Το σχέδιό μου δεν είναι να διδάξω εδώ τη μέθοδό που πρέπει ν'ακολουθεί ο καθένας , για να οδηγεί καλά το λογικό του, παρά να δείξω με τι τρόπο προσπάθησα εγώ να οδηγήσω το δικό μου".
Ρενέ Ντεκάρτ, Λόγος περί της μεθόδου
Τα αίτια της δημιουργίας τον νόμων που αναφέρονται, μοιάζουν να είναι όντως ορθά. Μας κάνουν όμως να αναλογιζόμαστε την βαθύτερη ερμηνεία της φύσης του ανθρώπου. Το πρώτο μάλιστα αίτιο της δημιουργίας των νόμων δεν είναι άλλο από την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου. Από την χρήση της λέξης αίτιο αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπάρχει κάτι, που προκαλεί μια κατάσταση, αλλά με αρνητικό τρόπο... Συνεχώς μάλιστα δημιουργούνται νέοι νόμοι και κανόνες, πράγμα που σημαίνει πως η ανυπάκουη φύση του ανθρώπου μπορεί να είναι αχαλίνωτη. Επομένως εάν η ίδια η φύση του ανθρώπου είναι τόσο απρόσφορη, ώστε να οδηγήσει σε αρμονική συνύπαρξη, μπορούμε άραγε να λέμε πως "άνθρωπος εστί ζώον πολιτικόν" ή μήπως δεσμευόμαστε και θυσιάζουμε περισσότερη από την ελευθερία μας απ΄όση φανταζόμαστε, ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να μην κατασπαραχθούμε από την φύση και τα υπόλοιπα όντα; Μήπως τελικά η δύναμη και η διαφορά του ανθρώπου βρίσκεται στο γεγονός ότι με την λογική μπορεί να υποκύψει στα ζωώδη του ένστικτα, αλλά όχι και να τα αποβάλλει; Σε αυτήν την περίπτωση, ο ισχυρισμός του Αριστοτέλη στα Πολιτικά, ότι ο άνθρωπος είναι ον, το οποίο είναι εκ φύσεως καμωμένο να ζει μέσα σε πόλεις, μοιάζει άτοπος..
1 σχόλιο :
Τα αίτια της δημιουργίας τον νόμων που αναφέρονται, μοιάζουν να είναι όντως ορθά. Μας κάνουν όμως να αναλογιζόμαστε την βαθύτερη ερμηνεία της φύσης του ανθρώπου. Το πρώτο μάλιστα αίτιο της δημιουργίας των νόμων δεν είναι άλλο από την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου. Από την χρήση της λέξης αίτιο αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπάρχει κάτι, που προκαλεί μια κατάσταση, αλλά με αρνητικό τρόπο... Συνεχώς μάλιστα δημιουργούνται νέοι νόμοι και κανόνες, πράγμα που σημαίνει πως η ανυπάκουη φύση του ανθρώπου μπορεί να είναι αχαλίνωτη. Επομένως εάν η ίδια η φύση του ανθρώπου είναι τόσο απρόσφορη, ώστε να οδηγήσει σε αρμονική συνύπαρξη, μπορούμε άραγε να λέμε πως "άνθρωπος εστί ζώον πολιτικόν" ή μήπως δεσμευόμαστε και θυσιάζουμε περισσότερη από την ελευθερία μας απ΄όση φανταζόμαστε, ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να μην κατασπαραχθούμε από την φύση και τα υπόλοιπα όντα; Μήπως τελικά η δύναμη και η διαφορά του ανθρώπου βρίσκεται στο γεγονός ότι με την λογική μπορεί να υποκύψει στα ζωώδη του ένστικτα, αλλά όχι και να τα αποβάλλει; Σε αυτήν την περίπτωση, ο ισχυρισμός του Αριστοτέλη στα Πολιτικά, ότι ο άνθρωπος είναι ον, το οποίο είναι εκ φύσεως καμωμένο να ζει μέσα σε πόλεις, μοιάζει άτοπος..
Δημοσίευση σχολίου