Το ζήτημα είναι, θα αλλάξεις;;

Κάποτε δεν είχαμε τις ανέσεις, τα τρία αμάξια για παράδειγμα που κάθε οικογένεια τώρα έχει, μα λέγαμε καλημέρα σε όλους. Τσακωνόμασταν, φωνάζαμε αλλά το βράδυ όλοι αγκαλιά γλεντάγαμε. Τώρα τα βράδια βλέπουμε Greek Idol.
Διαβάζαμε και βιβλία κάποτε. Τώρα τα βιβλία τα έχουμε να τα ξεσκονίζουμε στη βιβλιοθήκη, από το Πανεπιστήμιο έχουμε να τα ανοίξουμε. Τα έχουμε να μας θυμίζουν ποια παράταξη "γλύψαμε", για να πάρουμε το πτυχίο μας. Ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί της αποτυχίας μας.
Μας φταίνε οι μετανάστες (όταν όλοι στην οικογένειά μας έχουμε έναν παππού, έναν θείο σε ξένη χώρα μετανάστη) και όχι οι 300 που τους επιτρέψανε να έρθουν ή που φρόντισαν να τους «σπρώξουν» σε εργασίες χωρίς ένσημα και ασφάλιση. Αν δώσεις ένα πιάτο φαγητό σε έναν φτωχό θα σε αγαπάει για πάντα. Όποιον όμως κλωτσήσεις στη πρώτη ευκαιρία που θα του δοθεί θα στο ξεπληρώσει.
Μας φταίνε τα νοσοκομεία, οι δρόμοι, η παιδεία αλλά εμείς ποτέ. Ασχέτως αν εμείς είμαστε αυτοί που παίρνουμε τα φακελάκια, αν εμείς φτιάχνουμε τους δρόμους με κακοτεχνίες, εμείς μπαίνουμε στις θέσεις με μέσον και δεν έχουμε μετά τα προσόντα να διδάξουμε στα παιδιά...
Το παραπάνω κείμενο είναι σκόρπιες σκέψεις,που σίγουρα και εσύ έχεις κάνει,όταν σε αδικούν, όταν σε εξοργίζει αυτό το κράτος, όταν βλέπεις στο καναπέ σου Λαζόπουλο. Το θέμα είναι, θα αλλάξεις;; Αντέχεις να ξανακοιταχτείς στο καθρέφτη; Τολμάς φίλε μου να δεις πού ήθελες μικρός να πας, τι όνειρα έκανες, για ν' αλλάξεις τον κόσμο και να δεις τι κατάφερες τελικά; Να δεις το πόσο βολεύτηκες;

Δε σε καλώ σε καμία πορεία, σε καμία επανάσταση. Μόνο η επανάσταση των συνειδήσεων θα μπορούσε να έχει αποτελέσματα και αυτή θέλει παιδεία και χρόνο να καλλιεργηθεί.

Κάποτε το να είσαι Έλληνας ήταν τίτλος που σου απένειμαν, όπως η λέξη ιππότης στον Μεσαίωνα. Τώρα η λέξη Έλληνας ακούγεται όταν μας πιάνουν οι εθνικιστικές μας κορώνες, οι εθνικιστικές κορώνες ενός ταπεινωμένου λαού που η αεροπορία του αναχαιτίζεται στο Αιγαίο, σε ελληνικό έδαφος κάθε μέρα.
Θα σε καλέσω μόνο να ανοίξεις τα μάτια σου σύντομα και να συνειδητοποιήσεις τι έγινε μέσα σε λίγα χρόνια, από την ευφορία των Ολυμπιακών του 2004, έως το σημερινό ψυχολογικό ασανσέρ. Η ψυχολογία του έθνους ανεβοκατεβαίνει, όπως η διακύμανση των spreads. Έγινες ο περίγελος της Ευρώπης, ο σάκος του μποξ, εσύ που κάποτε θαύμαζες τον εαυτό σου. Δε ξέρω ποιος προκάλεσε τη κρίση, αν ήταν Έλληνας ή ξένος. Ξέρω όμως πως δε φταίνε οι ξένοι. Μου είχαν πει κάποτε: ¨Αν δε δίνεις εσύ δικαιώματα, τότε μη σε νοιάζει πόσο πικροί και κουτσομπόληδες είναι οι γείτονές σου¨

Το χαρτί αυτό, οι σκόρπιες σκέψεις δεν είναι κάτι σπουδαίο, ούτε προκήρυξη σαφώς, ούτε κάτι άλλο άσχημο. Είναι μια απελπισμένη προσπάθεια από έναν άνθρωπο να αλλάξει κάτι με τα λόγια και τη σκέψη του. Οι τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις ενός ετοιμοθάνατου, ενός ετοιμοθάνατου έθνους.Στο χέρι σου πάντως είναι να σταματήσουν να σε λυπούνται.
Θα κλείσω με τη φράση που είναι της μόδας-: «Καλό κουράγιο!»

Nίκος Σαμπάτης,φοιτητής.

Από Παραπολιτική/www.realpolitics.gr (Το άρθρο δημοσιεύθηκε και σε εφημερίδα της Μεσσηνίας).