Ξεσήκωσε μέσα από τη σελίδα της στο Facebook και το blog της, τους συμπατριώτες της να βγουν στους δρόμους και να εκδιώξουν μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα τον δικτάτορα Zine El Abidine Ben Ali. Κόρη οδηγού λεωφορείου και μητέρας επίσης ταπεινής καταγωγής, η φοιτήτρια της Βιολογίας βγήκε από τους πρώτους στους δρόμους της Τύνιδας και με το πάθος που ταιριάζει στην ηλικία και στον χαρακτήρα της, μετατράπηκε στην ηγέτιδα των social media, στέλνοντας φωτογραφίες, κείμενα και καταγράφοντας λεπτό προς λεπτό την πτώση του δικτάτορα που παρέμενε στην εξουσία από τη χρονιά που γεννήθηκε η ίδια η Maha.
Ένα χρόνο αργότερα, η νεαρή επαναστάτρια συνεχίζει τις σπουδές της, ονειρεύεται να ανοίξει το δικό της μικροβιολογικό εργαστήριο και, φυσικά, είναι αφοσιωμένη στο blog της. Όταν ρωτήθηκε, πρόσφατα από δημοσιογράφο της Le Monde για την επιτυχία των ισλαμιστών στη Τυνησία, δήλωσε ότι «οι λαοί κάνουν τις επιλογές τους», ωστόσο την ανησυχεί το γεγονός ότι στο αγαπημένο της Facebook , παρατηρεί στροφή 180 μοιρών από τους συνομήλικους της και όχι μόνο με εμμονή σε συζητήσεις για θρησκευτικά θέματα αλλά και στη μαντήλα. Διερωτάται αν «είναι μόδα που θα περάσει ή μήπως θα γίνουμε σαν το Ιράν με Θεοκρατικό καθεστώς»; Εκείνη, πάντως, πέρασε στην ιστορία χωρίς, μάλιστα, να δείχνει διάθεση να εξαργυρώσει τη δημοτικότητά της με μία θέση στη Βουλή.
Πρόταξε τα στήθη της κατά της ακρίβειας, έγινε αρχηγός των διαδηλώσεων στο Τελ Αβίβ που συγκέντρωσαν 400.000 κόσμο στους δρόμους, τον περασμένο Σεπτέμβριο. Από τις ανώνυμες νέες ηρωίδες του 201, η Stav παραμένει στις… επάλξεις και αρνείται να πολιτευτεί αν και το «κίνημα των αγανακτισμένων του Ισραήλ πνέει τα λοίσθια και οι «σοφοί» την πιέζουν να κατέβει στην πολιτική «αλλιώς θα χαθεί ο αγώνας σου», της λένε.
«Μας έλεγαν χίπις, εξτρεμιστές, περιθωριακούς. Τώρα η νέα τους προπαγάνδα θέλει το κίνημα μας να πεθαίνει. Δεν θα τους περάσει όμως, θα κρατήσουμε τον παλμό, αφού το 88 % των ισραηλινών πιστεύει σε μας και στη δίκαιη αγανάκτησή μας ενάντια στο υψηλό κόστος διαβίωσης». Η φοιτήτρια της Φιλοσοφικής και της Ιστορίας εργαζόταν σε ένα site, αλλά στις 14 Ιουλίου – ημέρα έναρξης των διαδηλώσεων- τα παράτησε και έκτοτε ακολουθεί τον δικό της δρόμο για τη δική της αλήθεια. «Πρέπει να μας βλέπουν παντού , να γίνουμε σαν το νερό που ξεχύνεται εκεί που δεν το περιμένεις για να καταλάβουν ότι αξίζουμε καλύτερης μεταχείρισης»…
Επονομάστηκε Μητέρα της Αραβικής Άνοιξης, αφού ηγήθηκε της εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώτος της πατρίδας της… Με δικό της Κανάλι στο youtube, ιδρύτρια των γυναικών Δημοσιογράφων χωρίς αλυσίδες, journalists without chains. Η λεπτοκαμωμένη, αφρικανή με πάθος και κυρίως απίστευτο θάρρος, με κίνδυνο και συνεχείς απειλές κατά της ζωής της, έβγαινε τα τελευταία δυο χρόνια στην πλατεία Ελευθερίας και διαμαρτυρόταν για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ελευθερία του Τύπου, καταγγέλλοντας τη διαφθορά του κράτους και προσελκύοντας την προσοχή και συμμετοχή χιλιάδων συμπολιτών της.
Ήταν η πρώτη που αποκάλυψε το πρόσωπό της, σε μια σκληρή μουσουλμανική συντηρητική χώρα όπου οι γυναίκες υποχρεούνται στην απόλυτη σιωπή, λέγοντας ότι το Κοράνι ερμηνεύεται με… λάθος τρόπο! Αποκορύφωμα η ηγετική της στάση στην «Επανάσταση των Γιασεμιών» από τον περασμένο Φεβρουάριο στην ίδια πλατεία για την «έξωση» του, επί 30 χρόνια, τύραννου Αli Abdullah Saleh.
«Ο τότε δικτάτορας Charles Taylor βαρέθηκε να τη βλέπει κάθε μέρα μπροστά του, δέχθηκε να τη συναντήσει και να την ακούσει, αφού πίσω της ακολουθούσαν άλλες 2000 γυναίκες. Τελικά, όταν οι άνδρες των αντίπαλων ομάδων άρχισαν να συσκέπτονται σε ξενοδοχείο της Γκάνας, η Leymah και οι φίλες της μπήκαν μέσα και απείλησαν ότι θα… ξεγυμνωθούν – που θεωρείται μεγάλη κατάρα – αν δεν κάνουν ειρήνη. Κάπως έτσι έληξε ο 14ετής εμφύλιος στη σπαρασσόμενη Λιβερία. Η Leymah, σύμβολο έκτοτε του Παγκόσμιου Κινήματος Ειρήνης, στήριξε τη συμβραβευθείσα Ellen να πάρει τα ηνία της χώρας. «Καθένας μας έχει ένα Μαντέλα, ένα Γκάντι και ένα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ μέσα του, ας κοιτάξει να τον βρει λοιπόν», είναι η προσφιλής φράση της.
Η Εllen σπούδασε στο Harvard, έγινε υπουργός Οικονομικών στη δεκαετία του ‘80, μετά εναντιώθηκε στην ατέλειωτη σειρά δικτατόρων της Λιβερίας και, έτσι, φυλακίστηκε και εξορίστηκε πολλές φορές. Το 2005 εξελέγη Πρόεδρος, έβγαλε την πάμπτωχη χώρα της από το τέλμα του εμφυλίου, των ακροτήτων σε βάρος των γυναικών-το 75% σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ βιάστηκαν τουλάχιστον μια φορά- αλλά και του αναλφαβητισμού, αφού όλοι οι δάσκαλοι είχαν εγκαταλείψει τη χώρα και μια ολόκληρη γενιά child soldiers.
«Χάθηκε» γιατί δεν πήγε ποτέ σχολείο. Η Εllen ανασυγκρότησε τη χώρα, στήριξε τις γυναίκες με microprojects, αύξησε κατά 40% την εγγραφή των κοριτσιών στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, άδειασε τους δρόμους από τα βουνά σκουπιδιών! «Ο άνδρας μου δεν με δέρνει πια γιατί έχω μια σχετική οικονομική ανεξαρτησία και με σέβεται περισσότερο», μια χαρακτηριστική κουβέντα της αλλαγής που επήλθε. Η Εllen έχει 4 γιους και 8 εγγόνια, δούλεψε στην World Bank, την Citibank και την HSBC.
www.aixmi.gr/ Ειρήνη Νικολοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου