Το παιδί και το παιγνίδι

     Παιδί και παιχνίδι είναι δύο λέξεις που συνεπάγεται η μία την άλλη. Από τη στιγμή της γέννησής του το παιδί παίζει, κουνώντας τα χέρια και τα πόδια του. Αργότερα ενθουσιάζεται με διάφορες κουδουνίστρες , με μπάλες, με κούκλες κτλ.,  ή τρέχει ποιος θα βγει πρώτος, ποιος θα πηδήσει πιο ψηλά ή πιο μακρυά και φτάνει στο ομαδικό παιχνίδι στις γειτονιές.
        Μέσα από αυτό, εδώ και χιλιάδες χρόνια τα παιδιά σε όλο τον κόσμο ψυχαγωγούνται, αυτοδιαπαιδαγωγούνται  , δοκιμάζουν και ασκούν τις δυνάμεις τους,συναγωνίζονται σωστά με τα συνομήλικά τους, μαθαίνουν να πειθαρχούν στους κανόνες, φτιάχνουν χαρακτήρα, δημιουργούν προσωπικότητα,κοινωνικοποιούνται, ασκώντας το πνεύμα και το σώμα τους, κρατώντας τα σε καλή φυσική κατάσταση.
          Μεγάλη σημασία στο ρόλο του παιχνιδιού έδιναν και οι αρχαίοι Έλληνες , οι οποίοι είχαν το παιχνίδι ως μέσο αυτοαγωγής. Αυτοί πρώτοι κατάλαβαν την αξία των ομαδικών παιχνιδιών και πίστευαν ότι με αυτά πραγματοποιείται η τελειοποίηση του ανθρώπου. Γι' αυτό το λόγο και τα ενέταξαν στην εκπαίδευση των παιδιών. Παράλληλα όμως, θεωρούσαν ότι ήταν σημαντικά και για τους μεγάλους. Έτσι και οι μεγάλοι αφιέρωναν μεγάλο μέρος από τον ελεύθερο χρόνο τους σε ομαδικά παιχνίδια και σε αγώνες.

       Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε πληθώρα παιχνιδιών τα οποία και έπαιζαν στο δρόμο και τις αυλές, με προκαθορισμένους κανόνες τους οποίους όλοι καλούνταν να τηρούν πιστά. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο έλεγαν πως το παιχνίδι αποτελεί ένα μεγάλο αγαθό. Αναπτύσσει τη συντροφικότητα, ασκεί το σώμα, καλλιεργεί το πνεύμα , μαθαίνει τα παιδιά να σέβονται τους κανόνες, τους νόμους του παιχνιδιού και εν συνεχεία, όταν μεγαλώσουν να σέβονται και να τηρούν τους νόμους της πατρίδας τους.
        Ο Πλάτωνας τόνιζε την ανάγκη να αφήνουν τα παιδιά να παίζουν ως τα 6 τους χρόνια με όποια παιχνίδια ήθελαν και όπως ήθελαν. Ο Αριστοτέλης πάλι, συμβούλευε τους γονείς να δίνουν όσο γίνεται πιο πρωτότυπα παιχνίδια στα παιδιά για να αφοσιώνονται σε αυτά και ταυτόχρονα να αναπτύσσουν δημιουργική φαντασία. Ο Ιπποκράτης από τη μεριά του αυμβούλευε τους μεγάλους να τρέχουν με τον κρίκο ( το σημερινό στεφάνι, τσέρκι), για να διατηρήσουν τη φόρμα τους παροτρύνοντας παράλληλα και τους μικρούς για να παίξουν.
         Τέλος ο Πολυδεύκης, στο "Ονομαστικό" του περιγράφει 50 ομαδικά παιχνίδια και αναφέρεται σε αυτά που έπαιζαν τα αγόρια και σε αυτά που έπαιζαν τα κορίτσια. Στα υπαίθρια ομαδικά παιχνίδια, όπως κυνηγητό, κρυφτό, τόπι,στεφάνι, σβούρα, κότσια, έπαιζαν αγόρια. Τα κορίτσια έμεναν στο σπίτι όπου έπαιζαν με πήλινες ή κέρινες "πλαγγόνες" (κούκλες) τις οποίες και έντυναν με ρούχα. Ακόμα, έπαιζαν με τόπια, στεφάνια και μικροσκοπικά είδη νοικοκυριού. Τώρα λοιπόν που η βιομηχανία παιχνιδιών ωθεί  μικρούς και μεγάλους  όλο και πιο πολύ στα ηλεκτρονικά παιχνίδια , ίσως είναι καιρός να θυμηθούμε όλοι μας  αγαπημένα παιχνίδια, άλλων εποχών,που μας έδιναν ζωντάνια και χαρά...