Η εγχώρια τρομοκρατία καταπόνησε για τρεις δεκαετίες τη χώρα και την κοινωνία. Εκτός από τους νεκρούς, τους τραυματίες και τις υλικές καταστροφές, έπληξε και την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Επιπλέον, η καταπολέμησή της κόστισε ακριβά σε πόρους τους οποίους στερήθηκαν οι πολίτες. Μέχρι το 2002, όταν εξαρθρώθηκαν οι οργανώσεις 17 Νοέμβρη και ΕΛΑ, η τρομοκρατία αποτέλεσε συχνά και αντικείμενο εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης.Με ολέθριες συνέπειες, φυσικά. Διότι αυτή η αντιμετώπιση μόνο τους τρομοκράτες εξυπηρετούσε, αφού αποπροσανατόλιζε τις έρευνες και δεν επέτρεπε να καταστρωθεί αντιτρομοκρατική πολιτική με συνέπεια και διάρκεια.
Εάν τα επεισόδια του πρόσφατος παρελθόντος αποτελούν προάγγελο επιστροφής στην ανεξέλεγκτη βία, με χειρότερες μεθόδους μάλιστα από αυτές που γνωρίσαμε στο παρελθόν, τότε με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να επιστρέψουμε και στο νοσηρό πολιτικό κλίμα που τροφοδοτούσαν κατά περιόδους οι τρομοκρατικές ενέργειες. Tο φαινόμενο "τρομοκρατία" είναι μορφή του κοινού ποινικού εγκλήματος και στρέφεται εναντίον της κοινωνίας, της χώρας και της Δημοκρατίας. Και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους τους πολιτικούς χώρους και τους πολίτες.
Η τρομοκρατία δεν προσφέρεται για πολιτικές αντιπαραθέσεις με κομματικές επιδιώξεις. Και αυτό το κατανόησαν σε μεγάλο βαθμό τα κόμματα τα τελευταία χρόνια. Ετσι συνέβαλαν στην εξάρθρωση δύο τουλάχιστον οργανώσεων βίας. Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπιστεί και στη συνέχεια.
Η δράση των τρομοκρατών δεν προσφέρεται επίσης ούτε για αποκόμιση κερδών θεαματικότητας ή αναγνωσιμότητας. Και αυτό πρέπει να το λαμβάνουν πάντα υπόψη τους όσοι καταπιάνονται στα μέσα ενημέρωσης με αυτό το θέμα.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 26 Ιουνίου 2010/ www.tovima.gr
Ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΚΙΑΣ
Έχουμε πάθει μιθριδατισμό στη βία. Την αποδεχόμαστε και την …κατανοούμε. Ακόμη και αν δυσανασχετούμε, πάντως δεν την καταγγέλλουμε! Ειδικά εκείνο του είδος βίας, την αυτοδικία, που φοράει δήθεν αριστερό, αγωνιστικό και φιλολαϊκό προσωπείο.Δεν αναφέρομαι στη μαζική βία που δημιουργούν τα κινήματα και οι κοινωνικές συνθήκες σε κάποιες φορτισμένες ιστορικές περιόδους και οι οποίες μπορεί να εμφανιστούν και στην χώρα μας, προϊόντος του χρόνου, καθώς θα μεταβάλλεται δραματικά το επίπεδο ζωής των κοινωνικών στρωμάτων.
Αναφέρομαι στην ατομική, χουλιγκάνικη, απολίτικη και αδικαιολόγητη βία, όπως αυτή που εκδηλώθηκε την Πέμπτη, μετά από την πορεία που έγινε κατά τη διάρκεια της απεργίας.
Ένας 29χρονος υπάλληλος του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, ενώ καθόταν σε παγκάκι στην οδό Σίνα μαζί με κάποιον άλλο, δέχτηκε επίθεση από ροπαλοφόρους διαδηλωτές οι οποίοι τον ξυλοκόπησαν άγρια στο κεφάλι, επειδή νόμισαν, λέει, ότι ήταν μυστικός αστυνομικός που παρεισέφρησε στο συγκεντρωμένο πλήθος! Ο νεαρός προσπάθησε να μπει κάτω από το παγκάκι για να προστατευθεί, αλλά έπεσε αιμόφυρτος, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο νοσοκομείο…
Αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού ανέφεραν, μεταξύ άλλων, ότι κάποιοι μέσα από το πλήθος φώναξαν «ασφαλίτες» δείχνοντας τους άντρες, οπότε τι πιο… λογικό από το να τους …λιντσάρουν!
Ας αφήσουμε κατά μέρος την θρασυδειλία, ένα μπουλούκι ροπαλοφόρων να χτυπάει έναν άτομο. Προφανώς αυτά είναι αστικές φιοριτούρες. Ας το δούμε πολιτικά: οι ένθερμοι αγωνιστές νόμιζαν ότι ζουν στην εποχή του Μανιαδάκη. Έχουν διδαχθεί να συγχέουν την παρούσα πολιτική ζωή με τις, αλήστου μνήμης, απεχθείς εποχές της σπιουνιάς, των εκτοπίσεων και του ρετσινόλαδου. Αρνούνται να δεχθούν ότι ζούμε σε καθεστώς μιας ευνομούμενης, έως υπερανεκτικής, δημοκρατίας, όσον αφορά τον τομέα των ατομικών ελευθεριών - στις οποίες φυσικά περιλαμβάνεται και το δικαίωμα ενός ατόμου να κάθεται σε ένα παγκάκι, να παρατηρεί μια διαδήλωση χωρίς να συμμετέχει σε αυτή, και χωρίς βεβαίως να σταλεί αιμόφυρτο στο νοσοκομείο !Το περιστατικό δεν είναι βέβαια μοναδικό και πρωτοφανές. Λίγο καιρό πριν ξυλοκοπήθηκε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος στο Σύνταγμα. Ανεξάρτητα την γνώμη που μπορεί να έχει ατομικά ο καθένας για τον κ. Παναγόπουλο, τις ημέρες εκείνες ήταν ένας πρόεδρος που, είχε δεν είχε, ένα μήνα πριν εκλεγεί από το συνέδριο της ΓΣΕΕ, με δημοκρατικότατες διαδικασίες – τέτοιες που ποτέ δεν υπήρχαν στα καθεστώτα των ζηλωτών αυτών που του επιτέθηκαν, ή όσων χαιρέκακα παραδέχονταν ότι δικαίως τις έφαγε ο προδότης!
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευοίωνα. Η ιδέα της πολιτικής αυτοδικίας δείχνει να βρίσκει θερμοκήπιο ανάπτυξης σε κάποιους χώρους και ίσως την δούμε να εκδηλώνεται πιο έντονα στο μέλλον.
του Γιάννη Σιδέρη
12/07/2010/www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου