να πλένουν πιάτα και να κάνουν μανικιούρ. Αυτές οι δύο συνήθειες είναι συγκρουόμενες. Οσο περισσότερο μείνει το νύχι στον νεροχύτη, τόσο συχνότερα έχει ανάγκη καλλωπισμού. Αυτό το έλαβαν υπ΄ όψιν όλοι οι υπουργοί Εργασίας, εξ ου και εδραιώθηκε η άποψη ότι μια πενηντάρα πρέπει να συνταξιοδοτείται.
Επρεπε να έχει όλο τον χρόνο ελεύθερο. Το μόνο καλό από το νομοσχέδιο για τα Εργασιακά που κατέθεσε ο κ. Γ.
Παπακωνσταντίνου είναι ότι αναγνωρίζει τις γυναίκες ως ισότιμους εργαζομένους στον δημόσιο τομέα. Δεν βρίσκονται εκεί επικουρικά, δεν είναι περαστικές, που πάνε για λίγα χρονάκια να μαζέψουν ένσημα και να πάρουν αρυτίδωτες τη μειωμένη σύνταξη. Οι γυναίκες γίνονται ίσες με τους άνδρες, αφήνοντας κατά μέρος τις μεταπολεμικές αντιλήψεις. Το κρίμα είναι ότι χρειάστηκε το Μνημόνιο για να μπει σε σχέδιο νόμου κάτι που όχι μόνο είναι δίκαιο αλλά αποτινάσσει στερεότυπα δεκαετιών.
Oι γυναίκες που έκλειναν τα 50 είχαν ως τώρα το δικαίωμα να αποσυρθούν οικειοθελώς από τις υπηρεσίες τους. Εφευγαν με ένα χονδροειδές πρόσχημα: ως μητέρες ανήλικων τέκνων. Για όσες δεν τεκνοποίησαν σε ηλικία Σάρρας, η συγκεκριμένη πρόβλεψη ήταν μια κοροϊδία. Τα ανήλικα τέκνα ήταν μεν ανήλικα αλλά στην πραγματικότητα σε ηλικία να γαμπρίζουν και να είναι γενικώς αυτόνομα.
Αραγε η πρόωρη σύνταξη ξεπληρώνει όλα αυτά τα κενά ή μήπως δημιουργεί μία ακόμη σειρά από αδικίες;- σε σχέση, ας πούμε, με τις εργένισσες και τους άνδρες γενικώς.
Η μάνα αντιμετωπίστηκε ως άτομο με ειδικές ανάγκες. Πράγματι, έχει ειδικές ανάγκες, αλλά τα μέτρα για την προστασία της μητρότητας δεν διευκόλυναν την ανατροφή των παιδιών.
Σίγουρα υπάρχει μια ταραχή στις οικογένειες που βλέπουν την πρόωρη σύνταξη να ματαιώνεται. Εκπληξη πάντως δεν υπάρχει, γιατί το ζήτημα είχε τεθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην προ-προ-προηγούμενη κυβέρνηση. Επρεπε να το έχουν πάρει απόφαση προ πολλού, γιατί έτσι είναι το σωστό. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ισονομίας και σε αυτή τη συζήτηση δεν χωρούν επιχειρήματα για τα καθήκοντα του νοικοκυριού. Οι γυναίκες που επιζητούσαν να σταματήσουν να δουλεύουν πριν από την ώρα τους, επέλεξαν έναν ρόλο απότοκο μιας παλαιομοδίτικης στάσης ζωής. Η πρόωρη σύνταξη κολλάει μαζί με την επιθυμία για «καλό γαμπρό», γιατί ο άνδρας είναι ο αρχηγός, αυτός που συντηρεί το σπίτι. Υπήρχε και το βόλεμα στη μέση. Ολόκληρες γενιές συνταξιοδοτήθηκαν με την περίφημη «δεκαπενταετία», την ομολογουμένως πρωτότυπη πρόβλεψη να δουλεύει κάποια για 15 χρόνια και να παίρνει σύνταξη για 30 (τουλάχιστον...).
O κ. Παπακωνσταντίνου δεν τα είχε αυτά στο μυαλό του. Το κόμμα του άλλωστε σιγοντάρισε τις νεανικές συντάξεις και δεν έδειξε αποφασιστική στάση όταν ήταν πλέον εμφανές ότι απειλούνται τα Ταμεία. Απλώς δεν του βγαίνουν τα νούμερα. Αν υπήρχε χρήμα, πιθανότατα να μην είχε αντίρρηση να βγάλει στη σύνταξη ακόμη και τις εικοσάχρονες.
ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ | Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου