Στην Ελλάδα υπάρχει μια κακή συνήθεια. Κάθε φορά που δεν μας αρέσει το μήνυμα, «πυροβολούμε» τον αγγελιαφόρο. Αυτό που κυρίως μας αρέσει και στο οποίο έχουμε αναπτύξει σπουδαίες δεξιότητες –η αλήθεια είναι– είναι να κρύβουμε το κεφάλι μέσα στην άμμο, πιστεύοντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο, το πρόβλημα, που βρίσκεται εκεί δίπλα μας, δεν μας αφορά, εξαφανίζεται ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν υπήρξε ποτέ.
Κάποια στιγμή, όμως, ο χρόνος περνάει, η ανάσα «κονταίνει», το κεφάλι βγαίνει από την άμμο στον αέρα και το πρόβλημα όχι απλώς παραμένει εκεί, αλλά έχει μεγαλώσει. Και καλούμαστε εκ των πραγμάτων, κάποια στιγμή, να φερθούμε, ως λαός, σαν ενήλικες. Αντιλαμβανόμενοι ότι «εκεί έξω» δεν υπάρχει ένα υπέρτατο ον, που πολλοί το έχουν βαφτίσει κιόλας «Θεό της Ελλάδας», πιστεύοντας ακράδαντα σ’ αυτό και θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και θα μας σώσει από την καταστροφή. «Θεός» που να μοιράζει... ευρώ δεν υπάρχει, αποδεδειγμένα.Και όσοι τον περιμένουν, καλά θα κάνουν να αρχίσουν να πιστεύουν και στις προφητείες που προβλέπουν το τέλος του κόσμου προς το τέλος του έτους. Τουλάχιστον «θα πάμε» μαζί με όλους τους άλλους, αν αυτό τους παρηγορεί κάπως.
Οι υπόλοιποι πάλι θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο ώριμα. Και να αντιλαμβανόμαστε ότι για να φτάσει η Κριστίν Λαγκάρντ στις αδικαιολόγητες, όντως, υπερβολές της συνέντευξής της στον «Γκάρντιαν» σημαίνει ότι κάποιοι προσπαθούν πλέον, διά της προκλήσεως έστω, να μας ξυπνήσουν από τον λήθαργο. Ίσως η λύση του ηλεκτροσόκ για ένα λαό που εξακολουθεί να πιστεύει ότι «οι Ευρωπαίοι απλώς μας εκβιάζουν, αλλά στο τέλος θα γίνει το δικό μας», είναι η μόνη ενδεδειγμένη. Αφού όλες οι άλλες απέτυχαν. Ως γνωστόν, ακόμα και τώρα, πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι «και τα λεφτά θα πάρουμε και στο ευρώ θα μείνουμε και το Μνημόνιο θα καταργήσουμε».
Και μ’ ένα μαγικό τρόπο, θα επιστρέψουμε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ή και παλαιότερα, όταν το κοινοτικό χρήμα έρρεε άφθονο, είχε τη λογική των «δανεικών και αγύριστων» και καμιά τρόικα δεν ζητούσε μέτρα, πληρωμές και μεταρρυθμίσεις. Τότε, δηλαδή, που ο «Θεός της Ελλάδας» γιορταζόταν καθημερινά και αδιαλείπτως, σε όλη την επικράτεια, από το πρωί ως (αργά) το βράδυ, σε διάφορα «κέντρα –και παράκεντρα– πολιτισμού», που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του «κέντρου» και της περιφέρειας, για να «πνίγουν» οι Έλληνες τους όποιους καημούς σε ουίσκι, έχοντας παρκαρισμένα απέξω 4x4, τζιποειδή και άλλα πολυτελή τετράτροχα.
Γιώργος Μαντέλας, kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου