Σίγουρα ανάμεσα στους γιατρούς που λαμβάνουν «φακελάκι» υπάρχουν έξοχοι επιστήμονες που χωρίς να τηρούν κατά γράμμα τον όρκο του Ιπποκράτη, τη δουλειά τους την κάνουν μια χαρά: σώζουν ζωές. Και για να κάνουμε πιο τολμηρό τον συλλογισμό: υπάρχουν και γιατροί –λογικά ελάχιστοι– που δίχως «φακελάκι» δεν διοχετεύουν το μέγιστο της επιστημοσύνης τους υπέρ σωτηρίας ασθενών. Κατά ευαγγέλιο, «η Βασιλεία βρίσκεται εντός ημών και όχι ανάμεσά μας», αλλά στον πρακτικό κόσμο μας, το φαύλο και το ανήθικο κάλλιστα μπορούν να συμβαδίζουν με το χρήσιμο. Να ένα δίλημμα: για έναν ασθενή ποια είναι πιο συμφέρουσα επιλογή; Eνας εγνωσμένης αξίας γιατρός που ζητεί «φακελάκι» ή ένας λιγότερο ικανός αλλά πανέντιμος γιατρός;
Το δίλημμα δεν απενεργοποιείται μόνον και μόνον επειδή σε κάθε εργασιακό χώρο υπάρχουν πολλοί που συνδυάζουν ικανότητα με ήθος. Τα νοσηρά κρούσματα κερδίζουν, μέσα στη γενική καταχνιά, τις εντυπώσεις τροφοδοτώντας την ηττοπαθή εκτίμηση «όλοι τους μια από τα ίδια είναι». Κι αυτός ο συμψηφισμός συνιστά μετάσταση της χρεοκοπίας μας, κανείς δεν εμπιστεύεται κανένα, γι’ αυτό και οι εκκλήσεις περί «συστράτευσης» έχουν την ίδια ισχύ με τα ευχολόγια των πρωτοχρονιάτικων μηνυμάτων. Κι εδώ που τα λέμε, με ποια αποθέματα κοινωνικού αλτρουισμού να συναινέσει π. χ. ο μέχρι κεραίας νομιμόφρων πολίτης ώστε να «συστρατευθεί» με τον έως χθες φοροφυγά διπλανό του;
Ενα ενδεικτικό σύμπτωμα ψυχικής αναστάτωσης είναι και ο απόηχος που συνόδευσε μια ήττα και μια νίκη γηπεδικού επιπέδου. Οταν η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου έχασε από τη Ν. Κορέα, το αποτέλεσμα μεταφράστηκε ως επιβεβαίωση της γενικής συρρίκνωσής μας ως χώρας. Λίγα 24ωρα αργότερα, δύο γκολ επί της Νιγηρίας διαφημίστηκαν ως απόδειξη μιας Ελλάδας που αντιστέκεται και επιμένει. Η αυτόματη, ομαδική μετατόπιση από το μαύρο στο άσπρο, θα συμφωνήσετε ότι (δυστυχώς) δεν αποδεικνύει μόνον τη δίψα για μια εθνική επιτυχία «και όπου να ’ναι». Σημείωση: αυτές οι αράδες γράφτηκαν πριν από τον καθοριστικό αγώνα Ελλάδας - Αργεντινής, άρα εκ του πονηρού…
Ο απείρως αρμοδιότερος Στέλιος Ράμφος στο βιβλίο του «Ο Καημός του Ενός» εκτιμά: Στην Ελλάδα ζούμε ένα πολιτισμό συγκινήσεως, οι πυρετώδεις εκτονώσεις της οποίας αμέσως εξατμίζονται. Μας χαρακτηρίζει μια θυμική ετοιμότης που καθορίζει τον ιδιωτικό και δημόσιο βίο μας, την εργασία στα σχολεία και το ύφος των μέσων επικοινωνίας... Η πραγματικότης μας πονά και προτιμούμε να την ατενίζουμε υπό το πρίσμα του εαυτού μας όπως τα μικρά παιδιά που βλέπουν τα πάντα ως ευχάριστα ή δυσάρεστα, καλά ή κακά, αφού σκέφτονται με τα αισθήματα. Μια τόσο ισχνή σχέση με τα ίδια τα πράγματα είναι φυσικό να προκαλεί συναισθήματα του ύψους ή του βάθους, το νόημα να συμπίπτει με την ωφέλεια και η φυγή στο όνειρο να γίνεται η εύκολη λύση...
Tου Κωστα Λεονταριδη
www.kathimerini.gr (23-6-2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου