 Το έλεγα και στον Γιαννακίδη στο ραδιόφωνο και έκανε πως δεν με καταλάβαινε. Βρες μου, του έλεγα μια ομάδα να ταυτιστώ. Να κάθομαι τα βράδια μπροστά στην τηλεόραση και να φωνάζω το όνομα της. Να περιμένω με αγωνία τα παιγνίδια της και τις κληρώσεις της. Ελπίζω εσείς τουλάχιστον να με καταλαβαίνετε. Εντάξει για ένα - δυο αγώνες έχω τον Νίνη και τον Κατσουράνη, μετά όμως με ποιους θα είμαι εγώ; Πάλι χωρίς ομάδα; Ούτε στο ποδόσφαιρο, ούτε στην πολιτική, ούτε στην κοινωνία; Ποτέ βέβαια δεν ήμουν της εξέδρας. Πάντα σκεφτόμουν και το δίκιο του αντιπάλου. Σε βαθμό παρεξηγήσεως πολλές φορές. Αν έκανε δηλαδή μια καλή φάση ο αντίπαλος πήγαινα να χειροκροτήσω.
Θυμάμαι πριν καμιά δεκαριά χρόνια που είπα «βρε παιδί μου καλό είναι τώρα που μεγαλώνεις να αράξεις και εσύ σε μια ομάδα, για τις Κυριακές έστω», θυμάμαι πόσο προσπάθησα. Έβγαλα διαρκείας και τις Κυριακές, είπα θα είμαι στο γήπεδο με τον Παναθηναϊκό. Αν όχι κάθε Κυριακή, μια φορά το μήνα. Δυο φορές πήγα και το σιχάθηκα. Ανέβαινε ο άλλος πάνω στο κάθισμα και από την έναρξη μέχρι την λήξη έβριζε τη μάνα του απέναντι τερματοφύλακα. Άλλαζα θέση και έπεφτα σε άλλη φρίκη. Οι διαιτητές ήταν πουλημένοι και έπρεπε εμείς να είμαστε αυτοί που θα τους αγοράσουμε και όχι οι αντίπαλοι. Την επόμενη χρονιά ούτε που σκέφτηκα να το ανανεώσω το διαρκείας. Δεν ξέρω, ίσως να μην φταίνε οι εποχές που χάσανε την αθωότητα τους, ίσως να φταίω εγώ που μεγαλώνω.
Κάποτε μου αρκούσε μια απλή σκέψη για να ταυτιστώ με μια ομάδα. Και Παναθηναϊκός έγινα για την Μοσχολιού. Το σπίτι της ήταν τρία στενά κάτω από το πατρικό μου. Μια τσιγγάνικη μονοκατοικία ανάμεσα σε πολλές άλλες στην Αγία Βαρβάρα. Και ερχόταν τις Κυριακές ο Δομάζος μετά το ματς, έμπαινε στο χωματόδρομο με την αμαξάρα του και έπαιρνε τη Μοσχολιού. Ε αυτό εμένα μου αρκούσε. Και μετά στην πολιτική κάπως έτσι επέλεγα. Οι αριστεροί είναι καλοί – οι δεξιοί είναι κακοί, έτσι σκεφτόμουν και σχεδόν ντρέπομαι που το λέω. Όπως όταν ήμασταν μαθητές και λέγαμε ποιηματάκια για τη Βόρειο Ήπειρο, έτσι σκεφτόμουν. Σιγά σιγά είδα αλλιώς τους Αλβανούς, αλλιώς τους Τούρκους, έμαθα να ακούω τις αλήθειες των άλλων, να μπερδεύομαι και το αριστερός δεν μου αρκούσε. Άσε που γνώριζα και καλούς δεξιούς.
Γι’ αυτό σας λέω βρείτε μου μια ομάδα για να ταυτιστώ. Να πάω μαζί της μέχρι τον τελικό και να νομίζω ότι αν κερδίσουμε κάτι θα αλλάξει στη ζωή μου.
του Σταύρου Θεοδωράκη
www.protagon.gr (13-6-2010)
|
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου