«Μέχρι νεωτέρας»: Η ιστορία του Σαμίρ

05/06/2010
της Ρίκας Βαγιάνη
Ο Σαμίρ είναι εργάτης, Παλαιστίνιος, και δουλεύει σε  οικοδομικό συνεργείο. Ηταν στην ομάδα που ανακαίνιζε το σπίτι  των καλών μας φίλων στο  Τελ Αβίβ.  Απ’ όλους τους εργαζόμενους ήταν ο πιο γλυκός, ο πιο τσαχπίνης  και ο πιο δουλευταράς.  Το ζευγάρι τον αγάπησε (οι εργασίες στα διαμερίσματα του Τελ-Αβίβ κρατάνε όσο περίπου και στην Αθήνα, μήνες και μήνες).  Εγιναν φίλοι, όπως εκατοντάδες, χιλιάδες Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι που βρέθηκαν να συνυπάρχουν, όπως τέλος πάντων  συνυπάρχουν, σ’αυτή την παράξενη γωνιά του κόσμου.  Μια μέρα  ο Σαμίρ δεν ήρθε στη δουλειά. Ούτε την επόμενη, ούτε την μεθεπόμενη, πράγμα αδιανότητο, γιατί δεν είχε χάσει ποτέ του μεροκάματο. Το  είχε,  άλλωστε, τρομερή ανάγκη, αφού η γυναίκα του μόλις είχε γεννήσει το παιδί τους. «Πού είναι ο Σαμίρ»;  ρώτησε το ζευγάρι  τον (επίσης Παλαιστίνιο) εργολάβο. Προς μεγάλη τους έκπληξη, είδαν τον  σκληροτράχηλο  άνθρωπο  να ξεσπάει σε λυγμούς. Πριν τρεις νύχτες, το μόλις  δύο εβδομάδων  μωρό του Σαμίρ, ανέβασε υψηλό πυρετό. Εννοείται πώς στον οικισμό του  (από τις αποκλεισμένες κατεχόμενες περιοχές) δεν υπάρχει  κανένας τρόπος να αντιμετωπίσεις  οποιοδήποτε επείγον περιστατικό, πόσο μάλλον ένα νεογνολογικό.  Ο Σαμίρ, πανικόβλητος, πήρε το μωρό  αγκαλιά και ξεκίνησε (με τα πόδια, όπως πάντα) να το πάει στο  νοσοκομείο, στην «άλλη πλευρά».   Στον σημείο εισόδου, είδε όπως πάντα, από μακριά, τους κομμάντο της IDF.  Με το μωρό που ψηνόταν στα χέρια, προχώρησε, αποφασισμένος να επιταχύνει τη διαδικασία του περάσματος.  Όμως, το σημείο εισόδου ήταν κλειστό. Κανείς δεν περνούσε «στην άλλη πλευρά». Είχε γίνει κάποιος ύποπτος τσαμπουκάς, και   όλα τα  περάσματα είχαν κλείσει μέχρι νεωτέρας. Για πόσο; Άγνωστο. Ο Σαμίρ άπλωσε τα χέρια, δείχνοντας  στο συνοριοφύλακα   το άρρωστο  μωρό.  Το νοσοκομείο απείχε μόλις λίγα λεπτά. «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα,  έχω διαταγές» τον ενημέρωσε ο νεαρός φρουρός. Μόλις  δοθούν εντολές να ανοίξουν τα μπλόκα, θα περάσεις». Οι εντολές κάποτε ήρθαν, ύστερα από πόσες ώρες δεν ξέρω. Αλλά ο  Σαμίρ δεν  πέρασε ποτέ το checkpoint  εκείνο το βράδι. Το μωράκι του δεν άντεξε. Ξεψύχησε  με σπασμούς στα χέρια του πατέρα του, μπροστά στις μπάρες του μπλόκου, κάτω από τα μάτια των φρουρών που μετρούσαν, μαζί με το Σαμίρ, τις τελευταίες του ανάσες. Μετά από μερικές μέρες, το ζευγάρι των φίλων μας,  άκουσε μια παράξενη ιστορία:  Ενας  νεαρός κομμάντο των συνοριακών δυνάμεων (παιδιά-θεριά, εκπαιδευμένα να μη μασάνε πουθενά), νοσηλευόταν με ισχυρό σοκ, σε ψυχιατρικό νοσοκομείο. Μια νύχτα, έλεγαν, την ώρα της φρουράς του, ένα  νεογέννητο  είχε ξεψυχήσει  στα χέρια του πατέρα του, που ικέτευε επί ώρες να ανοίξει η  μπάρα ελέγχου. Η ίδια μπάρα  που ο  φρουρός είχε διαταγές να κρατά κλειστή  «μέχρι νεωτέρας». Η ίδια μπάρα που χώριζε το παιδί από το νοσοκομείο, λίγα λεπτά απόσταση. Όσο για τον Σαμίρ, μετά από τρεις μέρες ξαναγύρισε στη δουλειά.  Την είχε, άλλωστε, απελπιστικά ανάγκη. ( Προσωπικό σημείωμα: Δεν είμαι αφελής.  Εχω απόλυτη συναίσθηση  του ότι ιστορίες σαν αυτή, κι ακόμα πιο τραγικές, υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες σήμερα, στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής  Όχθης, κι άλλες τόσες,  ακόμα  σκληρότερες, στη Γάζα και στις αποκλεισμένες περιοχές. Όμως αυτή είναι η ιστορία του Σαμίρ. Ετσι μου τη διηγήθηκαν συντετριμμένοι, οι φίλοι του, κι έτσι  ακριβώς όπως την άκουσα, τη μεταφέρω. Καλό Σαββατοκύριακο).