Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Πρόδωσε την ομάδα σου. Μπορείς!

Στον τερματοφύλακα της Γερμανίας δόθηκε η ευκαιρία να γραφτεί στην παγκόσμια ιστορία και την κλώτσησε. Την φάση θα την είδατε ή θα σας την περιέγραψαν. Σουτάρουν οι Άγγλοι, η μπάλα χτυπάει στο οριζόντιο δοκάρι και σκάει μέσα στο τέρμα των Γερμανών.
    Όλοι βλέπουν το γκολ, οι Άγγλοι πανηγυρίζουν αλλά ο τερματοφύλακας των Γερμανών κάνει το παγόνι. Πιάνει την μπάλα, σουτάρει, ωσάν να μην συνέβη τίποτα και το παιγνίδι συνεχίζεται. Βέβαια την τυπική ευθύνη για το μεγαλύτερο λάθος του Μουντιάλ την έχουν ο διαιτητής και ο επόπτης που δεν μέτρησαν ένα ξεκάθαρο γκολ κάτι που πιθανότατα θα τους στερήσει για πάντα τις σφυρίχτρες τους…

     Η ιστορία όμως δεν θα ασχοληθεί με αυτούς. Αντιθέτως είχε ετοιμάσει μια χρυσή καρέκλα για τον γερμανό γκολκίπερ, η οποία όμως θα μείνει τελικά κενή. Και αρκούσε μια μόνο κίνηση από μέρους του για να την κατακτήσει. Να παραδεχθεί αμέσως ότι έφαγε γκολ. Να μην προσποιηθεί τον ανήξερο και να μην συνεχίσει το παιγνίδι. Εν ανάγκη να τρέξει στον διαιτητή και να του πει «μπήκε»! Ξέρω, ζητάω πολλά αλλά και η ιστορία έχει τις απαιτήσεις της, για να σε κάνει για πάντα ήρωα. Και το πρώτο που απαιτεί είναι "Θάρρος "! Αυτό που λείπει όχι μόνο από τα γήπεδα αλλά από παντού σήμερα. Και επιτρέψτε μου να σας δώσω μερικά πεζά επίκαιρα νεοελληνικά παραδείγματα:


- Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά αποφάσισε να αναφερθεί στην κυβέρνηση Μητσοτάκη! Σύμφωνα με το βίντεο που είδαν οι σύνεδροί της, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 90-93 έκανε προσπάθεια να διορθώσει τα δημόσια οικονομικά. Τελεία! Για την πτώση της ούτε λέξη. Καλώς την έριξε ο Αντώνης; Κακώς την έριξε; Ποτέ δεν θα το μάθουμε. Γιατί πώς να δυσαρεστήσεις την ομάδα όταν μάλιστα πάει και για πρωτάθλημα (τρομάρα της).

- Η κυβέρνηση κυνηγάει τους υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας –τώρα και τον Λιάπη! – για το Βατοπέδι, στη Ζήμενς, τα Τρόλεϊ αλλά όταν ανακαλύπτεται ότι το νούμερο 2 – από το 81 μέχρι το 2004 - της σοσιαλιστικής παράταξης έχει σπίτια και εκατομμύρια αδήλωτα σε όλα τα σημεία του κόσμου του … αναστέλλει την κομματική ιδιότητα! Όπως λέμε «θα σε κάνω ντα».


- Οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ - που αύριο μας καλούν όλους στην απεργία - μιλούν μόνο για τα λάθη των πολιτικών και των εργοδοτών, αλλά δεν εξηγούν γιατί κάποιοι πρέπει να βγαίνουν στη σύνταξη μετά από 15 χρόνια εργασίας, γιατί οι κομμωτές πρέπει να έχουν βαρέα και ανθυγιεινά και γιατί η Ελλάδα πρέπει να είναι η χώρα (μαζί με την Βόρεια Κορέα) με τους περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους στον κόσμο.

- Η αριστερά που ήδη είναι τρία κόμματα και δεν αποκλείεται σύντομα να είναι και τέσσερα βλέπει τις ευθύνες για την κρίση φυσικά μόνο στη δεξιά. Για τα πάρτι στις πολεμικές δαπάνες που κατά κανόνα ψήφιζε και τις σπατάλες μέχρι οργίων στις ΔΕΚΟ που κατά κανόνα συγκυβερνούσε –μέσω των συνδικαλιστών της – ούτε λέξη. Εκεί όμως στις ΔΕΚΟ και στα όπλα (κυρίως) χάθηκαν σύντροφοι τα πολλά λεφτά.


- Οι επιχειρηματίες που τόσα χρόνια πουλούσαν αέρα στο κράτος και εισέπρατταν εκατομμύρια τώρα αγανακτούν που τα δημόσια ταμεία είναι άδεια και δεν υπάρχουν λεφτά για ανάπτυξη.


- Οι τράπεζες που κερδοσκοπούσαν ασύστολα και μοίραζαν κάρτες ακόμη και στους ανήλικους τώρα δηλώνουν έκπληκτες για την καταναλωτική μανία των νεοελλήνων.


Θα μπορούσα τέλος να σας αναφέρω τους δημοσιογράφους οι οποίοι τόσα χρόνια πήγαιναν χέρι - χέρι με την πολιτική εξουσία και τώρα κάνουν πως δεν την ξέρουν.

Αν όλοι αυτοί – όλοι εμείς δηλαδή – αριστεροί, δεξιοί, δημοσιογράφοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, κομμωτές, επιχειρηματίες και τραπεζίτες, αποφασίζαμε κάποια στιγμή να προδώσουμε (για λίγο έστω) τις ομάδες μας, ίσως και να βρίσκαμε τον δρόμο μας. Αν όχι για το βιβλίο της ιστορίας, τουλάχιστον για την σωτηρία της χώρας.

του Σταύρου Θεοδωράκη

http://www.protagon.gr/ (28/06/2010)

Πώς μπορούμε να πείσουμε κάποιον;

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

"Αγαπήστε, δώστε, μοιράστε χαμόγελα και ομορφιά ψυχής γύρω σας..."








Παιδεία, παιδιά, παιδεμός...

ΓΙΑ ΜΑΣ, τα 12 χρόνια είναι πίσω μας... Και λέω «μας» γιατί η ελληνίδα μανούλα μυαλό δεν βάζει ποτέ: «Δε γράψαΜΕ καλά, την Παρασκευή δίνουΜΕ Χημεία, στα Αρχαία ζήτημα αν θα πάρουΜΕ τη βάση!» Μπροστά  ΜΑΣ είναι οι σπουδές και η αγορά- λέμε καμιά σαχλαμάρα να περάσει η ώρα- εργασίας!

Η περίφημη «δωρεάν Παιδεία» στη χώρα μας μεταφράζεται σε «δεν υπάρχει φράγκο». Γέλασα πάαααρα πολύ, όταν είχα δει τον Καραμανλή να εγκαινιάζει το- και καλά!- πρότυπο σχολειό με τα λάπτοπ. Σε ποια χώρα ζούσε αυτός ο άνθρωπος, σε ποια ήπειρο, ποιον πλανήτη, ποιο ηλιακό σύστημα;

Εδώ υπάρχουν δημόσια σχολεία που τα ντουβάρια τους είναι σαν κεφαλογραβιέρα Ηπείρου. Υγρασία, εγκατάλειψη, διάλυση.

Αυτά δεν είναι σχολεία, είναι παραπήγματα. Και τι θα κάνεις τώρα εσύ;

Θα πας στην παράγκα του Καραγκιόζη να βάλεις το λάπτοπ; Δεν παίρνεις καλύτερα μια ταβανόβουρτσα και ένα πεντόκιλο μπογιά να σηκώσεις τα μανίκια;

Άλλο ακανθώδες: Οι σάκες των παιδιών! 

 Τα ταλαίπωρα πιτσιρικάκια φορτώνονται του Σίσυφου τον βράχο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα καταλήγουν με σκολίωση. Όλοι εσείς που καταρτίζετε τη διδακτέα ύλη, έχετε πάρει τη σάκα του ΔΙΚΟΥ ΣΑΣ παιδιού να τη βάλετε στη ζυγαριά; Κι αν σας βγει λιγότερο από 28 κιλά, να μου τρυπήσετε τη μύτη!

Άλλο ακανθώδες: Τα βιβλία!

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμα εκείνο το «θεσπέσιο» βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού που έφαγε στη μάπα η γενιά του γιου μου! Αυτό που «κάλυπτε» χρονικά μια περίοδο από την Αλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 μέχρι ΚΑΙ την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Και μέσα σε δυο τρεις σελίδες «ξεπέταγε» τα 400 χρόνια «σκλαβιά και φυλακή»: Σούλι, Μεσολόγγι, Μανιάκι, Ιταλούς, Γερμανούς, Κατοχή, χούντα, μεταπολίτευση, όλα στο μπλέντερ της ισοπέδωσης.

Επιγραμματικά, τάκα τάκα κι όξω απ΄ την πόρτα. Αυτό δεν ήταν βιβλίο Ιστορίας, μενού σε φαστφουντάδικο ήταν!

Άλλο ακανθώδες: Η παπαγαλία!

Απ΄ την εποχή μου μέχρι σήμερα, όποιος μαθητής δεν διαθέτει φωτογραφική μνήμη (που σημαίνει ότι αποτυπώνει το ένα λεπτό και τα ξεχνάει το επόμενο) την έβαψε! Ακόμα και τώρα, ακόμα και το 2010, η Παιδεία προσπερνάει την ουσία και εμμένει στην αποστήθιση.

Άλλο ακανθώδες: Τα ωράρια!

Κάποτε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι Ελληνες είναι τα παιδιά! Το σύστημα είναι τόσο διάτρητο που αν δεν υπήρχε το δεκανίκι της παραπαιδείας κανένας μαθητής δεν θα την έβγαζε καθαρή.

Ξηλώνονται, λοιπόν, οι φουκαράδες οι γονείς στα ιδιαίτερα και στα φροντιστήρια. Και τρέχουν τα παιδιά με τη γλώσσα έξω. Τρέχουν έναν μαραθώνιο με συγκεκριμένη αφετηρία και αόριστο τερματισμό. Όποιος αντέξει, όσο αντέξει, αν αντέξει!

 Άλλο ακανθώδες: Οι απουσίες!

Να εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε. Ένα σχολείο οφείλει να ελέγχει τους κοπανατζήδες! Άλλο αυτό όμως κι άλλο να τη βγάζουμε γονείς και παιδιά 12 χρόνια με ένα μπακαλοτέφτερο στο χέρι, να υπολογίζουμε τις ώρες και να στέλνουμε τα παιδιά μας με πυρετό, σερνάμενα, ερείπια! Πόσο απαράδεκτο είναι αυτό; Σε ποια αντικοινωνική, ανεύθυνη συμπεριφορά μάς ωθεί το ίδιο το κράτος; Να βήχει το παιδί μας και να κολλάει όλη η υπόλοιπη τάξη;

Πολλά τα ακανθώδη, λίγος ο χώρος της τελευταίας σελίδας... Μια άλλη φορά θα μιλήσουμε για τη «φιλοσοφία του 19,5».

Για τα δικαιώματα που ΔΕΝ έχουν τα παιδιά που δεν είναι αριστούχοι... Αλλά παρ΄ όλα αυτά έχουν όνειρα, φιλοδοξίες, σχέδια για τη ζωή τους...

Θα μιλήσουμε για την έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού, την έλλειψη ενημέρωσης πάνω σε θέματα που αφορούν σε ναρκωτικά, αλκοόλ, ουσίες κι όλα τα συναφή.

 ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ... Θα φωνάξουμε... Γιατί, κυρίες και κύριοι, σας παραδίδουμε ό,τι πολυτιμότερο: τα παιδιά μας! Και δεν λέμε να τραβήξετε εσείς όλο το κουπί. Το σπίτι, η οικογένεια έχουν υποχρεώσεις. Όμως κάποτε πρέπει να συνεργαστούμε... Να συντονιστούμε... Κάποτε- να διακτινιστούμε στον ίδιο πλανήτη!

Γιατί μπορεί η λέξη «παιδεία» να είναι παράγωγο του ρήματος «παιδεύω», αλλά μάλλον κάποιοι έχουν μπερδέψει τις έννοιες... Αλλά μάλλον κάποιοι έχασαν το ετυμολογικό τους λεξικό.

Όποιος το βρει, παρακαλείται να προσέλθει στις πληροφορίες! Μπας και!

Της Έλενας Ακρίτα

www.tanea (26-6-2010)

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Τα φοβισμένα τσακάλια κι εμείς...

Μόνο τα πολύ στριμωγμένα ζώα αγριεύουν τόσο πολύ. Η αγριεμένη επίθεση στο Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και το στενό του περιβάλλον, δείχνει με σαφήνεια ότι ο Υπουργός τους έχει πια πάρα πολύ ενοχλήσει. Διάβαζα  προχτές εδώ πως συγκροτήθηκε σώμα 300 ειδικά επιλεγμένων απο όλη τη χώρα αστυνομικών που θα χτενίζουν το κέντρο της Αθήνας και τις υπόλοιπες περιοχές με την μεγάλη διακίνηση ναρκωτικών, όπου αλωνίζουνε, δεκαετίες τώρα, τα βαποράκια των μεγαλεμπόρων – «παρέα» με τους αστυνομικούς (ή με την «διακριτική ανοχή» τους αν το προτιμάτε). «Μπράβο κ. Χρυσοχοϊδη» σκέφτηκα – και διάβασα την είδηση και από την εκπομπή μου στον 98,4FM, τον σταθμό του Δήμου της Αθήνας όπου εργάζομαι. Όπως σημειώνεται και στο άρθρο της «Καθημερινής» όπου παραπέμπει το link μου, παράλληλα με αυτήν την, πρωτοφανή για τα Ελληνικά δεδομένα, πρωτοβουλία του κ. Χρυσοχοϊδη και των στενών συνεργατών του, (ένας εκ των οποίων, ο στενότερος ίσως, πλήρωσε ήδη με την ζωή του το όραμα μιας πιό «καθαρής» και λιγότερο επικίνδυνης κοινωνίας - που υπηρετούσε με αυταπάρνηση), «παράλληλα με τις επιχειρήσεις της αστυνομίας, συνεχίζονται οι έλεγχοι από μικτά συνεργεία του Δήμου Αθηναίων και του ΣΔΟΕ».

Αυτά είναι πρωτοφανή πράγματα για τον υπόκοσμο τον στενά διασυνδεδεμένο επι τρείς δεκαετίες με τη ραχοκοκκαλιά ενός «διορισμένου» Κράτους, όπου Διευθυντές Αστυνομικών Τμημάτων γινόντουσαν πολυεκατομυριούχοι (όπως τουλάχιστον ψιθυρίζει όλη η Ελλάδα πιά – με κάποιαν επιφύλαξη, γιατί δεν έχει και τα τεκμήρια στο χέρι) μετά απο δυό-τρία χρονια «υπηρεσίας» σε κάποιες συγκεκριμένες περιοχές σε όλη τη χώρα – και στο κέντρο της Αθήνας. Βλέπαμε όλοι μας, παράλληλα με τη σήψη στα ανώτερα κλιμάκια της κοινωνίας μας και στην πολιτική ζωή μας, μία τεράστια ανοχή της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης απέναντι στο οργανωμένο Εγκλημα. Ο κ. Χρυσοχοϊδης, χάρη στούς Ολυμπιακούς Αγώνες καταρχήν που άνοιξαν την πόρτα για την συνεργασία του με το FBI, την Scotland Yard και άλλες ξένες μυστικές και φανερές υπηρεσίες διώξεως του εγκλήματος (σε όλες τις μορφές του), τόλμησε πρώτος, απο τη εποχή της Χούντας και μετά, να κοιτάξει το Τέρας κατά πρόσωπο, να το αποδεχτεί, να το ζυγίσει – και να αποφασίσει οτι θα το τσακίσει. Όπως είπε και στον Γιάννη Πρετεντέρη ο Ανδρέας Λοβέρδος (με εντελώς άλλη αφορμή) «δεν μπορείς να είσαι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ».

Όλοι αυτοί οι σκοτεινά διαπλεκόμενοι μέσα στην μαύρη νύχτα του εγκλήματος (σε όλες τις μορφές του, επαναλαμβάνω), δεν πρόκειται να φύγουνε από την ζωή μας οικειοθελώς, ούτε χωρίς αγώνα. Αυτό εξ΄άλλου ήταν πάντα το πρόβλημα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις : Ήταν δειλές και άτολμες και, ακόμα και αν ξεκινούσαν με τις καλύτερες προθέσεις (όπως η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή), «τρόμαζαν» εύκολα και γρήγορα. Μπροστά στον κίνδυνο να χυθεί αίμα – και μάλιστα «δίπλα τους» - προτιμούσαν να συνθηκολογήσουν και να συνεργαστούν με το Τέρας, καταλήγοντας να μοιράζονται και κάτι κομματάκια από το τσουρέκι, κάποιοι απ΄αυτούς και «ενδεχομένως» πάντα. Ψίχουλα βέβαια τους έδινε «η σκοτεινάγρα του βυθού» (που, όπως λέει ο Σολωμός, «ξεχνιέται στο ακρογιάλι»), αλλά αυτοί δεν το ξέρανε πως τα εκατομμύρια ήτανε για το Τέρας ψίχουλα και τα δεχόντουσαν με σωφροσύνη και δέος, υποτακτικοί και ευγνώμονες τελικά,για την αποτελεσματικότητα της παρανομίας  και το μεγαλείο της τόσης κερδοφορίας της.

Ο Χρυσοχοϊδης και επί Σημίτη είχε δείξει πως δεν μασάει – αλλά τότε το περιβάλλον δεν επέτρεπε τολμηρότερες ενέργειες. Τώρα οι αποφάσεις έχουν παρθεί : Τέσσερα χρόνια είναι αυτά, ή ταν ή επί τας. Δεν είναι πια πρώτο το «πολιτικό κόστος» και το «οικονομικό συμφέρον» στην ατζέντα των κυρίαρχων υπουργών της παρούσας κυβέρνησης. Είναι άλλες οι προτεραιότητες, δεν υπάρχει πιά καμμιά αμφιβολία γι΄αυτό. Ισως και η παγκόσμια οικονομική συγκυρία, μαζί με την μεγάλη παγίδα της απληστίας στην οποίαν, ευτυχώς, πιάστηκε το Τέρας έτσι ηλίθιο και αχόρταγα βίαιο, καθώς είναι μέσα στη βλακεία του, να βοήθησε τελικά πολύ στην απότομη ανατροπή του σκηνικού που είχε στηθεί σε γερές βάσεις παρανομίας τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Τώρα είναι στριμωγμένο από παντού και σπαρταράει αγριεμμένο, τρομαγμένο και ανεξέλεγκτα επιθετικό. Με τις τελευταίες του δυνάμεις προσπαθεί να φτιάξει όσο γίνεται πιο ανέξοδη "τρομοκρατία", χωρίς πια να ενδιαφέρεται πόσους και ποιους σκοτώνει.
     Η καμένη Marfin στην Σταδίου είναι ένα πρόσφατο και πολύ ζωντανό μνημείο της αγριότητας του τρομαγμένου ζώου. Σκότωσε εκεί κάποιους αθώους ανθρώπους – αλλά μόνο ορφάνια, θλίψη και πένθος έφερε, δεν κατάφερε τίποτε άλλο. Την Πέμπτη το βράδυ τα ίδια – στον 7ο όροφο της Κατεχάκη. Έφτασε να δώσει το πακέτο σ΄έναν από τους ανθρώπους του που, ακόμα, μπαινοβγαίνουνε ελεύθερα παντού – και στα Υπουργεία βέβαια (ή να το στείλει με το ταχυδρομείο μας λένε τώρα οι ειδικοί) . Δεν έχουν πάντως μόνον έναν "δικό τους"  που συνεχίζει να  "μπαινοβγαίνει άνετα", έχουνε σίγουρα κι αλλους. Αλλά όλο και λιγοστεύουν πια οι «συνεργάσιμοι», όλο και απομονώνονται, όλο και συμμαζεύονται σιγά-σιγά και χώνονται στις τρύπες τους σαν τούς αρουραίους που ζουν στούς υπονόμους.

Το βέβαιο είναι πως πάλι, εκτός από θλίψη, πένθος και ορφάνια μεγάλη (και για τους αγαπημένους του νεκρού, αβάσταχτη), δεν καταφέρανε αυτό που θέλανε, να μας τρομάξουνε δηλαδή. Παγώσαμε, ναι. Ανατριχιάσαμε. Θυμώσαμε. Δακρύσαμε. Αλλά δεν τρομάξαμε. Γιατί είναι πια φανερό πως τα τσακάλια νοιώθουνε πολύ στριμωγμένα και αυτό δεν είναι «τρομακτικό», όταν ξέρεις οτι είναι λίγα πια και απομονωμένα, αδύναμα και χαμένα από χέρι - μπροστά στις δυνάμεις καταστολής που ενεργοποιούν με τα ουρλιαχτά του πανικού τους. Μας ενώνει η αγριότητα του τρόμου τους, μας ενδυναμώνει και, το κυριότερο, μας φέρνει πια καθαρά μπροστά στην επιλογή : Ή με τον αστυφύλαξ, ή με τον χωροφύλαξ. Και με τούς δυό συγχρόνως δεν γίνεται πια νά' χεις παρτίδες.

ΥΓ : Μου άρεσε η δήλωση του Σαμαρά : «Απέναντι σε τέτοια κρούσματα θηριωδίας αντιτάσσουμε την ενότητα του λαού μας και την καθολική μας απόφαση να αντιμετωπίσουμε το κακό στη ρίζα του». Καλά  Ελληνικά και καθαρές κουβέντες.

του Άρη Δαβαράκη
www.protagon.gr(26/6/2010)

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Το πολύτιμο κύτταρο...


 Τα βλαστοκύτταρα προβάλλονται σήμερα ούτε λίγο ούτε πολύ, ως πανάκεια. Ως ένα «θαυματουργό» ανθρώπινο βιολογικό υλικό που μπορεί να θεραπεύσει ένα πλήθος ασθενειών, από λευχαιμίες μέχρι τη νόσο Αλτσχάιμερ. Μεγάλες εταιρείες στις περισσότερες χώρες του κόσμου, προτρέπουν τους γονείς να αποθηκεύσουν ιδιωτικά, έναντι αμοιβής, τα βλαστοκύτταρα του παιδιού τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μέλλον τόσο το δικό του όσο και της οικογένειάς του. Πού βρίσκεται η ευχή και πού η πραγματικότητα;

Στην εποχή μας η εμπορευματοποίηση κυττάρων του ανθρώπινου σώματος είναι μια επικερδής βιομηχανία παγκοσμίως. Εταιρείες, ορισμένες από τις οποίες πολυεθνικές, αναλαμβάνουν να επεξεργαστούν και να συντηρήσουν στους -170 βαθμούς κελσίου τα βλαστοκύτταρα του παιδιού σας με την αιτιολογία ότι μπορούν να φανούν χρήσιμα στο μέλλον για την θεραπεία σοβαρότατων αιματολογικών, καρδιαγγειακών, μεταβολικών, ακόμα και νευρολογικών νοσημάτων.
       Στην Ελλάδα λειτουργούν οι περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος σε αναλογία πληθυσμού παγκοσμίως και οι περισσότερες σε απόλυτο αριθμό στην Ευρώπη. «Περίπου 15 με 20», λέει ο κ. Αντώνης Δημόπουλος από το υπουργείο Υγείας ο οποίος παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό τους καθώς «αυτή τη στιγμή ουσιαστικά λειτουργούν εν κενώ και χωρίς καθορισμένο νομικό πλαίσιο».

 «Τα πλεονεκτήματα της ιδιωτική φύλαξης έχουν να κάνουν με ένα κομμάτι πρακτικό κι ένα κομμάτι επιστημονικό» λέει ο κ. Γιώργος Καραβάνας, εκπρόσωπος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών Ομφαλοπλακουντιακού Αίματος. «Το πρακτικό κομμάτι είναι ότι εφ’ όσον έχεις φυλάξει ιδιωτικά ένα δείγμα, το δείγμα αυτό σου ανήκει. Έχεις εξασφαλισμένη τη διαθεσιμότητά του. Το επιστημονικό πλεονέκτημα είναι ότι στις περιπτώσεις που χρήζουν αυτόλογης μεταμόσχευσης είσαι 100% εξασφαλισμένος. Εφόσον το δείγμα αυτό προέρχεται από το σώμα σου, είναι 100% ιστοσυμβατό με εσένα.»
Ο κ. Βασίλης Κελάρης Εμπορικός και Ιατρικός Διευθυντής ιδιωτικής τράπεζας συμπληρώνει: «Επειδή τα βλαστικά κύτταρα φυλάσσονται για όλη την οικογένεια και όχι μόνο για το παιδί, έχει αποδειχθεί ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για τους γονείς και για το οποιοδήποτε αδερφάκι του με αυξημένες πιθανότητες ιστοσυμβατότητας.»
«Συνεπώς οι οικογένειες οι οποίες έχουν κρατήσει το ομφαλικό αίμα των παιδιών τους, έχουν συγκριτικά μεγαλύτερες πιθανότητες ίασης, στην περίπτωση που είναι αυτοί οι λίγοι άτυχοι που χρήζουν τέτοιας μεταμόσχευσης» καταλήγει ο κ. Καραβάνας.
Είναι αλήθεια ότι στο αίμα το οποίο μένει στην κεντρική φλέβα του ομφάλιου λώρου, μόλις γεννιέται το παιδί, εμπεριέχονται σε μεγάλο ποσοστό αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα. Αυτά τα κύτταρα που κανονικά θα τα μαζεύαμε από το μυελό των οστών, μπορούμε να τα βρούμε σήμερα σε αφθονία και στον ομφάλιο λώρο του μωρού και να τα συλλέξουμε χωρίς κανένα κίνδυνο για το ίδιο ή τη μητέρα.

Μόνο κατά την γέννηση η φύση δίνει τόσο απλόχερα κάτι τόσο πολύτιμο. Τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα του ομφάλιου αίματος, που μέχρι πρόσφατα τα πετούσαμε, τώρα σώζουν ζωές. Μεταμοσχεύονται με επιτυχία σε ασθενείς με λευχαιμία και άλλα σοβαρά αιματολογικά νοσήματα, ως εναλλακτική πηγή αντί για το μυελό των οστών. Και το σημαντικότερο, οι επιστήμονες έχουν πια τη δυνατότητα να βρουν κατάλληλο μόσχευμα για κάθε ασθενή, καθώς το ομφάλιο αίμα απαιτεί μικρότερη συμβατότητα απ’ ότι ο μυελός των οστών. Μέχρι σήμερα έχουν σωθεί περίπου 30.000 ζωές. Οι 60 στην Ελλάδα.
Ωστόσο κανείς απ’ όσους θεραπεύτηκαν, δεν έγινε καλά με το δικό του «αίμα» - που ενδεχομένως και να είχε φυλάξει - αλλά με το ομφαλοπλακουντιακό αίμα κάποιου άλλου, συνήθως άγνωστου δότη. Ενός μωρού, το ομφάλιο αίμα του οποίου δώρισε η μητέρα του στην παγκόσμια δεξαμενή για δημόσια χρήση.
O Anthony Dones δεν μεγάλωνε. Σαράντα μηνών και ήταν ακόμα μικρόσωμος για την ηλικία του. Οι γιατροί διέγνωσαν την σπάνια νόσο που λέγεται οστεοπέτρωση και η μόνη του ελπίδα για να ζήσει, ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών. Η μητέρα του Tracey, είχε φυλάξει το ομφαλοπλακουντιακό αίμα του γιου της σε Ιδιωτική Τράπεζα. «Όταν ήμουν έγκυος, είδα όλα τα περιοδικά για την εγκυμοσύνη να λένε αποθηκεύστε το ομφαλοπλακουντιακό αίμα του μωρού σας, για την περίπτωση που αρρωστήσει, κτλ.. Έτσι πληρώσαμε για την αποθήκευση του ομφαλοπλακουντιακού αίματος και ένιωσα ότι το παιδί μου έτσι και αρρωστήσει ποτέ, τουλάχιστον θα είχαμε κρατήσει το ομφαλοπλακουντιακό του αίμα που θα μπορούσε να σώσει τη ζωή του.»

       Ανακουφισμένη η Tracey είδε ότι η οστεοπέτρωση ήταν μια ασθένεια που θεραπευόταν με βλαστοκύτταρα όπως έγραφε ο κατάλογος της εταιρείας. Το ανέφερε στους γιατρούς. «Μου είπαν ότι ήταν άχρηστο. Ότι δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Ακριβώς επειδή προερχόταν από τον ίδιο, είχε τα ίδια γενετικά προβλήματα που προκάλεσαν την κατάστασή του. Και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν» αναφέρει η Tracey Dones. «Αισθάνθηκα ισοπεδωμένη, ότι με εξαπάτησαν, ακόμα και σήμερα είμαι οργισμένη σχετικά με αυτό». Καθώς τα χρονικά περιθώρια στένευαν, έγινε αναζήτηση συμβατού δότη μέσω της Παγκόσμιας Δεξαμενής Δοτών με την οποία συνδέονται οι Δημόσιες Τράπεζες όλου του κόσμου και έχουν πρόσβαση όλοι. Μέσα σε μια εβδομάδα βρέθηκε μόσχευμα στη Δημόσια Τράπεζα της Νέας Υόρκης και ο Anthony κατάφερε να μεταμοσχευθεί και σήμερα είναι καλά. «Νομίζω ότι η βιομηχανία ιδιωτικής φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος» λέει η κα. Dones «έχει κάνει τόσες διαφημίσεις, όπου οι γονείς σχεδόν νιώθουν ότι κάνουν κάτι λάθος αν δεν πληρώσουν για να το φυλάξουν. Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανάγκη να μάθουν ότι, αν μπορούν να το δωρίσουν, θα έπρεπε να το κάνουν, γιατί η πιθανότητα να μπορέσουν να σώσουν τη ζωή κάποιου είναι κάτι που δεν το ξέρουν καν»

 Τα επιστημονικά δεδομένα δείχνουν όλο και πιο έντονα ότι η πιθανότητα να χρειαστεί ένα παιδί μεταμόσχευση με δικά του αιμοποιητικά κύτταρα, άρα να χρησιμοποιηθεί το ομφαλοπλακουντιακό αίμα που φυλάχθηκε ιδιωτικά, είναι πάρα πολύ μικρή. «Οι πιθανότητες είναι ελάχιστες, 0,003 τοις χιλίοις, δηλαδή 1 στις 300.000», ξεκαθαρίζει η Δρ. Eliane Gluckman, κορυφαία αιματολόγος και «μητέρα» της μεταμόσχευσης ομφαλοπλακουντιακού αίματος. Το 1988 στο Παρίσι, έκανε την πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση σε ένα αγοράκι που έπασχε από αναιμία Fanconi με το ομφάλιο αίμα από το συμβατό αδελφάκι του.
Ωστόσο εκπρόσωποι ιδιωτικών εταιρειών τονίζουν ότι η πιθανότητα αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη, 1 στις 100! Υπενθυμίζουν ότι το δείγμα δεν αφορά μόνο το ίδιο το παιδί αλλά και τους γονείς, ή τα αδέλφια του, ενώ ισχυρίζονται πως η πρόοδος της έρευνας δείχνει ότι τα αρχέγονα αιμοποιητικά κύτταρα έχουν πλαστικότητα δηλαδή μπορούν να παράξουν όχι μόνο αίμα αλλά και κύτταρα άλλων συστημάτων.
«1 στις 100;» αναρωτιέται σκεφτική η κα. Gluckman. «Αυτό είναι ένα νούμερο πολύ αισιόδοξο... Είναι λάθος αν πιστεύουν ότι μπορούμε όλα να τα γιατρέψουμε συμπεριλαμβανομένου του γήρατος ... Όλοι το έχουν ανάγκη ότι θα γιατρέψουμε όλα τα όργανα και θα έχουμε αιώνια νιότη... Προς στιγμήν όμως είμαστε απόλυτα ανίκανοι να το επιτύχουμε.»
      Έγκυρες επιστημονικές ενώσεις όπως η Αμερικάνικη Παιδιατρική Εταιρεία, τάσσονται υπέρ της δωρεάς των βλαστοκυττάρων σε δημόσιες τράπεζες. Όσο για την οικογενειακή φύλαξη του ομφάλιου αίματος, τη συνιστούν μόνο αν υπάρχει ιστορικό αιματολογικών ασθενειών στην οικογένεια. Κάτι που μπορούν να κάνουν δωρεάν σε όλες της δημόσιες τράπεζες του κόσμου – συμπεριλαμβανομένης και αυτής των Αθηνών. «Είναι κρίμα να φυλάτε για τον εαυτό σας κάτι το οποίο είναι μάλλον απίθανο να χρησιμοποιήσετε, την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι κινδυνεύουν να πεθάνουν τις επόμενες βδομάδες καθώς δεν βρίσκουν μόσχευμα» λέει ο εκπρόσωπός της Δρ. Mitchel Cairo.

Στην Γαλλία, απ’ όπου ξεκίνησαν όλα, οι ιδιωτικές τράπεζες απαγορεύονται με νόμο και η εξαγωγή ομφαλοπλακουντιακού αίματος για ιδιωτική φύλαξη σε άλλες χώρες είναι ποινικά κολάσιμη, καθώς τα βλαστοκύτταρα θεωρούνται εθνικός πόρος. 

«Είναι σα να φυλάς το αίμα σου στο ψυγείο για να το έχεις εύκαιρο αν πάθεις κάποιο ατύχημα», λέει η διευθύντρια της Υπηρεσίας Βιοϊατρικής της χώρας, Emmanuelle Prada-Bordenave. «Αν όμως σου συμβεί κάτι, δεν θα σε σώσουν οι 3-4 φιάλες που θα έχεις στο ψυγείο, αλλά οι 20 που θα πάρεις απ’ την Αιμοδοσία, από τους εθελοντές αιμοδότες. Είναι η ίδια ιδέα. Γεννιόμαστε μέσα σε μια κοινωνία. Αυτή η κοινωνία, είναι που δεσμεύεται να μας βοηθήσει να μεγαλώσουμε, να ζήσουμε και να θεραπευτούμε αν αρρωστήσουμε. Δεν είναι ότι το κάθε μωρό φτάνει με το μικρό κιτ επιδιόρθωσής του και ότι θα τα βγάλει πέρα μόνο του, δεν είναι έτσι. Δεν είμαστε μια κοινωνία μεμονωμένων ατόμων που ζουν χωριστά ο ένας δίπλα στον άλλο, είναι λάθος να σκεφτόμαστε έτσι. Οι ιδιωτικές εταιρείες πουλούν όνειρα και υποσχέσεις και τα πουλούν ακριβά».

Τετάρτη, 26 Μαϊου 2010
www.protagon

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Οικοκυρές Δημοσίου!

Oι γυναίκες έχουν δύο προορισμούς:
να πλένουν πιάτα και να κάνουν μανικιούρ. Αυτές οι δύο συνήθειες είναι συγκρουόμενες. Οσο περισσότερο μείνει το νύχι στον νεροχύτη, τόσο συχνότερα έχει ανάγκη καλλωπισμού. Αυτό το έλαβαν υπ΄ όψιν όλοι οι υπουργοί Εργασίας, εξ ου και εδραιώθηκε η άποψη ότι μια πενηντάρα πρέπει να συνταξιοδοτείται.

Επρεπε να έχει όλο τον χρόνο ελεύθερο. Το μόνο καλό από το νομοσχέδιο για τα Εργασιακά που κατέθεσε ο κ. Γ.
Παπακωνσταντίνου είναι ότι αναγνωρίζει τις γυναίκες ως ισότιμους εργαζομένους στον δημόσιο τομέα. Δεν βρίσκονται εκεί επικουρικά, δεν είναι περαστικές, που πάνε για λίγα χρονάκια να μαζέψουν ένσημα και να πάρουν αρυτίδωτες τη μειωμένη σύνταξη. Οι γυναίκες γίνονται ίσες με τους άνδρες, αφήνοντας κατά μέρος τις μεταπολεμικές αντιλήψεις. Το κρίμα είναι ότι χρειάστηκε το Μνημόνιο για να μπει σε σχέδιο νόμου κάτι που όχι μόνο είναι δίκαιο αλλά αποτινάσσει στερεότυπα δεκαετιών.

Oι γυναίκες που έκλειναν τα 50 είχαν ως τώρα το δικαίωμα να αποσυρθούν οικειοθελώς από τις υπηρεσίες τους. Εφευγαν με ένα χονδροειδές πρόσχημα: ως μητέρες ανήλικων τέκνων. Για όσες δεν τεκνοποίησαν σε ηλικία Σάρρας, η συγκεκριμένη πρόβλεψη ήταν μια κοροϊδία. Τα ανήλικα τέκνα ήταν μεν ανήλικα αλλά στην πραγματικότητα σε ηλικία να γαμπρίζουν και να είναι γενικώς αυτόνομα.

Με το αντάλλαγμα της πρόωρης σύνταξης μυριάδες εργαζόμενες στο Δημόσιο ανέχθηκαν ένα κράτος χωρίς κοινωνική πρόνοια. Την ανάγκη την έχουν οι μανάδες όταν μεγαλώνουν μωρά και δεν έχουν δωρεάν παιδικό σταθμό. Την ανάγκη την έχουν όταν μεγαλώνουν παιδιά που σχολάνε στη 1 το μεσημέρι αλλά δεν βρίσκουν θέση σε ολοήμερο σχολείο. Την ανάγκη την έχουν όταν το παιδί είναι άρρωστο και η ουρά στα νοσοκομεία Παίδων είναι ως το προαύλιο.

Αραγε η πρόωρη σύνταξη ξεπληρώνει όλα αυτά τα κενά ή μήπως δημιουργεί μία ακόμη σειρά από αδικίες;- σε σχέση, ας πούμε, με τις εργένισσες και τους άνδρες γενικώς.

Η μάνα αντιμετωπίστηκε ως άτομο με ειδικές ανάγκες. Πράγματι, έχει ειδικές ανάγκες, αλλά τα μέτρα για την προστασία της μητρότητας δεν διευκόλυναν την ανατροφή των παιδιών.

Αναπαρήγαγαν φαλλοκρατικές αντιλήψεις που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως «ασθενές φύλο». Η νομοθεσία εδραίωνε τις παλιακές αντιλήψεις που αποθάρρυναν τις γυναίκες από μια κανονική σταδιοδρομία και τις αντιμετώπιζε ως ευκαιριακά εργαζόμενες: δεν πάνε για καριέρα, ο ρόλος τους είναι η τεκνοποίηση. Οι γυναίκες είχαν αφεθεί στον ρόλο του βοηθητικού προσωπικού και δεν είδαμε ποτέ καμία λυσσαλέα διεκδίκηση ενιαίου μισθολογίου ή ανατροπής του καθεστώτος. Ακόμη και οι συνδικαλίστριες ανέχονταν να υπάρχουν μισθολογικές αδικίες. Ολη η ρητορεία στόχευε στην απομάκρυνση της γυναίκας από την παραγωγή, για να γυρίσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα εκεί που ανήκει: στην κουζίνα, στο μπουντουάρ και στο ζαχαροπλαστείο. Οι πιο καπάτσες και δουλευταρούδες έπαιρναν νωρίς νωρίς τη σύνταξη για να συνεχίσουν με άλλες επικερδείς δραστηριότητες.

Σίγουρα υπάρχει μια ταραχή στις οικογένειες που βλέπουν την πρόωρη σύνταξη να ματαιώνεται. Εκπληξη πάντως δεν υπάρχει, γιατί το ζήτημα είχε τεθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην προ-προ-προηγούμενη κυβέρνηση. Επρεπε να το έχουν πάρει απόφαση προ πολλού, γιατί έτσι είναι το σωστό. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ισονομίας και σε αυτή τη συζήτηση δεν χωρούν επιχειρήματα για τα καθήκοντα του νοικοκυριού. Οι γυναίκες που επιζητούσαν να σταματήσουν να δουλεύουν πριν από την ώρα τους, επέλεξαν έναν ρόλο απότοκο μιας παλαιομοδίτικης στάσης ζωής. Η πρόωρη σύνταξη κολλάει μαζί με την επιθυμία για «καλό γαμπρό», γιατί ο άνδρας είναι ο αρχηγός, αυτός που συντηρεί το σπίτι. Υπήρχε και το βόλεμα στη μέση.

Ολόκληρες γενιές συνταξιοδοτήθηκαν με την περίφημη «δεκαπενταετία», την ομολογουμένως πρωτότυπη πρόβλεψη να δουλεύει κάποια για 15 χρόνια και να παίρνει σύνταξη για 30 (τουλάχιστον...).

O κ. Παπακωνσταντίνου δεν τα είχε αυτά στο μυαλό του. Το κόμμα του άλλωστε σιγοντάρισε τις νεανικές συντάξεις και δεν έδειξε αποφασιστική στάση όταν ήταν πλέον εμφανές ότι απειλούνται τα Ταμεία. Απλώς δεν του βγαίνουν τα νούμερα. Αν υπήρχε χρήμα, πιθανότατα να μην είχε αντίρρηση να βγάλει στη σύνταξη ακόμη και τις εικοσάχρονες.

ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ | Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
www.tovima.gr

Εθελοντές ανθρωποκτόνοι!



Κάποτε, πριν δούμε την υδρόγειο σφαίρα να μετατρέπεται σε εικονόσφαιρα, ο βίαιος θάνατος ήταν μια είδηση, μια αφήγηση - περίπου όπως στην αρχαία τραγωδία. Και μόνο αν ένα δυστύχημα έπληττε ένα χωριό, μια γειτονιά, αποκτούσε εικόνα ο θάνατος και περνούσε από την ακοή στην όραση, πληγώνοντάς την ανεπανόρθωτα. Αλλά πάει καιρός που το βλέμμα μας κυριεύτηκε από τον θάνατο, έτσι όπως κατά κόρον εκτίθεται μπροστά μας: στην τηλεόραση (σαν είδηση του αστυνομικού ή πολεμικού δελτίου, δεόντως εικονογραφημένη, ή σαν τμήμα απαραίτητο κάθε ταινίας), στον κινηματογράφο, στον υπολογιστή, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια των παιδιών, που με απαλά ακόμα τα νυχάκια τους μαθαίνουν να πατάνε τα κουμπιά της βίας: Φάε είκοσι εχθρούς για να κερδίσεις δύο ζωές, φάε πενήντα για να κερδίσεις πέντε ζωές, για να παίζεις ώσπου να αποχαυνωθείς.

Με τόση κατανάλωση βίας, αίματος, μαζικών μακελειών, με τη μετατροπή του έκτακτου σε συνηθισμένο, άρα και ανεκτό, θέλει γερή ψυχή, καλά ετοιμασμένη, για να μην αποξενωθείς και από τον θάνατο ακόμα, για να μη σβήσει μέσα σου το βαρύ του νόημα. Η είδηση λοιπόν ότι βρέθηκαν πέντε αστυνομικοί στη Γιούτα πρόθυμοι να δηλώσουν εθελοντές, να πυροβολήσουν και να σκοτώσουν τον προς εκτέλεση φυλακισμένο, όσο αναμενόμενη μοιάζει, τόσο παράλογη παραμένει. Εθελοντές στην αφαίρεση ζωής; Μα δεν υποτίθεται ότι παλιά στα εκτελεστικά αποσπάσματα άλλοι έριχναν άσφαιρα πυρά και άλλοι θανατηφόρα, ώστε κανείς να μην ξέρει ποιος πήρε την ξένη ζωή και να νιώθουν όλοι αθώοι του αίματος; Οπότε; Ποιος πολιτισμός παρήγαγε τους εθελοντές της ανθρωποκτονίας, αφού και η σύννομα αποφασισμένη εκτέλεση ενός εγκληματήσαντος ανθρωποκτονία παραμένει;

Αν υπήρξε αθρόα προσέλευση εθελοντών και χρειάστηκε να κληρωθούν οι «εκλεκτοί» δεν διευκρινίστηκε. Ισως πάντως ένιωσαν τυχεροί οι πέντε με τη δυνατότητα που τους προσφέρθηκε να γευτούν τον απαγορευμένο καρπό χωρίς κανένα πρόβλημα με τον νόμο. Δεν μάθαμε επίσης αν οι εθελοντές έχουν μετάσχει σε κάποιον από τους πολέμους στους οποίους αδιάλειπτα εμπλέκεται η πατρίδα τους, πάντοτε με τις ευλογίες του κρατικοποιημένου Θεού, και αν είχαν το μητρώο τους γεμάτο επιτυχίες, όπως παλιά οι πιστολέρο σκάλιζαν στη λαβή του όπλου τους μια χαρακιά για κάθε θύμα τους. Αλλά δεν έχει πατρίδα αυτή η εξοικείωση με τον θάνατο, δεν είναι αμερικανική ή ό, τι άλλο. Οικουμενικά είναι τα γνωρίσματά της.
Υπάρχουν άλλωστε τόσες δικαιολογίες για ν’ αρπάξεις τη ζωή κάποιου, τόσοι ευγενικοί σκοποί για να σε αθωώσουν εκ προοιμίου· τα άλλα, οι τύψεις, είναι υπόθεση της λογοτεχνίας, της καλής λογοτεχνίας. Ωστόσο, είμαστε πια στον αστερισμό της τηλεόρασης και του κακού κινηματογράφου. Αυτών που εκθέτουν και τον θάνατο σαν τμήμα της συνήθους σκηνοθετικής ύλης, σαν ένα σημείο με νεκρό νόημα. Κατασκευάζοντας έτσι εθελοντές.

Tου Παντελή Μπουκάλα
 www.kathimerini.gr (23-6-2010)

Η νίκη θα ήταν ίσως μια λύση...




Σίγουρα ανάμεσα στους γιατρούς που λαμβάνουν «φακελάκι» υπάρχουν έξοχοι επιστήμονες που χωρίς να τηρούν κατά γράμμα τον όρκο του Ιπποκράτη, τη δουλειά τους την κάνουν μια χαρά: σώζουν ζωές. Και για να κάνουμε πιο τολμηρό τον συλλογισμό: υπάρχουν και γιατροί –λογικά ελάχιστοι– που δίχως «φακελάκι» δεν διοχετεύουν το μέγιστο της επιστημοσύνης τους υπέρ σωτηρίας ασθενών. Κατά ευαγγέλιο, «η Βασιλεία βρίσκεται εντός ημών και όχι ανάμεσά μας», αλλά στον πρακτικό κόσμο μας, το φαύλο και το ανήθικο κάλλιστα μπορούν να συμβαδίζουν με το χρήσιμο. Να ένα δίλημμα: για έναν ασθενή ποια είναι πιο συμφέρουσα επιλογή; Eνας εγνωσμένης αξίας γιατρός που ζητεί «φακελάκι» ή ένας λιγότερο ικανός αλλά πανέντιμος γιατρός;

 Το δίλημμα δεν απενεργοποιείται μόνον και μόνον επειδή σε κάθε εργασιακό χώρο υπάρχουν πολλοί που συνδυάζουν ικανότητα με ήθος. Τα νοσηρά κρούσματα κερδίζουν, μέσα στη γενική καταχνιά, τις εντυπώσεις τροφοδοτώντας την ηττοπαθή εκτίμηση «όλοι τους μια από τα ίδια είναι». Κι αυτός ο συμψηφισμός συνιστά μετάσταση της χρεοκοπίας μας, κανείς δεν εμπιστεύεται κανένα, γι’ αυτό και οι εκκλήσεις περί «συστράτευσης» έχουν την ίδια ισχύ με τα ευχολόγια των πρωτοχρονιάτικων μηνυμάτων. Κι εδώ που τα λέμε, με ποια αποθέματα κοινωνικού αλτρουισμού να συναινέσει π. χ. ο μέχρι κεραίας νομιμόφρων πολίτης ώστε να «συστρατευθεί» με τον έως χθες φοροφυγά διπλανό του;

 Ενα ενδεικτικό σύμπτωμα ψυχικής αναστάτωσης είναι και ο απόηχος που συνόδευσε μια ήττα και μια νίκη γηπεδικού επιπέδου. Οταν η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου έχασε από τη Ν. Κορέα, το αποτέλεσμα μεταφράστηκε ως επιβεβαίωση της γενικής συρρίκνωσής μας ως χώρας. Λίγα 24ωρα αργότερα, δύο γκολ επί της Νιγηρίας διαφημίστηκαν ως απόδειξη μιας Ελλάδας που αντιστέκεται και επιμένει. Η αυτόματη, ομαδική μετατόπιση από το μαύρο στο άσπρο, θα συμφωνήσετε ότι (δυστυχώς) δεν αποδεικνύει μόνον τη δίψα για μια εθνική επιτυχία «και όπου να ’ναι». Σημείωση: αυτές οι αράδες γράφτηκαν πριν από τον καθοριστικό αγώνα Ελλάδας - Αργεντινής, άρα εκ του πονηρού…

 Ο απείρως αρμοδιότερος Στέλιος Ράμφος στο βιβλίο του «Ο Καημός του Ενός» εκτιμά: Στην Ελλάδα ζούμε ένα πολιτισμό συγκινήσεως, οι πυρετώδεις εκτονώσεις της οποίας αμέσως εξατμίζονται. Μας χαρακτηρίζει μια θυμική ετοιμότης που καθορίζει τον ιδιωτικό και δημόσιο βίο μας, την εργασία στα σχολεία και το ύφος των μέσων επικοινωνίας... Η πραγματικότης μας πονά και προτιμούμε να την ατενίζουμε υπό το πρίσμα του εαυτού μας όπως τα μικρά παιδιά που βλέπουν τα πάντα ως ευχάριστα ή δυσάρεστα, καλά ή κακά, αφού σκέφτονται με τα αισθήματα. Μια τόσο ισχνή σχέση με τα ίδια τα πράγματα είναι φυσικό να προκαλεί συναισθήματα του ύψους ή του βάθους, το νόημα να συμπίπτει με την ωφέλεια και η φυγή στο όνειρο να γίνεται η εύκολη λύση...

Tου Κωστα Λεονταριδη
www.kathimerini.gr (23-6-2010)

Ζητείται ευγενής Μαριγώ!

Τελευταία γνωρίζω ανθρώπους που μ' αρέσουν μέσα από αυτό που κάνουν, αφού δεν ξέρω ακόμη καλά αυτό που είναι. Ένας από αυτούς είναι και ο μουσικός Χάρης Βλαστάκης. Σχολίασε το κομμάτι μου για το αν η Τέχνη είναι σήμερα “Πολυτέλεια ή ανάγκη” και του ζήτησα να με καλέσει στο studio που ηχογραφεί το πρώτο του cd.

Δεν είχα άλλη τέτοια εμπειρία και ανάμεσα σε πρόβες, καφέδες, ενορχηστρώσεις και τσιγάρα, μου έλεγε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα γενικά για τους καλλιτέχνες αλλά “κυρίως για τους ηθοποιούς, τους χορευτές και τους μουσικούς”. Τα ήξερα κι εγώ από φίλους καλλιτέχνες. Συμφώνησα μαζί του ότι οι ηθοποιοί τρέχουν από οντισιόν σε οντισιόν, αναζητώντας ένα κάποιο “μέσον", ενώ οι χορευτές είχαν μέχρι τώρα μόνη διάξοδο ( “τι να σου κάνει η εγκαταλελειμένη Λυρική΄") τις νυχτερινές πίστες της Βανδή και του Ρέμου, που “τώρα με την κρίση ρίχνουν κι αυτές το budjet”!

Και οι μουσικοί; “Ανασφάλιστοι, με μεροκάματα στον αέρα, σε συνθήκες κρεαταγοράς... Ο,τι μη pop, hip hop, σκυλο-ποπ, τσιφτετελο-ποπ, μοιάζει παράφωνο στη διαλυμένη μουσική βιομηχανία. Βάλε και το υπαγορευμένο playlist στα ραδιόφωνα που θυμίζει H1N1, και την μουσική ευτέλεια που προωθούν οι δισκογραφικές εταιρίες και έχεις όλο το σκηνικό. Τι μένει; Ούτε καν κάποιες ελπιδοφόρες φεστιβαλικές κινήσεις, κάποιοι διαγωνισμοί με συνέχεια...”. Μένει το Ιντερνετ, λέω, και συμφωνεί. Παιδί της εποχής, εκεί στρέφεται κι αυτός.

Ακούμε το “Αλληλούϊα” ένα από τα 13 κομμάτια σε μουσική και στίχους δικούς του, από το cd που θα έχει τον τίτλο “Αρχάγγελος”. Μου αρέσει πολύ και προβλέπω ότι θα κάνει σουξέ. Μου θυμίζει Κραουνάκη και πάρτο ως κοπλιμένο, του λέω. Συμφωνεί, με Σταμάτη Κρανουνάκη, μεγάλωσε πια μουσικά όχι μόνο μια γενιά, αλλά υπάρχουν και άλλα τραγούδια του που φέρνουν έναν Χατζηδακικό απόηχο, και άλλα με πιο σημερινό έντονο ήχο. Ένα κατά κάποιο τρόπο remix ήχων που έχουμε αγαπήσει, διαφορετικών μουσικών καταβολών, με έντονο σε κάποια το στίγμα της επιρροής από την αναγγενησιακή μουσιακή.

Ο Χάρης Βλαστάκης είναι νέος, μόλις 30, σε μια χώρα που ακόμη κι αν έχεις αποδείξει το ταλέντο σου θεωρείσαι ...“ανερχόμενος και πολλά υποσχόμενος” ακόμη κι όταν έχεις περάσει τα 40. Γελάμε, αν και το θέμα είναι μελαγχολικό. “Φαίνεται” καταλήγει “ότι οι καλλιτέχνες είναι πλέον πολυτέλεια, όχι η ίδια η Τέχνη. Το μόνο θετικό που θα μπορούσε να προκύψει από την όλη ιστορία είναι αν οι πλούσιοι του τόπου -όσοι σκαμπάζουν απο Τέχνες- επένδυαν σε καλά έργα, με ουσία και περιεχόμενο. Θα είναι μια έξυπνη κίνηση σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς. Η χορηγία κάποτε σ'αυτόν τον τόπο ήταν τίτλος τιμής και κοινωνικοπολιτικής θέσης. Όχι τέχνασμα πολυεθνικών-διαφημιστών-λογιστών”.

Κατάλαβα, λέω. Αναζητείται μια Μαριγώ, μια και έγινε και πρόσωπο των ημερών!
“Ναι, αλλά μια ευγενής Μαριγώ” απαντάει και μου αφιερώνει το “Κράτα με”,
(Τα τραγούδια έχουν ανέβει στο youtube πρόχειρα, σε ερασιτεχνικές σχεδόν συνθήκες).

*Το cd “Αρχάγγελος” του Χάρη Βλαστάκη, σε παραγωγή Μιχάλη Βόλακα, θα κυκλοφορήσει σύντομα ιντερνετικά, μέσω  My space, διέξοδο που αποδείχθηκε επιτυχής για νέους δημιουργούς, όπως η Μόνικα, ο Κωστής Μαραβέγιας και άλλοι.

Γιατί, προς το παρόν, Μαριγώ - ευγενική χορηγός, δεν φαίνεται στον ορίζοντα...

της Γιούλας Ράπτη
www.protagon (23-6-2010)

Νιώθω µιαν ανασφάλεια ή είναι η ιδέα µου;

Περίεργη, αν µη τι άλλο, η αντίδραση του ελληνικού λαού. (πώς αλλιώς να πεις αυτό το συµπίληµα των τελευταίων χρόνων που αποτελεί το εκλογικό σώµα). Από τη µια τρελαίνεται να ρουφάει µε ηδονή τις πάσης φύσεως καταστροφολογικές ειδήσεις που σερβίρονται σε όλα τα κανάλια µε το γέρµα του ήλιου, κι από την άλλη τα αποµεσήµερα χαυνώνεται µπροστά στις ίδιες συσκευές (ψηφιακές από προχθές, διότι τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα µε µαργαριτάρι) και να ηδονίζεται µε γυαλιστερά σκουπίδια και λινκς που σε συνδέουν αστραπιαία µε θλιβερές αποµιµήσεις γάµων, αρραβώνων, διαδόσεων, φηµών, βαπτίσεων, κηδειών, πορνογυρισµάτων και άλλων σύγχρονων µυστηρίων, µεταβάλλοντας έτσι το καθιστικό του καθενός µας σε µια απαστράπτουσα χωµατερή που όζει ξινισµένο άρωµα φτηνής ιεροδούλου.

Πώς συνδυάζει αυτή η φυλή, την καταστροφή µε τη σάχλα; Πώς γίνεται να συζητάνε για απολύσεις για µειωµένες συντάξεις για ανυπαρξία Παιδείας, Υγείας, µίζες, λαδώµατα και άλλες ευγενείς έξεις πολιτικών τε και πολιτών, και την ίδια ώρα να εκστασιάζονται µε το πώς παντρεύονται οι ξανθές, πώς χωρίζουν οι µοντέλες, ποιες γυρίζουν ροζ DVD και πού οι ποδοσφαιριστές;

Μέγα µυστήριο ο Ελλην. (Συγγνώµην, αλλά έτσι ονοµάζουµε τον κάτοικο της δαντελωτής αυτής απόληξης των Βαλκανίων). Αλλά τι περιµένεις;

«Στην Ελλάδα ζεις». Μου έλεγε ένας φίλος. «Σ' αυτή την αντίφαση. Πού έχεις ξαναδεί τόσο φτωχή χώρα µε τόσους πλούσιους πολίτες;».

Και πολιτικούς, θα προσέθετα εγώ. Οι οποίοι και δεν άφησαν ελάττωµα του ψηφοφόρου που να µη το κανακέψουν. Προκειµένου να του υφαρπάξουν τη ρηµάδα την ψήφο, µετήλθαν όλα τα µέσα. Από τα πλέον απεχθή µέχρι τα ποινικώς κολάσιµα και σιχαµένα. Ετσι τον βλέπει ο πολιτικός τον Ελληνα. Πελάτη. Και νοµίζω τελικά έτσι και πρέπει να τον αποκαλούµε. Και για να θυµηθούµε και την πρόσφατη Ιστορία µας. Φοβάµαι ότι είµεθα «Ελλάς Ελλήνων Πελατών». Μόνο που τώρα φαλίρισε το µαγαζί. Βούιξε ο κόσµος. Και οι µόνοι που δεν έχουν πάρει πρέφα είναι οι µαγαζάτορες.


Και συνεχίζουν απτόητοι. Ο κύριος Τσίπρας µε το επηρµένο τσουλούφι ζητάει ακρόαση από τον Πρόεδρο της Δηµοκρατίας να κάνει ντα την κυβέρνηση. Η κυρία σύντροφος Παπαρήγα Αλέκα τρέχει και κυνηγάει τα κρουαζιερόπλοια από τον Πειραιά στη Ρόδο κι από τη Ρόδο στον Ισθµό για να σπάσει τον τουρισµό, το τελευταίο που µας έχει αποµείνει να καταρρεύσει το σύστηµα να χαρεί κι αυτηνής το χειλάκι της, ο κύριος Καραµανλής τρώει σπάρους στη Ραφήνα, ο κύριος Σαµαράς πάει για εκλογές, η κυρία πεθαµένο - χαµόγελο Ντόρα κάνει κόµµα και ο κύριος Πρωθυπουργός δεν έχει στασό. Από ταξίδι σε ταξίδι. Εχει οργώσει τον κόσµο µε το δικής του επινοήσεως «Παπάντριου Τράβελ». Πιο πολύ τον βλέπει το αεροδρόµιο παρά η Βουλή.

Οπως λέει και µια παλιά µου φίλη στο τραγούδι της: «Προσωπικά δεν έχω αίσθηση Αυτό που ζούµε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση».

... Προσωπικά.


Του Σταµάτη Φασουλή
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: www.tanea.gr (23 Ιουνίου 2010)

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Η επιστροφή της πολιτικής

«Καλημέρα» είπα σε μια φίλη χθες το πρωί. «Καλημέρα θλίψη» μου απάντησε, θυμίζοντάς μου τον τίτλο του παλιού βιβλίου της Φρανσουάζ Σαγκάν. Δεν είχε κανένα προσωπικό λόγο να αισθάνεται θλιμμένη. Απλώς, μόλις είχε διαβάσει τα νέα μέτρα για τις αποζημιώσεις των απολύσεων...

Όλο και περισσότερο, όλο και συχνότερα , αρχίζουμε να ενδιαφερόμαστε για την πολιτική. Με απαξίωση, με οργή, με κακεντρέχεια με απέχθεια …αλλά ασχολούμαστε! Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον το οποίο είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με εκείνο της δεκαετίας του '70. Τότε όλα ήταν «όλα πολιτικά». Η νεολαία πολιτικολογούσε αενάως και ασυναρτήτως, στοιχιζόταν πίσω από τις κομματικές οργανώσεις και στρατευόταν στις γραμμές τους. Εκχωρούσε τον προσωπικό της χρόνο σε κομματικές συσκέψεις, συνελεύσεις και συνεδριάσεις (σ.σ. ο θεός να τις κάνει), εκχωρούσε την πολιτική της σκέψη μηρυκάζοντας, τσιτάτα κομματικών ινστρουχτόρων, οι οποίοι παπαγάλιζαν ρήσεις μεγάλων ιστορικών ανδρών, διατυπωμένες σε άλλες εποχές και γι άλλες συνθήκες. Ακόμη εκχωρούσε την αισθητική της στα ισοπεδωτικά πολιτισμικά κριτήρια που επέβαλαν οι κυρίαρχες κομματικές δυνάμεις της εποχής ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ολίγον ΚΚΕες.Έκτοτε παρήλθαν οι χρόνοι…

Ανακαλύψαμε εκ των υστέρων - πρώτοι το διατύπωσαν τα φρικιά - ότι «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά». Ο κόσμος, υπό την ευωχία της οικονομικής «ανάπτυξης», των επιδοτήσεων και των δανεικών της δεκαετίας του '80 και του '90, εισήλθε στην επικράτεια του προσωπικού και τα -ψευδεπίγραφα- συλλογικά οράματα ατόνησαν έως ότου κατασβέστηκαν. Η πολιτική έγινε «τρε μπανάλ», οι ενασχολούμενοι με αυτή ήταν είτε επαγγελματίες, είτε παράταιρα κολλημένοι, είτε νέοι αριβίστες που προσβλέπαν σε ατομικές ανταποδόσεις και μελλοντικές καριέρες...
Αυτά ως σήμερα!

Γιατί ξαφνικά σοκαρισμένοι, μοιάζουμε σα να συνήλθαμε από λήθαργο ετών. Αρχίσαμε να κοιτάμε γύρω μας με απορία. Να βλέπουμε μια Ελλάδα οικονομικά καθημαγμένη. Η όποια φωτεινότητα του, έως τώρα, παρόντος σκιάστηκε από την κρατική οικονομική απίσχνανση και ο ορίζοντας του μέλλοντος βάρυνε μολυβής, από τα σύννεφα της διαφαινόμενης μελλοντικής οικονομικής δυσπραγίας. Ανακαλύπτουμε εκ νέου, με σκληρούς όρους, ότι το ατομικό δεν είναι και …τόσο ατομικό. Η αδυναμία εκπλήρωσης στόχων και ονείρων δεν οφείλεται μόνο σε προσωπική μας ανεπάρκεια κι αστοχία, αλλά στη αδυναμία ενός συστήματος να εκπληρώσει όσα υποσχέθηκε...

Να το πω σε απλά ελληνικά: όσοι δεν θα έχουν τα λεφτά να πάνε φέτος διακοπές…όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν με τη ίδια άνεση το δεύτερο ποτό τους στο ακριβό παραλιακό μοδάτο κλαμπ, που κάποτε είχε και «πόρτα» (σ.σ. ε, ρε μούρλα - στην Ελλάδα των απογόνων των τσοπαναραίων του 50 και του 60, είχαν πόρτα για …έλληνες VIPS…), όσοι δεν μπορούν να κάνουν το δώρο που θέλουν στο αγαπημένο τους πρόσωπο… όσοι , παρόλη την ενηλικίωσή τους, δεν μπορούν να απομακρυνθούν από την πατρική εστία για να παντρευτούν ή να συζήσουν… όσοι -ακόμα χειρότερα - δεν έχουν τσιγάρο να καπνίσουν…όσοι …όσοι… όσοι…όλοι αυτοί, αρχίζουν να υποψιάζονται ότι δεν φταίνε μόνο οι ίδιοι και αρχίζουν εξεγείρονται!

Παρένθεση: δεν μιλάω για …τις σαμπάνιες Dom Perignon, τα φουλάρια Hermes, τα πορτοφόλια Bulgari ή τις τσάντες Longchamp της B.Π. Glitteratti. Δεν αναφέρομαι καν στις χουλιγκανικές συμπεριφορές κατά των πολιτικών μας, που άρχισαν ήδη να εμφανίζονται σε διάφορα σημεία της επικράτειας. Αυτό θα μας απασχολήσει εν καιρώ μια και είναι κλιμακούμενο - και εν πολλοίς στημένο! Εκείνο στο οποίο αναφέρομαι και το οποίο διαφαίνεται, είναι ότι έχει αρχίσει και εδώ να αναδύεται το παλιό αργεντίνικο σύνθημα που δόνησε τους φλεγόμενους δρόμους του Μπουένος Αιρες : «que se vayan todos» (σ.σ. «να φύγουν όλοι»).

Σε αυτό με παρέπεμψε η χθεσινή έρευνα της ΜRB για τοMEGA. Οι μισοί Έλληνες θεωρούν αρκετά, έως πολύ πιθανό, το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας, ενώ απογοητευμένοι από την παρούσα κατάσταση δηλώνουν οι επτά στους δέκα.
Σύμφωνα επίσης με τα αποτελέσματα της έρευνας το 52,6% εκτιμά «αρκετά έως πολύ πιθανό» το ενδεχόμενο κήρυξης πτώχευσης ενώ μόνο το 38,8% το θεωρεί «καθόλου έως όχι και τόσο πιθανό». Ερωτηθέντες για τα συναισθήματα που τους προκαλεί η παρούσα κατάσταση της χώρας (σ.σ. το πιο σοβαρό και κοινωνικά εκρηκτικό εύρημα), το 70,1% απαντά ότι αισθάνονται απογοήτευση, το 57,9% οργή, το 49,2% φόβο και το 37,3% ντροπή…

Ναι καλά διαβάσατε … το 70,1 % αισθάνεται απογοήτευση…

Συναναγνώστες (ας μην πω «σύντροφοι» και παρεξηγηθώ),
καλώς ήρθατε στον κόσμο της πολιτικής…

www.protagon.gr(18/06/2010)

του Γιάννη Σιδέρη

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Η ανατροπή


Σε ραγδαία ανατροπή των ισορροπιών στην ευαίσθητη περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής οδηγεί η επιδίωξη της Τουρκίας να αναδειχθεί σε αυτόνομη περιφερειακή υπερδύναμη. Το γεγονός αυτό προκαλεί ήδη έντονες αντιδράσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες αντιλαμβάνονται ότι χάνουν τα ισχυρά ερείσματα τα οποία είχαν οικοδομήσει στην περιοχή αυτή, ενώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση επικρατεί έντονος προβληματισμός, καθώς ενισχύονται οι απόψεις εκείνων που θεωρούν ότι η στροφή της Αγκυρας οφείλεται στην άρνηση των Ευρωπαίων να δεχθούν στους κόλπους τους τη μουσουλμανική αυτή χώρα. Ετσι, μετά τα γνωστά γεγονότα με αφορμή την ανθρωπιστική αποστολή στη Γάζα, η Τουρκία μαζί με τη Βραζιλία αρνήθηκαν να συνταχθούν με τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας στην απόφαση για την επιβολή κυρώσεων στο Ιράν. Προχθές μάλιστα, σε απάντηση προφανώς της στάσης της ΕΕ, ο κ. Ερντογάν ανακοίνωσε τη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου με τη Συρία, τον Λίβανο και την Ιορδανία.


Σαφές είναι ότι βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή το νέο στρατηγικό δόγμα για τον ρόλο που καλείται να παίξει στον σημερινό κόσμο η Τουρκία. Ενα δόγμα του οποίου εμπνευστής είναι, ως γνωστόν, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου. Η ουσία της νέας αυτής πολιτικής είναι ότι η Τουρκία δεν μπορεί να λειτουργεί πλέον σαν προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στην Ανατολή, ούτε σαν γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αλλά ως μια αυτόνομη περιφερειακή δύναμη, με ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων στην περιοχή της, χωρίς να απαρνείται τους ευρωατλαντικούς και ευρωπαϊκούς δεσμούς της. Οικοδομείται έτσι ένα σύστημα περιφερειακής ισχύος στο κέντρο του οποίου είναι η Τουρκία και αυτό είναι που ενοχλεί ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον. Μια πρώτη γεύση της νέας αυτής πολιτικής είχε δοθεί ήδη από το 2003, όταν η Αγκυρα δεν επέτρεψε τη διέλευση από το έδαφός της των αμερικανικών δυνάμεων που σκόπευαν να ανοίξουν το βόρειο μέτωπο στον πόλεμο του Ιράκ. Ακολούθησε η εντυπωσιακή ρήξη με το Ισραήλ, που ανέβασε αυτομάτως το γόητρό της στον αραβικό κόσμο, παρ΄ όλο που η Τουρκία ήταν η πρώτη μουσουλμανική χώρα που το αναγνώρισε και είχε αναπτύξει προχωρημένη στρατιωτική συνεργασία μαζί του. 

Η Αγκυρα αρνείται τις κατηγορίες ότι η νέα πολιτική που εφαρμόζει αποτελεί ένα είδος αντιποίνων στην αρνητική στάση της ΕΕ απέναντί της. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι στόχος είναι να ανατραπούν τα δεδομένα που ίσχυαν ως σήμερα και αντί η Τουρκία να έχει την ανάγκη των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης να έχουν αυτές την ανάγκη της Τουρκίας, λόγω του σημαντικού ρόλου που παίζει στην περιοχή. Σε αυτό αποσκοπεί και η υλοποίηση της πολιτικής των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες», η οποία έχει ήδη θετικά αποτελέσματα, καθώς βελτιώθηκαν θεαματικά οι σχέσεις με το Ιράν και τη Συρία, οι οποίες στο παρελθόν εθεωρούντο εχθρικές χώρες, ενώ επιχειρείται και η εξομάλυνση των σχέσεων με την Αρμενία. Μένει φυσικά η πολιτική αυτή να εφαρμοστεί και απέναντι στην Ελλάδα, όπου πέρα από τις γνωστές ρητορείες και διαβεβαιώσεις αγνών προθέσεων δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. 

Του Γιάννη Καρτάλη
www.tovima.gr (13-6-2010)

Αναζητείται μια καλή είδηση !


Στον ρυθμό της απαισιόδοξης νότας που «χορεύει» η χώρα μας αυτόν τον δύσκολο καιρό της απύθμενης οικονομικής κρίσης, η κοινωνία της πληροφορίας διολισθαίνει προς την παραπληροφόρηση και την υπερπληροφόρηση· με τις αμέτρητες καθημερινές ποικιλόμορφες οικονομικές και κοινωνικές αναλύσεις, πολλές από τις οποίες προκαλούν σύγχυση τόσο με τα διασταυρούμενα πυρά τους όσο και με τις σύντομες διαψεύσεις τους· το αποτέλεσμα είναι η κοινωνία της γνώσης, για την οποία θριαμβολογούσαμε, να έχει μεταλλαχθεί σε κοινωνία της απόγνωσης.

Πρωτεύοντα ρόλο γι΄ αυτή την κατάσταση που βιώνουμε δεν έχει μόνο η πολιτική, αλλά και τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά και έντυπα. Χρόνια τώρα παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις την προβολή, κυρίως, θεμάτων που «πουλούν». Εγκλήματα, φόνοι, ληστείες, τρομοκρατίες, καταστροφές, σεισμοί, νεκροί και όλα τα σχετικά να προβάλλονται επίμονα. Αιμοβόρος κανιβαλισμός κατακλύζει τις οθόνες των τηλεοράσεων· σπάνια η καλή είδηση· σαν να μη συμβαίνει τίποτα καλό σ΄ αυτόν τον κόσμο, σ΄ αυτόν τον τόπο· σαν να ζούμε σε μια κοινωνία που η ανθρωπιά έχει εκμηδενισθεί.

Και όμως υπάρχουν πολλές πηγές ανθρωπιάς που «σιγορρέουν», αλλά στο τέλος το νερό τους χάνεται στην έρημο της αδιαφορίας πολλών από εκείνους που έχουν αναλάβει την ενημέρωση της κοινής γνώμης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε σ΄ έναν σκληρό κόσμο, στον οποίον η παιδεία υπολείπεται, ενώ περισσεύουν η αδιαφορία, η ανευθυνότητα και η βαρβαρότητα· είναι ο κόσμος του δικού μας πολιτισμού. Αλλά όταν και η ενημέρωση είναι μονόπλευρη, τότε χάνεται κάθε ελπίδα για μια ισόρροπη ανάδειξη και συνακόλουθη κατανόηση της κοινωνικής πραγματικότητας.

Οι άνθρωποι όμως ως κοινωνικά ζώα έχουν, από τη φύση τους, ανάγκη το καλό και το αναζητούν διότι τους τέρπει· με πολλούς να έχουν μέσα τους ενδυναμωμένη την καλοσύνη και την υπευθυνότητα. Όταν όμως συνεχώς βλέπουν, ακούνε ή διαβάζουν μόνο αρνητικές ειδήσεις, τότε υποσυνείδητα πολλοί από αυτούς προσαρμόζονται σ΄ αυτόν τον παραμορφωμένο κόσμο· είναι τα μιμήδια μας, οι ιδέες, οι αξίες, οι αντιλήψεις που διασπείρονται στην κοινωνία, όπως τα μικρόβια, και είναι αυτός ο βασικός μηχανισμός της πολιτισμικής μας εξέλιξης.

Το καλό ή κακό παράδειγμα πάντα έχει την επίδρασή του. Κατηγορούμε συλλήβδην τους νέους για την ανευθυνότητα και τη σκληρότητά τους· και όμως όταν ένας νεαρός ποδοσφαιριστής έκαμε μια καλή πράξη, επισκέφθηκε στην Κύπρο ένα μικρό πολύ άρρωστο θαυμαστή του και έμεινε παίζοντας μαζί του μια ολόκληρη ημέρα, η καλή αυτή είδηση άγγιξε χιλιάδες νεαρούς φιλάθλους και προβλήθηκε ευρέως ως εκ τούτου. Με τέτοια παραδείγματα από κάθε όροφο κάθε πολιτιστικού οικοδομήματος η βία και η επιθετικότητα θα πέθαιναν.

Υπάρχει λοιπόν ελπίδα, υπάρχει έδαφος για τις καλές ειδήσεις, που δήθεν δεν πουλούν. Αντ΄ αυτών μερικά ιδιωτικά κανάλια ευτελίζουν την ανθρώπινη νοημοσύνη με τις ανούσιες εκπομπές τους, οι οποίες παίζουν έναν αρνητικό παιδαγωγικό ρόλο· και αν εξαιρέσει κανείς τα κρατικά κανάλια και λίγα ιδιωτικά, που εμπεριέχουν στο ρεπερτόριό τους έστω λίγες καλές ειδήσεις, η συνισταμένη είναι γενικά αρνητική και προσβλητική για όποιον προσπαθεί να σκέφτεται κάπως σοβαρά.

