Να μπορέσουν! Γιατί αν δεν μπορέσουν θα γίνουμε «οι παλιόψαθες των εθνών και βάρος της γης»

      Λίγες μέρες πριν, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού με κομμένη την ανάσα περίμενε μια κάποια στοιχειώδη συναίνεση, για να σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί για τη χώρα μας, αυτήν την ύστατη στιγμή. Ευτυχώς μέσα από τις κομματικές συμπληγάδες κατάφερε να γίνει κάτι από το οποίο, με όσες διαφωνίες κι αν έχει ο καθένας μας, μπορεί να ελπίσει σε μια χαραμάδα φωτός.
      Και πριν επίσημα πάρει την έγκριση από το Κοινοβούλιο αυτή η «χωρίς όνομα» κυβέρνηση άρχισαν τα όργανα. Πικρόχολα σχόλια, πικρόχολες Κασσάνδρες, υποθετικά προβλήματα, σχόλια για κομματικές διαδοχές και διάφορες κακές θεατρικές παραστάσεις από λίγους που άδραξαν την ευκαιρία για λίγη δημοσιότητα. Λόγια ασυλλόγιστα.
       Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί έχουν καταλάβει ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ενδιαφέρεται μόνο για το αν θα σωθεί η χώρα μας και όχι ποιος θα είναι μετά από τρεις μήνες υποψήφιος πρωθυπουργός ή αν θα μπορέσει να συνεργαστεί ο ένας με τον άλλον. Να μπορέσουν. Γιατί αν δεν μπορέσουν θα γίνουμε «οι παλιόψαθες των εθνών και βάρος της γης», όπως πολύ γλαφυρά και καθόλου γλυκά έγραψε ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του κι ας μην ήξερε κάτι για παγκοσμιοποίηση. Γνώριζε, όμως, πολύ καλά τα χαρακτηριστικά μας, που δυστυχώς παραμένουν αναλλοίωτα, όπως δείχνει το παρακάτω απόσπασμα:

 «Θα σημειώσω γυμνή την αλήθεια και χωρίς πάθος. Αλλά η αλήθεια είναι πικρή και όσοι κάμαμεν το κακό μας κακοφαίνεται, ότι και το κακό το θέλομε και το νιτερέσιον να το κάμωμε και καλούς πατριώτες θέλομε να μας λένε. Και αυτό δεν γίνεται ούτε θα το κρύψω εγώ και να μείνη κρυμμένο, ότι η πατρίς ζημιώθη, διατιμήθη και όλο σ αυτό κατανταίνει ότι μας ηύρε όλους θερία».
   Αυτά τα χαρακτηριστικά με όσα συνεπάγονται σε πολιτικές επιλογές μας οδήγησαν σήμερα σ' αυτήν την κατάντια. Οι μόνοι που δεν φταίνε είναι οι νέοι μας. Όλοι οι υπόλοιποι τους οφείλουμε αυτήν τη στιγμή να συλλογιστούμε και να περπατήσουμε σωστά. Να μη συμβεί για άλλη μια φορά αυτό που τόσο παραστατικά γράφει ο Νίκος Γκάτσος, που τον τιμάμε εφέτος, στο ποίημα του το μελοποιημένο από το Μάνο Χατζιδάκη «Γκρεμίσανε τα φράγματα»:
Για να κριθούν τα πράγματα /  στο δύσκολο καιρό /   γκρεμίσανε τα φράγματα /  να τρέξει το νερό. /                                                     
 Μα τα παλιά φαντάσματα / σαν είδαν το σεισμό / οργώσαν τα χαλάσματα / και σπείραν διχασμό...                                                                                

www.aixmi.gr/ της Ουρανίας Χρυσαφίνου,ομότιμης καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών.