Ό,τι δεν λέγεται στην Ευρώπη, από τις συνόδους κορυφής των 27 μέχρι την πολιτική αντιπαράθεση σε κάθε μια χώρα μέλος της Ε.Ε των 27 και της Ευρωζώνης των 16, λέγεται ανοικτά από τους εταίρους της Γηραιάς Ηπείρου στις πολιτικές και οικονομικές ισορροπίες της Παγκόσμιας Σκηνής. ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία φοβούνται ακραία σενάρια και επιλογές των εταίρων της Ευρωζώνης που θα υποθήκευαν τον συντονισμό των προσπαθειών για παγκόσμιa ανάκαμψη αλλά θα εξήγαγαν προς όλες τις κατευθύνσεις κοινωνική ανάφλεξη και πολιτικές ανατροπές.Με άλλα λόγια η Γηραιά Ήπειρος προσλαμβάνεται από τα άλλα κέντρα ισχύος του Πλανήτη ως η πυριτιδαποθήκη των παγκόσμιων ισορροπιών και συσχετισμών, ως ο απρόβλεπτος παράγων. Ο Ομπάμα παρενέβη στην πιο κρίσιμη στιγμή της ενδοευρωπαικής διαπραγμάτευσης όταν την Κυριακή 9.5 ο Σαρκοζί και η Μέρκελ αδυνατούσαν να συμφωνήσουν για το πλαίσιο λειτουργίας του Ταμείου Διάσωσης που θα διασφάλιζε τον δανεισμό των χωρών που θα έχουν χάσει την πρόσβαση στις Αγορές.
Με άλλα λόγια ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα είναι φανερό ότι ανησυχούν για ανεξέλεγκτη επιδείνωση της ενδοευρωπαικής σύγκρουσης με απρόβλεπτες διεθνείς παρενέργειες. Ότι η ενδοευρωπαική αντιπαράθεση έχει ξεπεράσει το σύνηθες πλαίσιο αποκλίσεων και προφανώς φοβούνται ότι δεν θα λειτουργήσουν οι αυτοματισμοί διαμόρφωσης συμβιβασμού. Μια ανησυχία που είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα από τις γενικολογίες των συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής και την προβολή μιας σκληρής ρητορικής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Συστήματος ως μόνου κοινού παρονομαστή.
Γιώργος Καπόπουλος, δημοσιογράφος
www.protagon.gr (22-06-2010)
Ενάμισης χρόνος κρίσης και καμιά προοπτική αναγέννησης για τη Δυτική Ευρώπη.
Το Βέλγιο και η Ολλανδία μπορεί να είναι γειτονικές αλλά πολύ διαφορετικές χώρες τόσο ως προς την ταυτότητα των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων όσο και ως προς τις επιπτώσεις της Κρίσης. Το μήνυμα όμως των εκλογικών αναμετρήσεων της 6ης και της 13ης Ιουνίου είναι κοινό: σε περίοδο Κρίσης όταν δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διαχείρισης από τα κόμματα εξουσίας, πριμοδοτείται ο φόβος και η περιχαράκωση δηλαδή οι πολιτικοί σχηματισμοί που ανήκουν στον χώρο της Ευρύτερης Ακροδεξιάς.
Σε πιο ανησυχητικές διαστάσεις το ίδιο φαινόμενο καταγράφηκε στην Ιταλία στις πρόσφατες τοπικές εκλογές με την άνοδο της Λέγκας του Βορρά με την Κρίση απλά να επιταχύνει μια δυναμική που προϋπήρχε. Ο φόβος και η περιχαράκωση έχουν ως κοινό παρονομαστή την απόσχιση: απόσχιση από το ενιαίο κράτος όπως στο Βέλγιο και στην Ιταλία, απόσχιση από την κοινωνική ισότητα και αλληλεγγύη όπως στην Γαλλία, απόσχιση από κάθε μορφής εθνική και ευρωπαική αλληλεγγύη.
Ενάμισης χρόνος Κρίσης με τα κόμματα εξουσίας να αδυνατούν να δώσουν έστω και μια μακρινή προοπτική επαναδιατύπωσης και πολύ περισσότερο αναγέννησης και προσαρμογής στις νέες συνθήκες του ευρωπαικού κοινωνικού μοντέλου που διασφάλισε για έξη και πλέον δεκαετίες μιάς μακράς διάρκειας κοινωνική ειρήνη και πολιτική σταθερότητα στην Δυτική Ευρώπη. Όσοι προσεγγίζουν την ακραία ρητορική των Φλαμανδών Εθνικιστών ως μια γραφικότητα ή ιδιαιτερότητα που αφορά το Βέλγιο, σύντομα θα προσγειωθούν απότομα στην πραγματικότητα.
Γιώργος Καπόπουλος, δημοσιογράφος
www.protagon.gr (15-06-1010)
Η Ευρωζώνη στην κόψη του ξυραφιού
Κατεδάφιση του Ευρωπαικού Κοινωνικού Μοντέλου Συνοχής στον Νότο και δραστική συρρίκνωση του στο Βορρά και από την άλλη μεριά εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στον Τομέα της Οικονομικής Πολιτικής : Κάπως έτσι μπορούμε να μεταφράσουμε σε απλά λόγια τις θέσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας για την θωράκιση της Ευρωζώνης από τις παρενέργειες της Κρίσης, τα Εννέα Σημεία που κατέθεσε το Βερολίνο πριν από λίγες βδομάδες και την θέση του Παρισιού ότι το αναγκαίο αντίτιμο δεν είναι άλλο από την Οικονομική Διακυβέρνηση.Το χαρακτηριστικό και των δύο παραπάνω θέσεων είναι ότι έχουν κατατεθεί χωρίς να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την διαμόρφωση ενός συμβιβασμού καθώς το κόστος τους προβάλλει ως απαγορευτικό για όλους τους εμπλεκόμενους: -Όλοι συμφωνούν ότι η δραστική δημοσιονομική εξυγίανση στο Νότο της Ευρωζώνης οδηγεί στον εγκλωβισμό σε χρόνια ύφεση σε κοινωνική ανάφλεξη και πολιτική αστάθεια σε ένα δηλαδή συνολικό κόστος που θα υποθηκεύσει την αξιοπιστία του Ευρώ πολύ περισσότερο από τα σημερινά ποσοστά ελλειμμάτων και χρέους.
Χειρότερη στιγμή για να τεθεί στην Γερμανία η ανάγκη αποδοχής μιάς Οικονομικής Διακυβέρνησης – με την μορφή μόνιμης γραμματείας του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωζώνης- δεν θα μπορούσε να υπάρξει: Το Βερολίνο ταλαντεύεται ανάμεσα σε μια εξαγωγική στρατηγική όπου θα στοχεύει την αναδυόμενη εσωτερική αγορά της Κίνας και της Ινδίας μαζί με μια διμερή συνολική Στρατηγική Συνεργασία με την Ρωσία και από την άλλη σε μια πλήρη εμπλοκή στην περιφρούρηση της Ευρωζώνης των 16 στην σημερινή της μορφή.
Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν ασφυκτικά και ανεβάζουν κάθε μέρα το κόστος του ευρωπαικού βραχυκυκλώματος με τους δείκτες να δείχνουν κόκκινο για την Πορτογαλία και την Ισπανία που σε λίγο δεν θα μπορούν να δανείζονται από τις Αγορές όσα μέτρα και αν πάρουν καθώς έχουν στοχοποιηθεί όπως η Ελλάδα πριν από λόγους μήνες για ν δοκιμασθεί δηλαδή η βούληση και η δυνατότητα των 16 να υπερασπίσουν την Ευρωζώνη.
Αυτή είναι η οριακή, ρευστή και αβέβαιη ευρωπαική συγκυρία που μας αφορά άμεσα: το ευρωπαϊκό τοπίο και συσχετισμοί στο οποίο εγγράφεται η Ελληνική Κρίση δεν είναι δεδομένο και επιφυλάσσει εκπλήξεις είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο.
