Τα φοβισμένα τσακάλια κι εμείς...

Μόνο τα πολύ στριμωγμένα ζώα αγριεύουν τόσο πολύ. Η αγριεμένη επίθεση στο Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και το στενό του περιβάλλον, δείχνει με σαφήνεια ότι ο Υπουργός τους έχει πια πάρα πολύ ενοχλήσει. Διάβαζα  προχτές εδώ πως συγκροτήθηκε σώμα 300 ειδικά επιλεγμένων απο όλη τη χώρα αστυνομικών που θα χτενίζουν το κέντρο της Αθήνας και τις υπόλοιπες περιοχές με την μεγάλη διακίνηση ναρκωτικών, όπου αλωνίζουνε, δεκαετίες τώρα, τα βαποράκια των μεγαλεμπόρων – «παρέα» με τους αστυνομικούς (ή με την «διακριτική ανοχή» τους αν το προτιμάτε). «Μπράβο κ. Χρυσοχοϊδη» σκέφτηκα – και διάβασα την είδηση και από την εκπομπή μου στον 98,4FM, τον σταθμό του Δήμου της Αθήνας όπου εργάζομαι. Όπως σημειώνεται και στο άρθρο της «Καθημερινής» όπου παραπέμπει το link μου, παράλληλα με αυτήν την, πρωτοφανή για τα Ελληνικά δεδομένα, πρωτοβουλία του κ. Χρυσοχοϊδη και των στενών συνεργατών του, (ένας εκ των οποίων, ο στενότερος ίσως, πλήρωσε ήδη με την ζωή του το όραμα μιας πιό «καθαρής» και λιγότερο επικίνδυνης κοινωνίας - που υπηρετούσε με αυταπάρνηση), «παράλληλα με τις επιχειρήσεις της αστυνομίας, συνεχίζονται οι έλεγχοι από μικτά συνεργεία του Δήμου Αθηναίων και του ΣΔΟΕ».

Αυτά είναι πρωτοφανή πράγματα για τον υπόκοσμο τον στενά διασυνδεδεμένο επι τρείς δεκαετίες με τη ραχοκοκκαλιά ενός «διορισμένου» Κράτους, όπου Διευθυντές Αστυνομικών Τμημάτων γινόντουσαν πολυεκατομυριούχοι (όπως τουλάχιστον ψιθυρίζει όλη η Ελλάδα πιά – με κάποιαν επιφύλαξη, γιατί δεν έχει και τα τεκμήρια στο χέρι) μετά απο δυό-τρία χρονια «υπηρεσίας» σε κάποιες συγκεκριμένες περιοχές σε όλη τη χώρα – και στο κέντρο της Αθήνας. Βλέπαμε όλοι μας, παράλληλα με τη σήψη στα ανώτερα κλιμάκια της κοινωνίας μας και στην πολιτική ζωή μας, μία τεράστια ανοχή της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης απέναντι στο οργανωμένο Εγκλημα. Ο κ. Χρυσοχοϊδης, χάρη στούς Ολυμπιακούς Αγώνες καταρχήν που άνοιξαν την πόρτα για την συνεργασία του με το FBI, την Scotland Yard και άλλες ξένες μυστικές και φανερές υπηρεσίες διώξεως του εγκλήματος (σε όλες τις μορφές του), τόλμησε πρώτος, απο τη εποχή της Χούντας και μετά, να κοιτάξει το Τέρας κατά πρόσωπο, να το αποδεχτεί, να το ζυγίσει – και να αποφασίσει οτι θα το τσακίσει. Όπως είπε και στον Γιάννη Πρετεντέρη ο Ανδρέας Λοβέρδος (με εντελώς άλλη αφορμή) «δεν μπορείς να είσαι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ».

Όλοι αυτοί οι σκοτεινά διαπλεκόμενοι μέσα στην μαύρη νύχτα του εγκλήματος (σε όλες τις μορφές του, επαναλαμβάνω), δεν πρόκειται να φύγουνε από την ζωή μας οικειοθελώς, ούτε χωρίς αγώνα. Αυτό εξ΄άλλου ήταν πάντα το πρόβλημα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις : Ήταν δειλές και άτολμες και, ακόμα και αν ξεκινούσαν με τις καλύτερες προθέσεις (όπως η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή), «τρόμαζαν» εύκολα και γρήγορα. Μπροστά στον κίνδυνο να χυθεί αίμα – και μάλιστα «δίπλα τους» - προτιμούσαν να συνθηκολογήσουν και να συνεργαστούν με το Τέρας, καταλήγοντας να μοιράζονται και κάτι κομματάκια από το τσουρέκι, κάποιοι απ΄αυτούς και «ενδεχομένως» πάντα. Ψίχουλα βέβαια τους έδινε «η σκοτεινάγρα του βυθού» (που, όπως λέει ο Σολωμός, «ξεχνιέται στο ακρογιάλι»), αλλά αυτοί δεν το ξέρανε πως τα εκατομμύρια ήτανε για το Τέρας ψίχουλα και τα δεχόντουσαν με σωφροσύνη και δέος, υποτακτικοί και ευγνώμονες τελικά,για την αποτελεσματικότητα της παρανομίας  και το μεγαλείο της τόσης κερδοφορίας της.

Ο Χρυσοχοϊδης και επί Σημίτη είχε δείξει πως δεν μασάει – αλλά τότε το περιβάλλον δεν επέτρεπε τολμηρότερες ενέργειες. Τώρα οι αποφάσεις έχουν παρθεί : Τέσσερα χρόνια είναι αυτά, ή ταν ή επί τας. Δεν είναι πια πρώτο το «πολιτικό κόστος» και το «οικονομικό συμφέρον» στην ατζέντα των κυρίαρχων υπουργών της παρούσας κυβέρνησης. Είναι άλλες οι προτεραιότητες, δεν υπάρχει πιά καμμιά αμφιβολία γι΄αυτό. Ισως και η παγκόσμια οικονομική συγκυρία, μαζί με την μεγάλη παγίδα της απληστίας στην οποίαν, ευτυχώς, πιάστηκε το Τέρας έτσι ηλίθιο και αχόρταγα βίαιο, καθώς είναι μέσα στη βλακεία του, να βοήθησε τελικά πολύ στην απότομη ανατροπή του σκηνικού που είχε στηθεί σε γερές βάσεις παρανομίας τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Τώρα είναι στριμωγμένο από παντού και σπαρταράει αγριεμμένο, τρομαγμένο και ανεξέλεγκτα επιθετικό. Με τις τελευταίες του δυνάμεις προσπαθεί να φτιάξει όσο γίνεται πιο ανέξοδη "τρομοκρατία", χωρίς πια να ενδιαφέρεται πόσους και ποιους σκοτώνει.
     Η καμένη Marfin στην Σταδίου είναι ένα πρόσφατο και πολύ ζωντανό μνημείο της αγριότητας του τρομαγμένου ζώου. Σκότωσε εκεί κάποιους αθώους ανθρώπους – αλλά μόνο ορφάνια, θλίψη και πένθος έφερε, δεν κατάφερε τίποτε άλλο. Την Πέμπτη το βράδυ τα ίδια – στον 7ο όροφο της Κατεχάκη. Έφτασε να δώσει το πακέτο σ΄έναν από τους ανθρώπους του που, ακόμα, μπαινοβγαίνουνε ελεύθερα παντού – και στα Υπουργεία βέβαια (ή να το στείλει με το ταχυδρομείο μας λένε τώρα οι ειδικοί) . Δεν έχουν πάντως μόνον έναν "δικό τους"  που συνεχίζει να  "μπαινοβγαίνει άνετα", έχουνε σίγουρα κι αλλους. Αλλά όλο και λιγοστεύουν πια οι «συνεργάσιμοι», όλο και απομονώνονται, όλο και συμμαζεύονται σιγά-σιγά και χώνονται στις τρύπες τους σαν τούς αρουραίους που ζουν στούς υπονόμους.

Το βέβαιο είναι πως πάλι, εκτός από θλίψη, πένθος και ορφάνια μεγάλη (και για τους αγαπημένους του νεκρού, αβάσταχτη), δεν καταφέρανε αυτό που θέλανε, να μας τρομάξουνε δηλαδή. Παγώσαμε, ναι. Ανατριχιάσαμε. Θυμώσαμε. Δακρύσαμε. Αλλά δεν τρομάξαμε. Γιατί είναι πια φανερό πως τα τσακάλια νοιώθουνε πολύ στριμωγμένα και αυτό δεν είναι «τρομακτικό», όταν ξέρεις οτι είναι λίγα πια και απομονωμένα, αδύναμα και χαμένα από χέρι - μπροστά στις δυνάμεις καταστολής που ενεργοποιούν με τα ουρλιαχτά του πανικού τους. Μας ενώνει η αγριότητα του τρόμου τους, μας ενδυναμώνει και, το κυριότερο, μας φέρνει πια καθαρά μπροστά στην επιλογή : Ή με τον αστυφύλαξ, ή με τον χωροφύλαξ. Και με τούς δυό συγχρόνως δεν γίνεται πια νά' χεις παρτίδες.

ΥΓ : Μου άρεσε η δήλωση του Σαμαρά : «Απέναντι σε τέτοια κρούσματα θηριωδίας αντιτάσσουμε την ενότητα του λαού μας και την καθολική μας απόφαση να αντιμετωπίσουμε το κακό στη ρίζα του». Καλά  Ελληνικά και καθαρές κουβέντες.

του Άρη Δαβαράκη
www.protagon.gr(26/6/2010)