Τέλος στις κομματικές μειοψηφίες στο χώρο του Πανεπιστημίου!

     Όλοι όσοι φοιτούμε στο Πανεπιστήμιο, πιστεύουμε ότι πρόκειται για μια κοινότητα που προάγει την Παιδεία και τον Πολιτισμό και δεν υπάρχει χώρος για μικροπολιτικά συμφέροντα και κουλτούρες που το μετατρέπουν σε ένα είδος κομματικού βουλευτηρίου.
     Προσωπικά θεωρώ ότι το Πανεπιστήμιο μας δίνει ερεθίσματα ώστε, αφενός να κατακτήσουμε τη γνώση πάνω στο αντικείμενο με το οποίο ο καθένας μας ασχολείται, αφετέρου να αποκτήσουμε υγιή πολιτική σκέψη μέσω κοινωνικών ζυμώσεων. Όμως, κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται ότι εντός του Πανεπιστημίου υπάρχει θέση για κομματικές πρακτικές και ιδιοτέλειες.
       Καθημερινά γίνομαι μάρτυρας ενεργειών και καταστάσεων που μπορούν να απεικονίσουν τη δυσφορία που επικρατεί. Υπάρχουν φοιτητές που ρυθμίζουν με περίεργο τρόπο τις προτεραιότητές τους και ζητούν αναβολή των μαθημάτων, ώστε να πραγματοποιηθεί η συνέλευση του τμήματος και, μάλιστα, μετατρέπουν τη συνέλευση σε κάτι που μόνο η λέξη «μπάχαλο» μπορεί επακριβώς να περιγράψει. Στις συνελεύσεις εισέρχονται φοιτητές που αποτελούν φερέφωνα συγκεκριμένων κομματικών παρατάξεων. Επιδίδονται σε ένα ξύλινο λόγο, (προφανώς έτοιμο από τα κεντρικά γραφεία του κόμματος), τον οποίο έχουν αποστηθίσει, εκσφενδονίζουν λογύδρια επί παντός επιστητού, ασκούν σωματική και ψυχολογική βία στους παρευρισκόμενους.

     Βλέπουμε, λοιπόν, μια υπονόμευση συλλήβδην των δημοκρατικών ελευθεριών και διαστρέβλωση του ρόλου του Πανεπιστημίου. Και εμείς αναρωτιόμαστε «γιατί δεν πάει καλά η Παιδεία μας;». Αρνούμενοι την εξόφθαλμη πραγματικότητα και καταφεύγοντας σε επικοινωνιακά τερτίπια, δε δίνουμε λύσεις αλλά αφήνουμε το πρόβλημα να διαιωνίζεται.
       Το πρόβλημα δεν μένει μόνο εκεί. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το Πανεπιστήμιο είναι η μικρογραφία της κοινωνίας. Συμμερίζομαι αυτήν την άποψη, καθώς διαπιστώνω συνεχώς τις αρνητικές συνέπειες που υφίσταται η κοινωνία από τη δράση μειοψηφιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο ελληνικός συνδικαλισμός. Είναι, πλέον, πασιφανές ότι ο συνδικαλισμός μετατράπηκε από μέσο προστασίας των εργαζομένων σε ένα σκληρό συνονθύλευμα που νοιάζεται για την επιβίωσή του και τη διαιώνισή του- κι όχι για την υπεράσπιση των συμφερόντων των αδυνάτων.
        Κατά τη δική μου άποψη, ακόμα και ο πιο απλός φαινομενικά τρόπος διαμαρτυρίας, μπορεί να επιφέρει σημαντικότατα αποτελέσματα αν η άσκηση του γίνεται σε δημοκρατικά πλαίσια και δεν στρέφεται εναντίον του υπόλοιπου κοινωνικού συνόλου. Σίγουρα τρόποι υπάρχουν. Το ζήτημα είναι αν υπάρχει κοινωνική (αυτό) συνείδηση και περίσσιο αίσθημα ευθύνης από όλους τους εμπλεκόμενους, που θα καταστήσει δυνατή και αποτελεσματική τη διαμαρτυρία τους.

www.aixmi.gr/ του Γιάννη Μπαξεβάνου,φοιτητή στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.