Η ζωή στο βαθμολογικό κέντρο…

      Είμαι καθηγήτρια κι αυτές τις μέρες βαθμολογώ γραπτά των μαθητών που έλαβαν μέρος στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω , αν και πέρισυ απείχα συνειδητά.
      Περνώ πολλές ώρες εκεί μέσα και νιώθω σα φυλακισμένη. Τρώω πολύ- ό,τι μπορεί να φανταστεί κάποιος-πίνω πολλούς καφέδες και νυστάζω πολύ. Ευτυχώς, που δεν καπνίζω, αλλά βλέπω τους άλλους που καπνίζουν διαρκώς-παραδόξως εκτός κτιρίου. Και μια και το’ φερε η κουβέντα στο κάπνισμα,οι πάντες καπνίζουν παντού. Να υποθέσω ότι και αυτός ο νόμος έμεινε μόνο στις εξαγγελίες μέσω τηλεόρασης; Προφανώς.       Ας ξαναγυρίσουμε στο βαθμολογικό. Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζω στο βαθμολογικό είναι ο θόρυβος. Είναι φυσικό ότι η συμβίωση με 10 περίπου άτομα με διαφορετικές συνήθειες ,στον ίδιο χώρο, για τόσες ώρες είναι εξ ορισμού δύσκολη. Όταν όμως πρόκειται για γραπτά παιδιών που έχουν ξενυχτήσει, για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των εξετάσεων, νομίζω ότι χρειάζεται να υπερβούμε εαυτούς, γιατί δικαιούνται-τουλάχιστον- την αμέριστη προσοχή μας και την αυτοσυγκέντρωσή μας. Κι επειδή στο σημείο αυτό κάποιοι θα επαναστατήσουν, φέρνοντας ως επιχείρημα ότι στα μαθητικά τους χρόνια διάβαζαν με ραδιόφωνο, εγώ τους υποβάλλω την εξής ερώτηση: θα ήθελαν το γραπτό του δικού τους παιδιού να το διόρθωναν άνθρωποι που δε βάζουν γλώσσα μέσα και θεωρούν το βαθμολογικό ως χώρο δημοσίων σχέσεων και την όλη διαδικασία σαν πανηγύρι; Εγώ, όχι.
       Επειδή όμως σ’ αυτή τη ζωή τίποτε δεν είναι, είτε μαύρο, είτε άσπρο, θα έλεγα ψέματα-πρωτίστως στον εαυτό μου-αν υποστήριζα ότι η ζωή μου στο βαθμολογικό είναι μόνο σκλαβιά ή ευθύνη. Το πρώτο θετικό στη ζωή μου εκεί είναι ότι δε νιώθω μόνη. Βρήκα ξανά συναδέλφους, για να μιλήσω για παιδιά και για τη δουλειά μας, ενώ στο σχολείο μου-εδώ και καιρό- ακούω μόνο βογκητά για τη μείωση των μισθών μας και συζητήσεις για την επικαιρότητα.  Επίσης μπορώ να πω ότι στο βαθμολογικό εισέπραξα μάλιστα αποδοχή κι από συναδέλφους, με τους οποίους συμβιώνω καθημερινά στο ίδιο σχολείο και επί ένα χρόνο δε μ’ έβλεπαν καν! Σίγουρα στο βαθμολογικό, κόσμος πάει κι έρχεται κι η αλλαγή χώρου και παραστάσεων πάντα ωφελεί!! Ωστόσο νιώθω ότι, βγαίνοντας από την τάξη, εγκαταλείπουμε και το ρόλο που φοράμε τις καθημερινές, για να επιβιώσουμε. Αυτό ισχύει φυσικά και για μένα.

       Τώρα ας έρθουμε στα δύσκολα.Ο πρώτος λόγος που βαθμολογώ είναι ότι επικοινωνώ αντικειμενικά με τη σημερινή γενιά. Βγάζω δηλαδή ουσιαστικά συμπεράσματα για το πώς σκέφτονται οι νέοι γενικά και ειδικότερα συμπεράσματα για το συγκεκριμένο μάθημα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει στο σχολείο με τους μαθητές μου.Εκεί είμαι εγκλωβισμένη συναισθηματικά στη σχέση μου μαζί τους και η ανάγκη μου να τους προσφέρω όσα εγώ θεωρώ σημαντικά επηρεάζει την κρίση μου για το ποιοι είναι και ποιες είναι οι ανάγκες τους.  
        Διορθώνοντας λοιπόν γραπτά της Έκθεσης, συνειδητοποίησα δύο πράγματα: δεν μπόρεσαν να καταλάβουν το θέμα. Στα γραπτά τους είναι εμφανής η σύγχυση ,που προφανώς υπάρχει και στο μυαλό τους.
      Έγραψαν γενικά για την παιδεία. Διάβασα ωραιότατες εκθέσεις, που προφανώς οι μαθητές αποστήθισαν από το φροντιστήριο, με θέμα γενικά «ο ρόλος της παιδείας». Δυστυχώς ήταν εκτός θέματος.Και τα δύο φαινόμενα πιστοποιούν την έλλειψη κριτικής ικανότητας, που δυστυχώς δεν αποτελεί προνόμιο μόνο των μαθητών στη χώρα μας.
         Δε θα μείνω στο συγκεκριμένο θέμα-τις αντιρρήσεις μου γι’ αυτό έχω καταγράψει στο άλλο μου ιστολόγιο, filosofiatheoritikis.blogspot.com ούτε στην απουσία εμπειριών, που χαρακτηρίζει ειδικά τη σημερινή γενιά.Θα μιλήσω για τη σύγχυση που προκαλείται στο παιδικό μυαλό και όχι μόνο , όταν ο ενήλικας δεν παίρνει ευθύνη για το σωστό και το λάθος και δεν προσπαθεί και με το λόγο του, αλλά και με τις πράξεις του να διορθώσει, πρωτίστως το λάθος του.«Δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο...»Τι είναι σωστό και τι λάθος;
      Για να μπορέσει να αυτενεργήσει το παιδικό μυαλό, χρειάζεται να διδαχθεί με σταθερότητα το σωστό και το λάθος από τον ενήλικα. Τότε μόνο θα μπορέσει να διαφωνήσει μαζί του και θα διαμορφώσει τη δική του σκέψη, θα πάρει δηλαδή πρωτοβουλίες. Εγώ μεγάλωσα σε μια εποχή που ο ενήλικας είχε το αλάθητο του Πάπα. Το αποτέλεσμα ήταν να διαμορφώσουμε δική μας άποψη ως γενιά, αλλά να φοβόμαστε να την εκφράσουμε. Δε λέω ότι κι αυτό είναι καλό. Αλλά αυτό των μαθητών μου που με κοιτάνε μ’ ένα απλανές βλέμμα και θέλουν να παντρευτούν από τα 18; Ανατρέφουμε μια γενιά πολύ φοβισμένη κι άκρως συντηρητική!

      Το δεύτερο πράγμα που μ’ ενόχλησε σε σχέση με τη διόρθωση των γραπτών ήταν το σύνθημα «βάλτε βαθμούς», που πλανιόταν στον αέρα. Βάλτε βαθμούς στους ελέγχους, δικαιολογήστε απουσίες, περάστε τα παιδιά, μην τιμωρείτε τα παιδιά, καλοπιάστε τα παιδιά, μη λέτε όχι στα παιδιά… Δε θυμίζουν όλα αυτά σύνθημα της πολιτικής; Για όσους το θυμόμαστε, δε θυμίζουν το «Τσοβόλα, δώσ'τα όλα»;
     Κάποτε μου είχε μια μαθήτριά μου ότι την έλλειψη ορίων την αντιλαμβάνεται ως αδιαφορία κι όχι ως αγάπη. Συμφωνώ μαζί της. Για μας το κάνουμε.Μια συναδέλφισσα μου είπε ότι δε λέει όχι, γιατί χρειάζεται ενέργεια να συγκρουστείς με το παιδί. Εγώ θα πρόσθετα ότι δεν αντέχουμε να χάσουμε την αγάπη του παιδιού αν πούμε όχι. Ουσιαστικά φοβόμαστε να γίνουμε ενήλικες και να δείξουμε στο παιδί πού κάνει λάθος και πώς αξίζει να ζει.      Στο μεταξύ ας ανεβάσουμε τους βαθμούς στα γραπτά κι ας υποκριθούμε ότι είμαστε άξιοι να διδάξουμε τα παιδιά με το παράδειγμά μας! Έτσι και τη συνείδησή μας θα αποκοιμίσουμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι και την πολιτεία θα εξυπηρετήσουμε που μαζί με τον αριθμό των απουσιών σχεδιάζει ν’ αυξήσει και τον αριθμό των παιδιών σε κάθε τάξη! Σοφία Κανιάκα