Δεν φοβάμαι που δεν υπάρχει δικαιοσύνη, γιατί ποτέ δεν υπήρχε.

      Ζούμε σε χαλεπούς καιρούς. Αδιαμφισβήτητα. Κι επίσης αδιαμφισβήτητα, η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Επτωχεύσαμε σε πνευματικότητα. Κι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.
    Εδώ και πολλά χρόνια αναλωνόμαστε σε ένα πλιάτσικο συμπεριφορών και αναγκών επίκτητων, άναρχων και ξένων προς τον τόπο και την ιστορία τού λαού μας. Δεν μιλώ εθνικιστικά. Απέχω μακράν από οποιαδήποτε μικροεθνική νοοτροπία. Αλλά για να είμαστε ουσιαστικά πολίτες τού κόσμου, οφείλουμε να προστατεύουμε τα πρωτογενή μας αγαθά –υλικά και μη. Μόνο έτσι μπορούμε να ενωθούμε επί της ουσίας με το όλον. Μόνο όταν διαφυλάσσουμε την αυθεντικότητά μας.
     Είναι εμφανές ότι εδώ και χρόνια η παράδοσή μας έχει επισκιαστεί από την ποπ-μπουζούκι ανθυποκουλτούρα και τα φο μπιζού. Όπως λέει άλλωστε και η αγαπημένη μας Κική Δημουλά “ανέκαθεν είχε πέραση το φο”. Και δεν είναι αυτό που με τρομάζει. Όταν όμως κόβεται ο ομφάλιος λώρος επέρχεται η ορφάνια.Αυτό ζούμε σήμερα. Ορφάνια κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική.
Κι η ορφάνια είναι ξενιτιά.

      Ξενιτεμένοι λοιπόν στον ίδιο μας τον τόπο κι έχοντας πλήρη συνείδηση των ευθυνών μας, αφού κατά βάθος ξέρουμε πως όλοι φταίμε γι αυτή μας την κατάντια, ξαφνικά αναγκαζόμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας. Ανάγκη πρώτη η ταυτότητά μας. Ποιοι είμαστε; Τι θέλουμε; Γιατί καταπιεζόμαστε από τον εαυτό μας κι από τους άλλους;
     Δεν χρειάζεται να μεμψιμοιρούμε. Τι θα απογίνουν οι νέοι αλλά κυρίως οι γέροι σ’ αυτή τη χώρα! Πως θα επιβιώσουν! Φταίνε κι αυτοί που τόσα χρόνια πάσχιζαν με ρουσφέτια και μπαχτσίσια να αναθρέψουν ακαμάτες απογόνους, ραχατλήδες τού δημοσίου.
      Ως εκπρόσωπος της γενιάς των τριάντα και βάλε, δεν φοβάμαι για την επιβίωση. Αρκεί να μου δίνει ο Θεός υγεία. Δεν φοβάμαι που δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Ποτέ δεν υπήρχε. Φοβάμαι όταν δεν κοιταζόμαστε στα μάτια. Φοβάμαι όταν νομίζουμε ότι κάποιος άλλος φταίει για τη “δυστυχία” μας.Και αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία βλέπω να αλλάζει τώρα τελευταία. Βλέπω πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι της γενιάς μου έχουμε αρχίσει να θέτουμε ερωτήματα. Να παραδεχόμαστε ότι δεν ξέρουμε.

      Θέλουμε να μάθουμε. Κι αφού το ζητάμε, οι δάσκαλοι θα έρθουν.Εμείς τα μάθαμε όλα στο δρόμο. Είναι καιρός τα δικά μας παιδιά να αρχίσουν να μαθαίνουν και κάποια πράγματα στο σπίτι. Κι όχι τι θα γίνουν ή τι θα ψηφίσουν όταν μεγαλώσουν.
      Αλλά πώς θα αγαπάνε και θα αγαπιούνται καλύτερα. Κι αυτό δεν κοστίζει λεφτά ούτε επηρεάζεται από οικονομικές κρίσεις. Χρειάζεται χρόνο και παρουσία. Είναι καλό που εξαιτίας της κρίσης σταματήσαμε. Καιρός να γυρίσουμε πίσω και να δούμε ότι τόσα χρόνια τρέχοντας δεν έχουμε προχωρήσει ούτε ένα χιλιοστό.

www.protagon.gr/Γιώργος Καραμίχος