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε ορισμένοι ανοησιολόγοι και ανουσιολόγοι- όσοι λίγοι κι αν είναι, ίσως είναι και πολλοί, αν εκταθούμε και εκτός πρωτευούσης-, που δήθεν διασκεδάζουν το τηλεοπτικό ή ραδιοφωνικό κοινό τους, να υποχρεωθούν να μετεκπαιδευθούν στην κατανόηση της δύναμής τους και στην παιδαγωγική βελτίωσή τους; Για να μην βλάπτουν μ΄ αυτά που λένε, μ΄ αυτά που προβάλλουν και τα θεωρούν και περισπούδαστα. Με τις επιδόσεις τους αυτές όμως κάνουν κακό στην κοινωνία, στους ανθρώπους κάθε ηλικίας, στους οποίους προβάλλουν έναν ελλειμματικό κόσμο στον οποίον εθίζονται πολλοί· και από το κακό πάμε στο χειρότερο· σε μια χώρα που δεν αξιολογείται συστηματικά τίποτα, όταν ακόμα και το DΝΑ μας αξιολογείται με μοριακούς μηχανισμούς τη στιγμή που διπλασιάζεται και ελαχιστοποιεί τα λάθη του, τις μεταλλάξεις, που είναι επιβλαβείς στην πλειονότητά τους, όπως τα λάθη των ανθρώπων.

Μια πρόταση λοιπόν, ιδιαίτερα τώρα που όλα μοιάζουν σκούρα, θα ήταν να συμφωνήσουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί μεταξύ τους για να αφιερώνουν ένα ποσοστό του χρόνου των δελτίων τους σε καλές ειδήσεις· οι εφημερίδες και τα περιοδικά μια χαρακτηριστική ξεχωριστή σελίδα σε θετικές ειδήσεις· και κάποιες εφημερίδες σκανδαλοθηρικού ή κουτσομπολίστικου περιεχομένου να αναγκασθούν να τηρούν ορισμένα αξιοπρεπή κριτήρια, τα οποία οφείλει η Πολιτεία να διαμορφώσει. Για να σπάσει η αρνητική νοοτροπία του νεοέλληνα, που δεν το ΄χει σε καλό να πει έναν καλό λόγο για κανέναν και για τίποτα, διότι αυτό βλέπει και ακούει παντού.

Του κ. Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη,καθηγητή Γενετικής.

www.tovima.gr (13-6-2010)

Για τον πολιτισμό ούτε λέξη!

Τους τελευταίους μήνες κατακλυζόμαστε από όγκους οικονομ(ικ)ο-λογίας, από οικονομικά, οικονομίες, οικονομολόγους, εξοικονομήσεις, ακόμη και από ανοικονόμητες «κονόμες» και «κονομισιές» τής διαφθοράς. Και μέσα στη συμφορά που μάς βρήκε αυτό είναι, βέβαια, δικαιολογημένο και ρεαλιστικό. Αναρωτιέμαι όμως αν είναι εξίσου δικαιολογημένο και χρήσιμο για τον τόπο και για τις διαγραφόμενες εξελίξεις να μην ακούγεται λέξη για τον πολιτισμό. (Με εξαίρεση, φυσικά, τον αρμόδιο Υπουργό Πολιτισμού, ο οποίος πράγματι και μιλάει και- περισσότερο από τα λόγιααγωνίζεται να πετύχει συγκεκριμένους πολιτισμικούς στόχους, πάντοτε μέσα στην αδήριτη οικονομική συγκυρία.) Εκείνο που ισχυρίζομαι είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες όλων των κομμάτων δεν λένε λέξη για τον πολιτισμό! Δεν υπάρχει στον πολιτικό τους λόγο, στη σκέψη, στην επιχειρηματολογία, κυρίως στις πολιτικές προτάσεις και στην κριτική τους μια φανερή έγνοια για τον πολιτισμό, για την καλλιέργεια και την προβολή τού πολιτισμού. Το μεγαλύτερο δηλ. κεφάλαιο αυτής τής χώρας, το εσωτερικά και εξωτερικά αναγκαίο και αξιοποιήσιμο, απουσιάζει παντελώς από την πολιτική σκέψη και τον πολιτικό μας λόγο. Δεν σκέπτονται τουλάχιστον οι πολιτικοί ταγοί μας ότι στην παράδοση αυτής τής χώρας ο πολιτισμός και ως λέξη και ως έννοια είναι συνυφασμένος με τον πολίτη και την πολιτική;

Πανοικονομισμός, λοιπόν. Πιστέψαμε ξαφνικά ότι τα πάντα (;) σ΄ αυτή την κρίση και για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα λυθούν (;) με αυστηρά οικονομικά μέτρα και μόνο (;). Με το όνειρο μιας σωτήριας ραγδαίας και θεαματικής οικονομικής ανάπτυξης, η οποία δεν φαίνεται στον ορίζοντα ούτε γνωρίζουμε σε ποια παιδεία και προετοιμασία των πολιτών θα στηριχθεί; Στη νοοτροπία και «την οικονομία τής κονόμας» που εκθρέψαμε; Ποιο ανθρώπινο δυναμικό κοινωνικά ευαισθητοποιημένο, ψυχικά και πνευματικά καθαρμένο, παιδευτικά και πολιτιστικά ετοιμασμένο θα επωμισθεί το ασήκωτο φορτίο τής ανάπτυξης;


Εδώ, λοιπόν, ανακύπτει ένα μείζον θέμα ουσίας που καταπλακώθηκε από την οικονομική συγκυρία: πώς θα αξιοποιήσουμε τώρα, που το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ άλλοτε, το κεφάλαιο τού πολιτισμού μας. Πώς θα ξεκινήσει ο αγώνας να ανασυρθεί ο πέπλος τής απαξίωσης που καλύπτει τη χώρα μας; Θα το αντέξουμε άλλο να είμαστε προκλητικά απόντες εκεί που άρχισαν να προβάλλουν τον πολιτισμό τους σωρηδόν Ρουμάνοι, Βούλγαροι, ακόμη και Σκοπιανοί, για να μην αναφερθώ στη μακρόχρονη, συστηματική, στρατηγικά στοχευμένη και επιτυχημένη πολιτιστική δραστηριότητα των Αγγλων (Βritish Council), των Γάλλων (Ιnstitut Francais), των Γερμανών (Goethe), των Ισπανών (Τhervantes) και τόσων άλλων; Τώρα και στο άμεσο μέλλον είναι που χρειάζονται μεγάλες ποιοτικές εκδηλώσεις για τον ελληνικό πολιτισμό στις χώρες τής Ευρώπης, αλλά και τής Αμερικής και τής Ασίας, τον παλαιότερο και τον σύγχρονο: τον παλαιότερο πολιτισμό μας, που πρέπει να λειτουργεί ως σταθερή υπόμνηση τής συμβολής τής Ελλάδος σ΄ αυτό που αποτελεί τον δυτικό και γενικότερα
την αρχιτεκτονική, τη διανόηση, την επιστήμη, την παράδοση, την ορθοδοξία και, φυσικά, το άλλο μεγάλο μας κεφάλαιο, την ελληνική γλώσσα).

Το έχω ξαναγράψει. Ποιες ενέργειες και ποιες συσπειρώσεις έγιναν ποτέ από τη χώρα μας στο πλαίσιο μιας ευρύτερης παιδευτικής και πολιτιστικής εξωτερικής πολιτικής, ώστε να μη φύγουν τα κλασικά ανθρωπιστικά γράμματα από την ευρωπαϊκή σχολική Εκπαίδευση; Αυτά που γαλουχούσαν επί χρόνια χιλιάδες ευρωπαίων πολιτών με μορφές, πρότυπα, μηνύματα και αξίες, με ανεπανάληπτα κείμενα, που τους έκαναν να τιμούν την Ελλάδα και τον πολιτισμό της και να θέλουν να επισκεφθούν την Αθήνα με τον Παρθενώνα, την Ολυμπία, την Επίδαυρο, τις Μυκήνες, τη Βεργίνα, την Ιθάκη, τα νησιά μας. Πώς κατόπιν αυτής τής αδράνειας και τής ολιγωρίας μας να μην επικρατήσει- με τη βοήθεια ποικίλων συμφερόντων και άστοχων δικών μας χειρισμών- αυτή η γενικευμένη σχεδόν απαξίωση, τής οποίας η κορυφή μόνο τού παγόβουνου είναι η οικονομική απαξίωση και κατακραυγή; Με δικές μας ενέργειες και παραλείψεις φτάσαμε να ντρεπόμαστε αυτόν τον καιρό στο εξωτερικό να λέμε ότι είμαστε Ελληνες, ένα όνομα και έναν τίτλο καταγωγής που τον φέρναμε με περηφάνια και πολιτιστικό και ηθικό αντίκρυσμα κάποια χρόνια πριν.


Μήπως υπό τις συνθήκες αυτές, από τα ραπίσματα που δεχθήκαμε και δεχόμαστε, παθόντες πλέον και (ας ελπίσουμε) μαθόντες, είναι καιρός και ευκαιρία να αφυπνισθούμε και να αναλάβουμε- παράλληλα και υποστηρικτικά προς την προσπάθεια τής οικονομικής μας ανάκαμψηςκι έναν αγώνα πολιτιστικής ανάκαμψης με τη χάραξη μιας γενναίας πολιτιστικής πολιτικής εντός και εκτός Ελλάδος; Με πρωτοβουλία τής πολιτικής ηγεσίας τού αρμόδιου Υπουργείου και τού ίδιου ίσως τού Πρωθυπουργού, για να δοθεί η δέουσα βαρύτητα, μήπως ήλθε η ώρα να κληθούν και να στέρξουν οι μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες τής χώρας να συμμετάσχουν στη χάραξη μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής προβολής τού ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό και να τη στηρίξουν οικονομικά στον αγώνα ανατροπής τής απαξίωσης που πλήττει την πατρίδα μας; Αυτή τη φορά, ας μη τους φωνάξουμε μόνο για να δώσουν χρήματα, αλλά ας ακούσουμε τι έχουν να πουν για αυτό το κοινό και μεγάλο θέμα.
Τέλος, δεν είναι η ώρα- αφού μιλάμε τόσο για ανάπτυξη- να συνδυασθεί μια τέτοια οργανωμένη προσπάθεια μ΄ έναν άμεσο σχεδιασμό ανάπτυξης τού πολιτι σμικού τουρισμού , που θα απέφερε σημαντικούς πόρους στον τομέα ανάπτυξης τής χώρας μας; Πώς έγινε η Βιέννη τής (όχι γιγάντειας οικονομικά) Αυστρίας πόλος έλξεως εκατομμυρίων τουριστών με πολιτιστικά ενδιαφέροντα; Ή μήπως ο πολιτισμός για μάς αποτελεί πολυτέλεια που- όπως μέχρι τώρα- κρίνουμε ότι δεν χρειάζεται να μάς απασχολήσει ιδιαίτερα;


Του κ. Γ. Μπαμπινιώτη,καθηγητή της Γλωσσολογίας, προέδρου του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τέως πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών.
www.tovima.gr (13-6-2010)