Γιώργος Καπόπουλος, δημοσιογράφος
www.protagon.gr (08-06-2010)
Βέλγιο: Ο "ιδανικός αυτόχειρας"
Μια νέα κρίση, που επηρεάζει υποδόρεια το σύνολο της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, ξεκίνησε την Κυριακή από τη χώρα που βρίσκεται στην καρδιά της ηπείρου – το Βέλγιο. Οι δυνάμεις που θέλουν τη διάσπαση της χώρας κέρδισαν με άνεση το εκλογικό στοίχημα και τώρα ξεκινά η μεγάλη περιπέτεια: του σχηματισμού κυβέρνησης και της συνταγματικής μεταρρύθμισης, στην κατεύθυνση ουσιαστικής αποδόμησης του ομοσπονδιακού σχήματος. Και όλα τούτα συμβαίνουν, την ώρα που το Βέλγιο αναλαμβάνει την Προεδρία της ΕΕ (από 1ης Ιουλίου) κι ενώ οι αγορές παρακολουθούν με τεράστια ανησυχία την κινούμενη άμμο της βελγικής γής, καθώς το δημόσιο χρέος της χώρας ξεπερνά το 100%...
Η Νέα Φλαμανδική Συμμαχία του Μπαρτ Ντε Βεβέρ κέρδισε (με 28.3%) την πρωτιά στη Φλάνδρα (που κατοικείται από το 60% του πληθυσμού) και μαζί με τις άλλες αποσχιστικές δυνάμεις συγκεντρώνει το 45% - πρωτοφανές σκορ στην ιστορία της χώρας. Το Σοσιαλιστικό κόμμα του Έλιο Ντι Ρούπο κέρδισε με 36.5% την πρωτιά στη Βαλλωνία και τις Βρυξέλλες, εγκαθιστώντας μια διελκυστίνδα στο κεντρικό πολιτικό σύστημα, καθώς η δεξιά ηγεμονεύει στον βορρά και η κεντρο-αριστερά στον νότο.
Οι αναλυτές σημειώνουν ότι ο σχηματισμός κυβέρησης απαιτεί πλέον τη συνεργασία τεσσάρων κομμάτων, ενώ ο κ.Βεβέρ δήλωσε ότι δεν ενδιαφέρεται για την πρωθυπουργία, παραχωρώντας τη θέση στον κύριο αντίπαλό του – τον σοσιαλιστή με το παπιγιόν, τον κ.Ντι Ρούπο. Ο γιός του Ιταλού μετανάστη, που μεγάλωσε σε συνθήκες ορφάνιας και με σκληρή βιοπάλη, θα είναι τότε ο πρώτος γαλλόφωνος πρωθυπουργός του Βελγίου έπειτα από τέσσερις δεκαετίες.Τα εκλογικά αποτελέσματα του Βελγίου αναμφίβολα έχουν μια σοβαρή αντανάκλαση στην οικονομική κρίση, καθώς διευρύνουν το φάσμα των «προβληματικών εταίρων». Κυρίως όμως, η επικράτηση των αποσχιστικών δυνάμεων αποτελεί ένα σοβαρό πολιτικό μήνυμα – που υποδεικνύει καταρχάς, ότι τα ομοσπονδιακά σχήματα δεν αντέχουν τη «δημοκρατική τελειότητα» στην οποία στηρίζεται η ισορροπία τους και μετά από ένα διάστημα αρχίζουν να παραπαίουν.
Και ο ιστορικός του μέλλοντος, όταν θα περιγράφει την εκτροπή του ευρωπαϊκού οράματος θα αναφέρεται αναμφίβολα στις εκλογές της Βρετανίας, κυρίως όμως, στις εκλογές του Βελγίου. Ήταν «ο ιδανικός αυτόχειρας».
Χριστίνα Πουλίδου
www.protagon.gr (14-06-2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου