Τούτος ο κόσμος είναι άσχημος, βρώμικος και τσιγκούνης...

      Δύο χρόνια βαθιάς και ανελέητης κρίσης θεωρώ ότι μας έκαναν, αν μη τι άλλο, σοφότερους και δυνατότερους. Έχω πειστεί πια ότι το γιγαντιαίο πρόβλημα που στοίχειωσε τη δόλια τη χώρα, δεν συνεπάγεται απαραίτητα τον αφανισμό της. Κάθε άλλο.
       Η ορθή και ψύχραιμη διαχείριση της κρίσης, μέσα από μια διαδικασία αυτοκάθαρσης, μπορεί να αλλάξει τα κόζια και να αποτελέσει αφετηρία εθνικής αναγέννησης. Διαδικασία δύσκολη, χρονοβόρα, που δεν θα επιβληθεί από κανένα Μνημόνιο και κανένα ΦΕΚ, αλλά θα προκύψει ως φυσικό επακόλουθο και ως η μόνη λύση.
       Δυστυχώς, όλα τούτα μοιάζουν ουτοπικά, ανέφικτα και μη υλοποιήσιμα, κολλημένα στο «θα» και το «ίσως» παρά τα απανωτά ηλεκτροσόκ της δυσβάσταχτης χρεοκρατίας. Καθημερινά γινόμαστε θεατές ενός όχι και τόσο ανεξήγητου φαινομένου τύπου «Γιοφύρι της Άρτας»: Ό,τι κι αν χτίζεται σιωπηρά και σταθερά ως απόρροια των θετικών συνιστωσών και των προοδευτικών κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων που επιβάλει η κρίση, γκρεμίζεται μονομιάς σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, μαζί του και οι ελπίδες μας.
      Η αιτία του κακού δεν είναι απρόσωπη, αλλά έχει ονοματεπώνυμο και ΑΦΜ. Οι κάθε λογής «Έλληνες» με τις άθλιες μπλαζέ νοοτροπίες τους και μότο ζωής το «δικό μου δίκιο είναι πάνω απ'όλους» δεν αφήνουν τον άρρωστο να γιάνει και εξακολουθούν να τσιφλικοκρατούν την άρρωστη πατρίδα και τα υγιή της στοιχεία.Είναι όλοι εκείνοι που εξακολουθούν να κατεβάζουν τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους για να εκσφενδονίσουν τα σκουπίδια τους, από πλαστικά μπουκάλια μέχρι προφυλακτικά, δίνοντας έτσι μαθήματα συμπεριφοράς στα παιδιά τους, ενώ προσδίδουν μια ελεεινή εικόνα ΧΥΤΑ στους δρόμους και στα δρομάκια της επικράτειας.

      Είναι όλοι εκείνοι που έχουν δώσει και επιβάλει τη δική τους ερμηνεία στα φανάρια όλης της χώρας, καταπατώντας κάθε ίχνος πολιτισμένης οδηγικής κουλτούρας. Δρουν σα ζώα που κρατούν τιμόνι και ωσάν τυφλωμένα χουλιγκάνια τα βλέπουν όλα μονοχρωματικά. Τι πράσινο, τι πορτοκαλί, τι κόκκινο; Για αυτούς είναι όλα πράσινο, και δε σταματούν ποτέ. Κι εμείς οι υπόλοιποι γεμίσαμε τα αμάξια μας με χάντρες, ματάκια, παναγίτσες, σταυρουδάκια και λοιπά φυλαχτά με την ελπίδα να μη διασταυρωθούν ποτέ οι δρόμοι μας.
      Είναι όλοι εκείνοι που εξοστρακίζουν εμένα και τα παιδιά μου από κάθε λογής δημόσιο χώρο, καπνίζοντας σαν Τούρκοι παντού και πάντα, απαξιώνοντας τον αντικαπνιστικό νόμο και τις ελεγκτικές αρχές.Είναι όλοι εκείνοι που επιτρέπουν ακόμα στον παραβάτη του κάθε νόμου να επιβάλλεται με τσαμπουκά στους νομοταγείς πολίτες, υποχρεώνοντάς τους σε κοινωνική εσωστρέφεια και απομόνωση.Είναι όλοι εκείνοι που αδιαφορούν, όταν τους λες ότι μετά από 30 χρόνια ληστρικού και καταδικαστικού για τα παιδιά μας πλιάτσικου, φυλακή πήγαν μια Μπουρμπούλια κι ένας Μπέος!
    Είναι όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι η ρεμούλα, το τζάμπα, η μαγκιά και η λαμογιά είναι χατακτηριστικά του Έλληνα κι επιμένουν στις παλιές καλές συνήθειες, γιατί θεωρούν ότι γεννήθηκαν για να δέχοντας υπηρεσίες από τα κορόϊδα! Είναι αυτοί που βρίζουν τους πολιτικούς, γιατί τους ξεβόλεψαν και ελπίζουν ότι κάτι μαγικό θα συμβεί ξανά και θα τους σώσει ως συνήθως.
 

       Μια αμπρουτσέζικη παροιμία λέει ότι «η μάνα του μαλάκα είναι μονίμως έγκυος». Και, δυστυχώς, στην Ελλάδα αυτό τείνει να γίνει κανόνας. Αν θέλουμε σα χώρα να σηκώσουμε κεφάλι, αυτό θα επιτευχθεί υπό έναν αδιαπραγμάτευτο όρο: Πρέπει να πεταχτούν στον Καιάδα της απόρριψης όλα αυτά τα παθογόνα υβρίδια που λυμαίνονται τον τόπο και αναχαιτίζουν κάθε απόπειρα απογείωσης. Τότε μόνο η ασκήμια του σήμερα θα δώσει τη θέση της σε ένα πολύχρωμο ελπιδοφόρο τοπίο.
www.aixmi.gr/ Αλέξης Πολίτης, ιατρός

      Αλλά είναι κι αυτοί που σιωπούν μοιρολατρικά κι ανέχονται τα λαμόγια κάθε λογής, γιατί θέλουν πάση θυσία να αυτοαποκαλούνται "καλοί άνθρωποι". Υπάρχει κι αυτή η μειοψηφία στη χώρα που δουλεύει αγόγγυστα και αδικείται κατάφωρα, από όλους εκείνους που έμμεσα ή άμεσα ευθύνονται για τη δυστυχία μας και την απελπισία μας. Είναι όλοι εκείνοι που λέγοντας ψέματα στον εαυτό τους και σιωπώντας από ενοχή για αμαρτίες άλλων, συντηρούν και προστατεύουν τη βρωμιά, την ασχήμια και την αδικία. Τούτος ο τόπος χρειάζεται επιτέλους ενότητα κι αλήθεια! 
                                                     Σοφία Κανιάκα