Δικαιολογημένα αναζητούμε τις πραγματικές αιτίες της σημερινής κατάντιας της χώρας μας, ώστε να μη μας ξανασυμβεί ποτέ τέτοια συμφορά. Οφείλουμε όμως να πιστεύουμε ειλικρινά ότι ο καθένας μας και όλοι μας φέρουμε κάποια ευθύνη για όσα κάναμε και όσα δεν κάναμε και οδηγηθήκαμε στην τωρινή διεθνή απαξίωση:
Ο επιχειρηματικός κόσμος με αφ΄ υψηλού μόνο κριτική, οι πολίτες με τη συνήθη πια φορο-αποφυγή, οι δημόσιοι υπάλληλοι με την αδράνεια ή/και τη διαφθορά, οι συνδικαλιστές με τη στήριξη αδιαφανών προνομίων, η κοινωνία με την ανεκτικότητά της, πρωτίστως δε οι πολιτικές δυνάμεις με την πολυετή ανεπάρκεια και τον ξέφρενο κομματισμό.
Το βασικό μας οικονομικό πρόβλημα σχετίζεται άμεσα με το απαράδεκτα σπάταλο κράτος που οδήγησε σε υπέρογκο δημόσιο χρέος- σχεδόν ένα τρίτο του τρισεκατομμυρίου ευρώ!και στην ακμάζουσα παραοικονομία, ενώ η μεγάλη εθνική συμφορά είναι η παγκόσμια αναξιοπιστία μας.
Ξαφνικά γίναμε όλοι επικριτές των πάντων, ασκούμε κριτική και καυτηριάζουμε. Συχνά τα καταγγελλόμενα είναι σωστά, αλλά από μόνα τους πόσο βοηθούν;
Το θέμα δεν είναι τι θα κάνουν οι άλλοι για εμάς, αλλά τι θα κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι ποια μέτρα θα μας επιβάλουν η ευρωζώνη και το ΔΝΤ ώστε να πάρουμε ανάσα δύο ή τριών ετών, αλλά ποιο παράδειγμα θα δώσουμε ώστε να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας.
Ως κοινωνία αντιδρούμε κάπως απλοϊκά και αυθόρμητα. Κατά κανόνα προτιμάμε την αντίδραση από τη δράση, την αδράνεια από την ενεργοποίηση. Ή απλώς ξεσπάμε, βγάζουμε τα απωθημένα μας. Ετσι όμως δεν προοδεύει κανένας λαός. Πιο αποτελεσματικό θα ήταν να συνοδεύαμε τις όποιες αρνητικές διαπιστώσεις μας με προτάσεις πρακτικές. Προτάσεις ανιδιοτελείς και εθνικά συμφέρουσες και ιδέες ήδη δοκιμασμένες με επιτυχία σε άλλες χώρες- όπως για το Ασφαλιστικό, το Σύστημα Υγείας, την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου, την αναβάθμιση της Παιδείας.
Ηλθε η ώρα να βγει η κοινωνία μας από τον λήθαργο και να βάλει πλάτες. Το οφείλει στις επόμενες γενιές.
Χρήσιμο θα ήταν πριν από όλους να έδιναν το σωστό παράδειγμα προσφοράς στα κοινά οι διάφορες επαγγελματικές οργανώσεις (π.χ. γιατρών, δικηγόρων, καθηγητών), με συλλογικό έργο και τη διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων εθνικού συμφέροντος, π.χ., για τη θεραπεία της γνωστής κακονομίας ή για τη μεθόδευση ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων.
Ομοίως να έδιναν το παράδειγμα προσφοράς έργου οι κοινωνικοί εταίροι (εργαζόμενοι και εργοδότες)- π.χ. για την άρση των αναρίθμητων εμποδίων στη λειτουργία της οικονομίας που η ίδια η πολιτεία έχει δημιουργήσει, ή για την εξυγίανση του Ασφαλιστικού με προτάσεις δίκαιες και ρεαλιστικές.
Οι δυνατότητες τέτοιας δράσης είναι απεριόριστες στα συστήματα Παιδείας, Υγείας, στη δημόσια διοίκηση, στην απονομή δικαιοσύνης- για να μην αναφερθούμε και στα αναγκαία παραδείγματα σεβασμού στον νόμο, διαφάνειας και εθελοντισμού. Σε αυτές τις προσπάθειες μπορούν άνετα να συμβάλουν οι πολίτες.
Ισως αυτά να ηχούν κάπως δύσκολα, ακόμη και αφελή για μερικούς. Είναι όμως εφικτά.
Πιο αφελές πάντως είναι να πιστεύουμε ότι η παρούσα πορεία του έθνους θα οδηγήσει από μόνη της σε μείωση του πρωτοφανούς δημόσιου χρέους, σε ομαλότητα και στην άνεση του παλιού, καλού καιρού...
Του Θεόδωρου Παπαλεξόπουλου, επίτιμου προέδρου του ΣΕΒ.
www.tovima.gr (13-6-2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου