Καθηγητής οργανώνει βιασμό, για να εκδικηθεί συναδέλφισσά του!

       Το  γεγονός είναι σύντομο και για πολλούς ασήμαντο: Σε σχολείο της Θεσσαλονίκης καθηγητής αστειευόμενος καλεί το σύλλογο να συνεισφέρει ο καθείς από 20 ευρώ, για να προσλάβουν Αλβανό, προκειμένου να γ.........σει συναδέλφισσά του, με την οποία προφανώς δε διατηρεί και τις καλύτερες σχέσεις. Τα μέλη του συλλόγου, παρόντος και του διευθυντή, διασκεδάζουν και συναινούν χασκογελώντας.
     Το μήνυμα ανατριχιαστικό με πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Σίγουρα ο εν λόγω κύριος δε γνωρίζει ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, προφανώς πιο άμεσοι και πιο γόνιμοι, για να επιλύει τις διαφορές του με τον οποιονδήποτε. Έπειτα γιατί Αλβανός; Ως πότε θα χρησιμοποιούμε τους δυστυχείς γείτονες να μας κάνουν τις βρωμοδουλειές;;;
     Η στάση του συλλόγου μας αφήνει άφωνους. Θυμίζει αρένα της Ρώμης, όταν το πλήθος εξαθλιωμένο από την πείνα και εξαχρειωμένο από τη διαφθορά απολαμβάνει το φόβο των χριστιανών που ρίχνονται στα λιοντάρια, για να κατασπαραχθούν. Πού έχουμε φτάσει ως λαός;Πόσο πάτο έχει ακόμη το πηγάδι;"Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα" ναρκώνουμε το μυαλό μας και ξεγελούμε τις αισθήσεις με μπόλικο φαΐ και φτηνά σεξουαλικά υπονοούμενα, ενώ ο κάθε διευθυντής ζει μακάριος.  Οι υποτακτικοί του είναι απασχολημένοι, βασανίζοντας τον αδύνατο.
    Τι να πει κανείς για το θύμα...Γυναίκα, μόνη, που έχει το θράσος να διεκδικεί τη θέση της σ' αυτό τον κόσμο. Με ποιο δικαίωμα δεν είναι γεροντοκόρη κι αδύναμη; Καιρός να την εξοντώσουμε με σεξουαλικές απειλές.Γιατί πάντα η τιμωρία για μια γυναίκα αφορά το σώμα της; Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ούτε οι γυναίκες του συλλόγου στέκονται αλληλέγγυες στην άλλη γυναίκα.Μπροστά στον επίδοξο βιαστή, οι άντρες καμαρώνουν για την εξουσία τους και οι γυναίκες νιώθουν ανακούφιση που τιμωρήθηκε η διαφορετική. Η σκηνή θυμίζει  ελληνική ταινία της δεκαετίας του '60, χωρίς ωστόσο καλό τέλος.
    Δυστυχώς, όλα αυτά λαμβάνουν χώρα σε σχολείο του 2011 και μάλιστα σε αστικό κέντρο. Δεν τολμάω να σκεφτώ ότι αυτοί οι άνθρωποι κάνουν μάθημα στα παιδιά μας και τους γαλουχούν με τις αξίες τους. Αναρωτιέμαι μόνο τι χρειάζεται ακόμη να συμβεί σε τούτο τον τόπο, για να τρυφερέψει η καρδιά μας και να ανοίξει το μυαλό μας. Η κατρακύλα δεν έχει τέλος και το μόνο που μας παρηγορεί είναι ότι βουλιάζει μαζί μας κι ο διπλανός!
                                                                                                                               Σοφία Κανιάκα