Ευγενία Φακίνου:«ο συγγραφέας γράφει συνεχώς το ίδιο βιβλίο»

       Κυρία Φακίνου,μετά από τόσα χρόνια στον χώρο της συγγραφής τι νιώθετε στο άκουσμα και μόνο του ονόματος «λογοτεχνία;»
      Για μένα «λογοτεχνία» είναι τα βιβλία που διαβάζω και αγαπώ, όλοι οι αγαπημένοι συγγραφείς, τα λογ
      Πιστεύετε ότι η σημερινή πληθώρα της λογοτεχνικής παραγωγής υποθάλπει την ποιότητα ή ότι αυτό ακριβώς το φαινόμενο αποτελεί τη δύναμή της;
     Μιλάτε για «πληθώρα παραγωγής» αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτό συνέβαινε κυρίως στη δεκαετία του '90. Σήμερα οι εκδότες έχουν περιορίσει σημαντικά την παραγωγή τους .Δε νομίζω πάντως ότι η πληθώρα μειώνει την ποιότητα. Ό,τι ψάχνει κανείς βρίσκει. Υπάρχει κοινό για όλα τα είδη.
    Αν θα έπρεπε να απομονώσετε μια στιγμή, ένα γεγονός από τα παιδικά σας χρόνια που μέχρι σήμερα, είτε το αναπολείτε, είτε απλώς σήμαινε πολλά για την προσωπική σας ανέλιξη, ποιο θα ήταν αυτό;
       Νομίζω ότι το μπαλκονάκι του σπιτιού μου έπαιξε ρόλο .Καθόμουν εκεί με τις ώρες και παρατηρούσα ό,τι γινόταν στο δρόμο. Πολλά περιστατικά από εκείνη την εποχή, πέρασαν στα βιβλία μου. Τότε, βεβαίως, δε γνώριζα ότι αυτή η παρατήρηση, ήταν στην πραγματικότητα «συγκέντρωση υλικού».
       Επισκέπτεστε την Αίγυπτο; Είναι ακόμη δυνατοί οι δεσμοί με τη χώρα του Νείλου;
       Από την Αλεξάνδρεια έφυγα βρέφος και δεν ξαναπήγα ποτέ. Ό,τι θυμάμαι προέρχεται από τις διηγήσεις της μητέρας μου, τα φαγητά που έφτιαχνε, τις μυρωδιές από τα εξωτικά φρούτα που έφταναν από 'κει.
       Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία που καταβάλει έναν συγγραφέα, όταν ολοκληρώνεται ένα συγγραφικό έργο;

      Πιστεύω ότι πρώτα είναι αν κατάφερε ν' αποδώσει με λέξεις αυτό που είχε ως όραμα στο μυαλό του, και κατά δεύτερον αν θα μπορέσει ν' αγγίξει και τον αναγνώστη. Οι νεότεροι συγγραφείς
βιάζονται να αποκαθηλώσουν τους μεγαλύτερούς τους καθώς θεωρούν ότι αντιστρατεύονται την ανανέωση.
     Είναι πρόκληση για εσάς αυτή η πραγματικότητα;
     Μα, αυτό είναι σχεδόν νομοτελειακό. Κάθε γενιά πιστεύει ότι είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Σίγουρα είναι διαφορετική, επειδή διαφορετικές είναι και οι κοινωνικές συνθήκες.
    Θα' θελα ένα σχόλιο επάνω στο θέμα του διαλόγου ανάμεσα στη γενιά που αποχωρεί σταδιακά από το προσκήνιο και σ' εκείνη που αναλαμβάνει δράση. Η σχέση των γενεών μ' απασχολεί από πολύ παλιά. Θυμίζω και το Έβδομο Ρούχο. Το «σπάσιμο» της παράδοσης, η διαρκής συνομιλία διαφορετικών γενεών, εξακολουθεί να μ' ενδιαφέρει. Πιστεύω ότι δε μπορεί να υπάρξει συνέχεια χωρίς σκυτάλη από τους παλαιότερους στους νεότερους. Βεβαίως οι νεότεροι θα κρατήσουν αυτά που τους χρειάζονται για να δημιουργήσουν τη δική τους πρόοδο.
    Στην Ελλάδα του σήμερα τι ακραίο ή μη σας ενοχλεί; Και πού θα μπορούσε να φτάσει -όχι μια πόλη πλέον, μα ένα ολόκληρο έθνος σήμερα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Μ' ενοχλούν πολλά στην Ελλάδα του σήμερα. Ένα απ' αυτά είναι η ευτέλεια. Ένα άλλο, η ευκολία. Όλοι θέλουν να πετύχουν γρήγορα και άκοπα, κάτι που δε μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα.
   Από την παραγωγή της ελληνικής πεζογραφίας των τελευταίων δέκα περίπου χρόνων ποιον/ποιους συγγραφείς ή έργα έχετε ξεχωρίσει;
   Ας μιλήσω καλύτερα για συγγραφείς. Οι παλαιότεροι εξακολουθούν να γράφουν, ο καθένας με τις συγγραφικές του εμμονές. Εμφανίστηκε το φαινόμενο του Νίκου Θέμελη, βιβλία που αγαπήθηκαν από το αναγνωστικό κοινό και επαινέθηκαν από τους κριτικούς. Προστέθηκαν αρκετοί νέοι συγγραφείς με ελπιδοφόρα βιβλία. Καλά πάμε.
  Όλοι οι ενήλικες που αναλώνονται σε εγωισμούς, κυνήγι του πλούτου, ή ψυχολογικά κλεισίματα, ήσαν κάποτε παιδιά που αναλώνονταν σε θυσίες, κυνήγι της χαράς και άνοιγμα στον φίλο τους. Τι δεν πήγε καλά στο μεσοδιάστημα, και άλλαξαν τόσο πολύ;
  Να παρατηρήσω ότι δεν είναι έτσι ΟΛΟΙ οι μεγάλοι. Μπορεί να είναι οι περισσότεροι αλλά πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και - ελπίζω- θα υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις. Άνθρωποι που έχουν οράματα, ενδιαφέρονται για την κοινωνία και φροντίζουν τους διπλανούς τους και τους φίλους τους. Η εξέλιξη του κάθε ενός από εμάς είναι προσωπική υπόθεση.
   Ποιος είναι ο στόχος ενός συγγραφέα όταν γράφει ένα βιβλίο; Είναι απλά μια εσωτερική του ανάγκη ή υπάρχουν στόχοι άλλοι ποιο βαθιοί οι οποίοι είναι φυλαγμένοι στα πρόσωπα, τους ήρωες του βιβλίου του;

     Όταν ο συγγραφέας γράφει, σκέφτεται αδιαλείπτως το θέμα του, και πώς θα το προσεγγίσει επιτυχέστερα. Το γιατί επέλεξε αυτό το θέμα, μπορεί και ο ίδιος να μην το γνωρίζει. Προσωπικά πιστεύω στις συγγραφικές εμμονές. Δηλαδή, ένας συγγραφέας γύρω από ένα-δυο θέματα τριγυρίζει διαρκώς. Υπάρχει και μια γενική θεωρία που λέει ότι «ο συγγραφέας γράφει συνεχώς το ίδιο βιβλίο».Γράφουμε για πράγματα που συνειδητοποιούμε, αλλά είναι βέβαιο ότι αναδύονται και καλά κρυμμένα μυστικά, εννοώ υποσυνείδητα, που δε δέχονται να παραμείνουν στο σκότος.
    Έχουν τα πρόσωπα την δυνατότητα να ατενίσουν τον κόσμο στον οποίο είναι πλασμένοι από τον Θεό να ζήσουν; Έρχονται αντιμέτωποι μαζί του και φωτίζονται από αυτόν ή τους βλέπουμε να ζουν ανεξάρτητα από Αυτόν;
    Ας μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για πρόσωπα που ο συγγραφέας επέλεξε για τους δικούς του λόγους να αναδείξει. Και οι συγγραφικοί ήρωες δημιουργούνται για να εξυπηρετήσουν το θέμα, το όραμα του συγγραφέα. Μπορεί ένας συγγραφέας να περιγράφει με πραγματικά όμορφο τρόπο την ψυχολογία των χαρακτήρων του τις εναλλαγές της διάθεσης, τους μέσα στον χώρο και τον χρόνο, να περνάει καλά, άσχημα, να αγαπά, να μισεί να προβληματίζεται; Αυτό εξαρτάται από τη συγγραφική επάρκεια του κάθε συγγραφέα. Κανονικά πρέπει να είναι σε θέση να περιγράψει τους ήρωές του σωστά, ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία, χρόνο ή χώρο. Σας διαβεβαιώ ότι στη διάρκεια της συγγραφής, ο συγγραφέας ταυτίζεται λιγότερο ή περισσότερο με τους ήρωές του.
    Υπάρχει μια θεραπεία του μέσα από όλα αυτά;
    Όχι, δεν υπάρχει θεραπεία, διότι τότε θα σταματούσε να γράφει. Υπάρχει παρηγορία. Κάτι προσπαθούμε να παρηγορήσουμε όλοι μας. Άλλοτε το γνωρίζουμε κι άλλοτε όχι. Άλλοτε το ομολογούμε στον εαυτό μας κι άλλοτε όχι. Να θυμάστε, ότι δε γράφουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Νικόλαος Διακογιάννης/ tera-amou.pblogs.gr