Τα μπουλόνια

      Μέσα από την κίνηση παρακολουθούσα έναν δυστυχή τριαντάρη που προσπαθούσε να αλλάξει λάστιχο με τη βοήθεια της συντρόφου του. Είχε ένα ύφος σαν να έπρεπε να συναρμολογήσει το αμάξι από την αρχή. Είχε σηκώσει με τον γρύλο το αυτοκίνητο στον αέρα (δεν ξέρω πόση ώρα του είχε πάρει αλλά πάντως ήταν ήδη ξαναμμένος και κάθιδρος) και έδινε μάχη να ξεσφίξει τα μπουλόνια ενώ εκείνη του σκούπιζε το μέτωπο.
       Γύρναγε τον σταυρό, γύρναγε και η ρόδα-έβαλε το κορίτσι να κρατά κόντρα με το πόδι, φεύγει η ρόδα και της πιάνει το πόδι. Άφησαν το λάστιχο και κάθισαν στο πεζοδρόμιο να κοιτάξουν το τραύμα και μετά έπιασαν και οι δύο το κεφάλι τους με απόγνωση.
       Φαντάζομαι ότι ήταν η στιγμή να ζητήσουν οδική βοήθεια. Ήταν καλοσχηματισμένα και γυμνασμένα παιδιά, απλώς δεν ήξεραν αυτό που κάποτε ήξεραν όλοι οι οδηγοί. Ότι τα μπουλόνια ξεβιδώνονται μόνο όταν ο τροχός ακουμπά τη γη.
        Έχω δει πολλές φορές παρόμοια περιστατικά, στον δρόμο ή αλλού. Δουλειές των χεριών, αυτονόητες στο παρελθόν για τον καθένα, σήμερα για τους περισσότερους μοιάζουν Ηράκλειος άθλος. Οι Έλληνες έπαψαν να είναι χειρώνακτες και νομίζω ότι και αυτό είναι ένα σύμπτωμα της ευμάρειας των τελευταίων δεκαετιών. Η μυϊκή τους μάζα αυξάνεται μόνο στα γυμναστήρια και όχι σε φυσικές δραστηριότητες.

       Οι γενιές της ανέχειας και οι επόμενες γέμιζαν τα μπράτσα τους με καθημερινές δουλειές. Θεωρούσαν πολύ φυσικό όταν χαλούσε η βρύση να την αλλάζουν μόνοι τους, όταν καιγόταν ο διακόπτης να τον αντικαθιστούν, όταν έσταζε το καζανάκι να ανεβαίνουν στο πατάρι. Γενικά οι βλάβες και τα μερεμέτια του σπιτιού, της αυλής, της δουλειάς, του αυτοκινήτου ήταν κατ΄αρχάς δική τους υπόθεση και μόνο στα δύσκολα φώναζαν μάστορα. Από μικρή ηλικία. 
          Δεν υπήρχε παιδί τη δεκαετία του '60 και του ΄70 που είχε ποδήλατο και δεν ήξερε μόνο του να μπαλώσει τη σαμπρέλα του -τώρα ακόμα και για να ρυθμίσει τα φρένα πάει στον ποδηλατά. Ο μπαμπάς του καλεί μαραγκό για να βάλει ράφια, τζαμά για να περάσει ένα τζάμι, ηλεκτρολόγο για να αλλάξει ντουί, μπογιατζή για να βάψει τα κάγκελα.
        Δεν προσπαθώ να πω πόσο καλά ήταν τα πράγματα στο παρελθόν-τα περισσότερα ήταν χειρότερα. Απλώς σκέφτομαι, αυτές τις μέρες της αδυσώπητης ανεργίας, ότι είναι πολλά τα επαγγέλματα που έχει διαγράψει από τις προοπτικές του το παιδί της μέσης ελληνικής οικογένειας. Προσανατολισμένο, και ορθώς, στην απόκτηση γνώσεων και πτυχίων, έχει παραμελήσει τα χέρια του και αυτά που μπορούν να του προσφέρουν.

 Ανδρέας  Πετρουλάκης
 www.protagon.gr / 06-07-2010