Τροµοκρατία και πολιτική

        «Έχεις γράµµα». Δεν πρόκειται για τηλεοπτικό ριάλιτι, ούτε για επιστροφή στον αγροτικό διανοµέα. Απλώς κάποιοι ταχυδροµούν βόµβες, δίκην αλληλογραφίας. Από τη διασπορά παραληπτών δεν βγαίνει κάποιο νόηµα. Δεν υπάρχει συγκεκριµένη επιδίωξη ούτε καν το πρόσχηµα του «τιµωρού».

      Δεν υπάρχει ιδεολόγηµα ως προκάλυψη. Είναι µια µέθοδος που δεν βλάπτει πρακτικά κανέναν «στόχο».

Βλάπτει µόνο τη χώρα στο σύνολό της.
      Με τις επιστολές - βόµβες επανεµφανίζεται ένας δράκος που εξέθρεψε το πολιτικό σύστηµα. Η τροµοκρατία υπήρξε µετά τη Μεταπολίτευση πεδίο στο οποίο η ευρύτερη Αριστερά και η Δεξιά κινήθηκαν µε τρόπο ακατανόητο και αυτοκαταστροφικό.

       Προέτασσαν τα ιστορικά τους συµπλέγµατα ενώ για δυόµισι δεκαετίες δύο συγκεκριµένες οργανώσεις «αντάρτικου πόλης» και άλλες µικρότερες σκορπούσαν τρόµο και αίµα. Για την Αριστερά συµπεριλαµβανόµενου του ΠΑΣΟΚ ως το 1981 η συστηµατική οργάνωση αντιτροµοκρατικής πολιτικής θεωρήθηκε υπονόµευση της Δηµοκρατίας και η διεθνής συνεργασία παραβίαση της... εθνικής ανεξαρτησίας. Για τη Δεξιά η αντιµετώπιση της τροµοκρατίας ήταν ισάξια µε λογικές υπαστυνόµου Β, την εποχή της κοµµουνιστοφαγίας.
       Ανάλογα µε την εποχή αρλουµπολογούσαν εκατέρωθεν µε παιδαριώδεις αναλύσεις. Στην Αριστερά απέδιδαν την τροµοκρατική δράση στο «σύστηµα», σε «ξένο δάκτυλο», σε «µυστικές υπηρεσίες». Αντίστοιχης σοβαρότητας οι αναλύσεις της Δεξιάς έβλεπαν το... ΠΑΣΟΚ ως... άντρο της τροµοκρατίας!

     Έτσι, για πολλά χρόνια ενώ οι κυβερνήσεις έψαχναν τροµοκράτες εκεί όπου δεν θα µπορούσαν να υπάρχουν και το τροµοκρατικό φαινόµενο ανθούσε χωρίς ιδιαίτερη ενόχληση από τις αρχές. Αυτή η περίοδος της αφασίας δηµιούργησε στερεότυπα, σχεδόν εξιδανίκευσε τη βία και διευκόλυνε να δηµιουργηθούν εστίες αναπαραγωγής της σε ορισµένους χώρους.
       Το βλέπουµε στις νέες οµάδες που αναδύονται σταδιακά και αυτήν τη φορά προτάσσουν τυφλά τη βία για τη βία. Στον σκοτεινό κόσµο της τροµοκρατίας τα πάντα µπορεί να υποθέσει κανείς. Αλλά συνήθως τα πράγµατα είναι πιο απλά από όσο φαίνονται. Το είδαµε και στις περιπτώσεις των οργανώσεων που εξαρθρώθηκαν, προ οκταετίας. Δεν ήταν ούτε «ξένα κέντρα» ούτε «κοινωνικό φαινόµενο». Ένας δυο άνθρωποι είχαν στήσει µια τροµοκρατική µηχανή και σώριαζαν πτώµατα. Οι δεξιοί τα έκαναν επιχειρήµατα κατά των αντιπάλων τους. Και ορισµένοι αριστεροί τα αντιµετώπιζαν περίπου όπως έλεγε ο Μαρκ Τουέν: «Δεν παρέστην στην κηδεία, αλλά έστειλα µια επιστολή ότι την εγκρίνω»

Γιώργος Λακόπουλος
www.tanea.gr/ 4 Νοεμβρίου 2010