Μας νοιάζει περισσότερο τι φαίνεται ότι κάνουμε!

        Ζούμε σε μια εποχή όπου η εικόνα και η πληροφορία διαδίδεται εύκολα και γρήγορα. Η επικαιρότητα κρατάει λίγο, μέχρι το επόμενο γεγονός να πάρει τη θέση του στις οθόνες της τηλεόρασης στις σελίδες των εφημερίδων και στις εικόνες του διαδικτύου. Στον κόσμο αυτόν της λάμψης και της στιγμής πρέπει να τραβήξεις την προσοχή.
        Μέσα από μεγάλο ανταγωνισμό ερεθισμάτων πρέπει να «επικοινωνήσεις» αυτό που κάνεις. Κάθε δραστηριότητα παράγει ένα αποτέλεσμα το οποίο πρέπει να γνωστοποιηθεί με αποτελεσματικό τρόπο, δηλαδή να «επικοινωνηθεί».  Αυτό στις μέρες μας είναι πλέον αναπόφευκτο και δεν το βρίσκω κακό. Γίνεται όμως προβληματικό όταν τελικά αφιερώνεις περισσότερη προσπάθεια στο να επικοινωνήσεις αυτό το κάτι από το να το δημιουργήσεις.
          Σήμερα είναι γεγονός ότι για την επιτυχία ενός εγχειρήματος χρειάζεται ένα μίγμα δημιουργίας και επικοινωνίας. Αυτό ισχύει πλέον σχεδόν για όλες τις δραστηριότητες: επιχειρηματίες, πολιτικοί, καλλιτέχνες, αλλά ακόμα και γιατροί, μηχανικοί, αθλητές, επιστήμονες κλπ. Το μίγμα αυτό έχει διαφορετικές αναλογίες από τα δύο συστατικά και πρέπει κάποιος να αφιερώσει χρόνο και πόρους και στα δύο. Για παράδειγμα η δουλειά ενός ερευνητή μπορεί να μοιράζεται στο 90% δημιουργία και 10% επικοινωνία. Αντίθετα, η δουλειά ενός καλλιτέχνη μπορεί να είναι 70% επικοινωνία και 30% δημιουργία.                                                  

          Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια νομίζω ότι διαταράχτηκε αυτή ισορροπία. Δώσαμε πολύ περισσότερη έμφαση απ’ ό,τι έπρεπε στην επικοινωνία σε σχέση με τη δημιουργία.  Καταναλώσαμε πόρους, προσπαθώντας να φανούμε και όχι να γίνουμε αποτελεσματικοί. Κι αυτό νομίζω ότι ισχύει για όλους σχεδόν τους κλάδους.
        Από τον ξενοδόχο που αντί να βελτιώσει τις υπηρεσίες του κοίταζε πώς θα γίνει «της μόδας» μέσω γνωριμιών σε περιοδικά κι εκπομπές, τον πολιτικό που τον ενδιέφερε περισσότερο πώς θα φανεί στα τηλεπαράθυρα, παρά στο να δημιουργήσει κάτι ή να λύσει ένα χρόνιο πρόβλημα, τον καθηγητή που τον απασχολούσαν περισσότερο οι δημόσιες σχέσεις παρά οι φοιτητές του στο αμφιθέατρο. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να θεωρούμε τις διάφορες προσωπικότητες άξιες και ικανές, μόνο και μόνο επειδή τις βλέπαμε στην τηλεόραση κι όχι επειδή πράγματι δημιουργούσαν.
        Η δημιουργία θέλει δουλειά ενώ η επικοινωνία χρειάζεται απλώς «να έχεις τον αέρα». Ο ντροπαλός δουλευταράς στην εποχή μας δυστυχώς δεν θα καταξιωθεί στη συνείδηση του κόσμου. Αντίθετα, ένας αεράτος φυγόπονος μπορεί και να πετύχει.Πρόκειται για κακά παραδείγματα για τις επόμενες  γενιές στο μυαλό των οποίων ήδη φαίνεται ότι η εικόνα κερδίζει την ουσία.
        Η κρίση αυτή ίσως είναι μια ευκαιρία να μας φέρει λίγο στα ίσα μας. Χρειάζεται ένας επαναπροσδιορισμός του τι πράγματι κάνουμε έναντι του τι θέλουμε να φαίνεται ότι κάνουμε. Όταν αρχίζουμε να μετατοπίζουμε ο καθένας από μας το κέντρο βάρος της δραστηριότητάς μας από την επικοινωνία στη δημιουργία κάτι καλύτερο θα προκύψει. Και το καλό παράδειγμα σε αυτό πρέπει να το δώσουν οι κεφαλές. Το φαίνομαι άρα υπάρχω, να γίνει " φτιάχνω άρα υπάρχω" .

Γιώργος Μαυρωτάς, www.protagon.gr