισπανοί είπαν ότι οι Έλληνες κοιμούνται… Εμένα αυτό σαν κίνητρο για μια μεγάλη κινητοποίηση, μου προκαλεί ντροπή!
      Θα ερχόμουν κι εγώ αν… Αν κάποιος με καλούσε σε μια διαδήλωση-γιορτή, γιατί επιτέλους μια γενιά απελευθερώνεται από την πίεση της μαμάς να πάει να γλύψει το βουλευτή για μια 6μηνη σύμβαση! Τέρμα τα κρατικά φράγκα για ρουσφέτια- τέρμα κι ο εξευτελισμός!
     Θα ερχόμουν αν κάποιος μου πρότεινε να πάμε να πιούμε όλοι μαζί,  γιατί γκρεμίζεται η Ελλάδα που αναπτύχθηκε με όραμα την οικοδομή! Γιατί επιτέλους καταλαβαίνουμε πως δουλειές θα υπάρχουν μόνο για όσους ασχοληθούν με τη βιολογική γεωργία, με τις πηγές ενέργειας της χώρας, με τον ποιοτικό τουρισμό ή την καινοτομία που μπορεί να πουληθεί στο εξωτερικό.
       Θα με πείτε τρελό! Ότι εδώ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει  κι εγώ πανηγυρίζω και μιλάω για το μέλλον που μπορεί και να μην έρθει. Κάποιος έγραψε στη σελίδα των Αγανακτισμένων ότι «αυτή είναι μόνο η αρχή». Εννοούσε η αρχή μιας διαμαρτυρίας δίχως τέλος; Εγώ λέω πως αξίζει πολύ περισσότερο τον κόπο να είναι η αρχή μιας νέας εποχής. Δε δέχομαι  η νέα γενιά της Ελλάδας να  είναι  απελπισμένη. Αγανακτήσαμε- ας τελειώνουμε επιτέλους  μ' αυτό. Η επόμενη συγκέντρωση θαθελα να έχει ένα στόχο. Και όχι βέβαια  να μας δείξει η ισπανική τηλεόραση(!!). Αλλά να φωνάξουμε πως  θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη και να τα ξαναφτιάξουμε όλα από την αρχή. Θα'θελα μια πλατεία γεμάτη με ενημερωμένους συνειδητούς πολίτες που βλέπουν την Κρίση να γκρεμίζει την Ελλάδα της αρπαχτής, αποφασισμένους να κάνουν και θυσίες , φτάνει να υπάρχει καθαρός στόχος.

      «Δεν έχουμε σχέση με κόμματα» λέγατε στο facebook. Υποχρεώστε τα κόμματα να πάρουν ξεκάθαρη θέση για το τι πρέπει να γίνει στο μέλλον , λέω εγώ. Η ελάτε να φτιάξουμε τα δικά μας κόμματα.
        Δεν ήρθα στις συγκεντρώσεις. Αλλά ζήλεψα το πλήθος! Πιστεύω πως είμαστε πάρα πολλοί,  που  μας αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που ζήσαμε τόσα χρόνια. Σταθείτε μια στιγμή. Σκεφτείτε ότι μέσα από την κατάρρευση του παλιού  θα βγει το  καινούριο. Ένα πράγμα χρειάζεται.    
        Να πάψουμε να καταριόμαστε  το παλιό και να επικεντρωθούμε στο καινούριο. Όσοι συμφωνείτε, ελάτε να ξεκαθαρίσουμε σε τι πιστεύουμε. . Και καλέστε με στην επόμενη συγκέντρωση. Όχι των απελπισμένων ! Αλλά αυτών που ονειρεύονται, που αισιοδοξούν  και είναι αποφασισμένοι να πάμε μπροστά!, με σαφείς επιλογές.
Να είστε σίγουροι ότι θα έρθω!

Χάρης Γούλιος,επικοινωνιολόγος,www.protagon.gr