Ο σύλλογος καθηγητών είναι σα μια οικογένεια. Ο διευθυντής συνήθως παίζει το ρόλο του πατέρα και φυσικά θεωρείται δεδομένος και δυνατός. Οι πράξεις του αποτελούν αντικείμενο κριτικής και ποικίλων σχολίων από τους καθηγητές. Είναι μόνος, όπως ο καθηγητής στην τάξη και σπανίως γίνεται αποδεκτός από όλους.
Πριν από λίγες μέρες, ο δικός μου διευθυντής χάθηκε ξαφνικά. Η καρδιά του τον πρόδωσε, ενώ βρισκόταν σε διαδικασία συνταξιοδότησης. Πήγα στην κηδεία, αλλά δεν ήθελα να γράψω τίποτα γι’ αυτόν. Δεν ήμουν η αγαπημένη του και σχεδόν πρόσφατα είχαν βρει μια ισορροπία οι σχέσεις μας. Όμως δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι δεν έγινε τίποτε. Ο θάνατος χτυπά για δεύτερη φορά μέσα στον ίδιο χρόνο το σχολείο μου και μάλιστα οι απουσίες είναι απροσδόκητες και άδικες.
Κοιτώντας γύρω μου, συνειδητοποιώ ότι ο θάνατος έγινε σχεδόν κομμάτι της καθημερινότητάς μας και οι απουσίες πληθαίνουν. Εκείνο που με θυμώνει πραγματικά είναι ότι άνθρωποι εξαφανίζονται ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη και εμείς οι υπόλοιποι συνεχίζουμε σα να μη συμβαίνει τίποτε. Η Μαρία χάθηκε από τη ζωή, από το γραφείο και από τις κουβέντες μας. Απόλυτη λησμονιά. Σα να μην υπήρχε καν. Και τώρα ο διευθυντής…Ήδη αρχίσαμε να συζητάμε περισσότερο για το νέο μας διευθυντή.
Στην κηδεία δεν μίλησε κανείς για κείνον. Ούτε δυο λόγια κι ας ήταν άνθρωπος σημαντικός. Όλα έγιναν, όπως έπρεπε, αλλά κανείς δεν είπε τίποτα για το νεκρό. Τι άνθρωπος ήταν; Σίγουρα όχι κακός, έτσι όπως ορίζαμε τις έννοιες του κακού και καλού, όταν ήμασταν παιδιά. Προσωπικά δεν ξέρω σχεδόν τίποτε για κείνον. Κρυβόταν. Και λόγω θέσης, αλλά κυρίως λόγω φύσης. Κρατούσε μια απόσταση από τους άλλους. Τον ενδιέφεραν οι ισορροπίες. Τι έκρυβε στην ψυχή του δεν το φανέρωνε ποτέ, ακόμη και στους πολύ δικούς του στο σύλλογο. Πώς το ξέρω; Μα τον παρατηρούσα. Πάντα οι από κάτω μπορούν να παρατηρούν και να κρίνουν τον επικεφαλής.
Έζησα μαζί του στο σχολείο για έξι χρόνια. Σήμερα εξακολουθώ να είμαι πικραμένη και θυμωμένη για όσα του ζήτησα και μου τα αρνήθηκε, αλλά θα προτιμούσα να ήταν ζωντανός. Έστω, για να μπορώ να τον σχολιάζω αυστηρά στους άλλους. Ο θάνατος μου στέρησε τη δυνατότητα να τον συν-χωρέσω ειλικρινά.
Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα, χαίρομαι που τελικά αποφάσισα να τον αποχαιρετήσω. Έτσι, για να ελαφρύνει η καρδούλα μου και το χώμα που τον σκεπάζει. Έτσι, για να μη φύγει χωρίς κατευόδιο. Τώρα θα έχει το τριαντάφυλλο στο γραφείο του και τα λόγια τούτα, για να μη νιώθει μόνος εκεί που πάει…
Σοφία Κανιάκα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου