Όταν ο έρωτας πεθαίνει, κανείς δε νοιάζεται για το χωρισμό. Ο πόνος χρειάζεται φωτιά, για να τρυπώσει. Όταν περάσει ο καιρός και τα πάθη καταλαγιάσουν, η εικόνα ξεθωριάζει, αλλά η πληγή ποτέ δεν κλείνει.Η νοσταλγία της ξεχασμένης Εδέμ είναι μαζί φάρμακο, αλλά και φαρμάκι για τον άνθρωπο. Κανείς δεν παραιτείται ποτέ από το απόλυτο, όσο κι αν φωνάζει το αντίθετο. Ίσως, έχουν δίκιο όσοι λένε ότι κινεί τα νήματα του έρωτα η λαχτάρα μας να ξαναγίνουμε παιδιά, που μας φροντίζουν ή ο πόθος μας να υποταχτούμε, όπως έλεγε ο Νίτσε. Αγώνας για εξουσία ή ένα καμουφλαρισμένο παιγνίδι, για να προσεγγίσουμε το μισητό εαυτό; Τα πράγματα δεν είναι απλά και σίγουρα χρειάζεται γενναιότητα, για να ρισκάρεις και να δοθείς.
Κατά περίεργο τρόπο, ο έρωτας νομιμοποιεί όλα τα απαγορευμένα του κόσμου τούτου και φοβίζει τις απανταχού αρχές, γιατί είναι πάνω από τον έλεγχο και το νόμο΄ είναι η μεγαλύτερη εξουσία. Το εγώ καθαγιάζεται κι αυτό είναι σχεδόν αποδεκτό, όπως συμβαίνει μόνο στην παιδική ηλικία. Το εμείς είναι μια νέα οντότητα που αναπτύσσεται και δεν έχει παρελθόν. Συχνά, δεν έχει και μέλλον, αλλά κανείς δεν τολμά να το ομολογήσει.
Σοφία Κανιάκα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου