Κανείς δε θέλει μια Αγία για μαμά!

        Δεν γνωρίζω αν κάποιοι θεωρούν πως η Μητέρα είναι προορισμένη, για να θυσιάζεται για τα παιδιά της, αλλά τα ίδια τα παιδιά, αν τα ρωτήσεις, θα σου απαντήσουν σίγουρα πως δε συμφωνούν. Τα παιδιά, είτε βρίσκονται σε μικρή ηλικία, είτε όχι, έχουν ανάγκη από μία μαμά γεμάτη αγάπη, αποδοχή, χαρά και όρεξη για ζωή. Και συνεπώς από μαμά με αγάπη και αποδοχή για τον εαυτό της.
     Πολλές φορές, οι μαμάδες μπερδεύουν την απόλυτη και άνευ όρων αγάπη με την έννοια της θυσίας, μιας θυσίας που αρκετές φορές δεν έχει καν σκοπό και νόημα. Είναι διαφορετικό το να κάνεις κάτι για τον άλλον και κυρίως για το παιδί σου με χαρά, και άλλο το να κάνεις πράγματα και να νιώθεις το βλέμμα σου να βγάζει φωτιές θυμού και αγανάκτησης. Να νιώθεις πως δε ζεις για τον εαυτό σου αλλά για τους άλλους. Ή να έχεις καρφιτσώσει στα μαλλιά σου το φωτοστέφανο, για να μη φαίνεται η απέραντη θλίψη στα μάτια σου, για  όσα θα ήθελες να κάνεις και δεν έκανες.
    Από πού θα πάρουν τα παιδιά το παράδειγμα της ζωής γεμάτης χαρά; Πώς θα μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους; Αλλά, το κυριότερο, πώς θα ζουν μια ζωή απαλλαγμένη από το βάρος της ενοχής πως η μαμά τους που υπεραγαπούν θυσιάζεται για εκείνα και άρα κάνει πράγματα που δεν θέλει η καρδιά της;

    Όταν μάλιστα μεγαλώνεις παιδί με ιδιαιτερότητες είναι ακόμη πιο δύσκολο να βρεις τη χρυσή τομή, ανάμεσα σε αυτό που θα ήθελες να κάνεις και σε εκείνο που χρειάζεται να κάνεις ως μητέρα. Γιατί απλώς, το παιδί με ιδιαιτερότητες χρειάζεται πολύ περισσότερη φροντίδα και ενέργεια, για να μπορέσει να ανθίσει. Ωστόσο, για να προσφέρει κάποιος  αληθινή φροντίδα πρέπει να έχει πρώτα προσφέρει ανάλογα και στον εαυτό του, γιατί ο καθένας κρύβει μέσα στην καρδιά του ένα μικρό παιδάκι.
    Κάτι σημαντικό που θα βοηθήσει μια μητέρα να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του εαυτού της και των παιδιών ταυτόχρονα, είναι να αποκηρύξει όσο το δυνατόν νωρίτερα τις καθωσπρέπει δράσεις (επαφές, συγκεντρώσεις, επικοινωνίες), οι οποίες δεν της δίνουν καμία χαρά και  τις διάφορες «τοξικές» σχέσεις με ανθρώπους «βαμπίρ» που κυκλοφορούν γύρω της και παλαιότερα ανεχόταν. Η καθημερινότητα λιγοστεύει τις αντοχές και ανοχές όλων μας και δεν μας επιτρέπει να αναλωνόμαστε χωρίς λόγο...

www.tovima.gr/ Μαρία Τζέμη