"Η ζωή δεν είναι δική μου πια..."

     Η μοναξιά δεν τίθεται μόνο ως υπαρξιακό ερώτημα.Αποτελεί πλέον μια πραγματικότητα, ισότιμη με τον πόνο και την απόγνωση και την καθημερινή προσπάθεια που αγχώνει και ματώνει.
     Όλα τα κανάλια ανοικτά, όλα παίζουν την ίδια στιγμή, όλα φτηνά, όλα διαθέσιμα και τίποτα δικό σου. Σύγχυση και «τρικυμία εν κρανίω» μέχρι σημείου χορήγησης αγωγής αντικαταθλιπτικών. Πίεση για να είσαι σωστός, να έχεις δουλειά, να βγάλεις λεφτά, να γίνεις γνωστός, να είσαι ευτυχισμένος, να είσαι υγιής, να είσαι φυσιολογικός «όπως όλοι οι άλλοι».
     Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί αγκαλιάζω τη διαφορετικότητα, ίσως γιατί εγώ δεν έχω άλλη οδό. Ίσως γιατί όλοι οι άλλοι με στρίμωξαν στη γωνία, στο περιθώριο, με έριξαν στο καναβάτσο και περίμεναν από μένα ν’ αγωνιστώ «πετώντας σαν πεταλούδα και τσιμπώντας σαν σφήκα…» Όχι για το τρόπαιο, αλλά για την επιβίωση. Η ζωή δεν είναι δική μου πια. Είναι χρεωμένη σε μια τράπεζα με τη μορφή επαγγελματικού δανείου. Συγκάτοικοι μου όλοι στην τρέλα της οικονομικής κρίσης,ενώ κάπου στο βάθος ελλοχεύει και η μοναξιά…
   Κι η ψυχή; Πού πήγε και χώθηκε φοβισμένη και δεν μιλάει; Γιατί μου έφυγε αγνοούμενη και πώς να την αναζητήσω, αφού δεν νιώθω ότι την έχασα ποτέ; Κοιμάται ολοφάνερα δίπλα μου και ανασαίνει όνειρα.

   Γιατί, χωρίς αυτήν την πίστη, η ζωή είναι ένα απέραντο νεκροταφείο περασμένων εμπειριών. Τίποτα δεν σε κινητοποιεί να συνεχίσεις, όλα σε ακινητοποιούν σε ένα παρόν που δεν αποφεύγεται. Κι όμως ένα μέλλον σφυρίζει μέσα στο νου μου έναν γνώριμο σκοπό. Δεν φοβάμαι, καθησυχάστηκα από το ίδιο μου το μυαλό, ότι όλα πάνε καλά :Είναι ελπιδοφόρο σαν σύννεφο, να σκέπτομαι σαν παιδί και να ζω σαν ενήλικη.
    Κι όσο η ευτυχία δεν διαρκεί παρά στιγμές, εγώ δεν προλαβαίνω να την γευτώ και μένω με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Θα 'θελα, μια φορά, να ξεφύγω από τους τοίχους της τετράγωνης λογικής της πόλης που ζω και να ζήσω δίπλα στη θάλασσα των ονείρων μου. Το αξίζω, όπως το αξίζουμε όλοι που ζούμε σ’ αυτόν το γλυκό τόπο…

Λένα Ζαφειρίου, www.protagon.gr