Στον τερματοφύλακα της Γερμανίας δόθηκε η ευκαιρία να γραφτεί στην παγκόσμια ιστορία και την κλώτσησε. Την φάση θα την είδατε ή θα σας την περιέγραψαν. Σουτάρουν οι Άγγλοι, η μπάλα χτυπάει στο οριζόντιο δοκάρι και σκάει μέσα στο τέρμα των Γερμανών.
Όλοι βλέπουν το γκολ, οι Άγγλοι πανηγυρίζουν αλλά ο τερματοφύλακας των Γερμανών κάνει το παγόνι. Πιάνει την μπάλα, σουτάρει, ωσάν να μην συνέβη τίποτα και το παιγνίδι συνεχίζεται. Βέβαια την τυπική ευθύνη για το μεγαλύτερο λάθος του Μουντιάλ την έχουν ο διαιτητής και ο επόπτης που δεν μέτρησαν ένα ξεκάθαρο γκολ κάτι που πιθανότατα θα τους στερήσει για πάντα τις σφυρίχτρες τους…
Η ιστορία όμως δεν θα ασχοληθεί με αυτούς. Αντιθέτως είχε ετοιμάσει μια χρυσή καρέκλα για τον γερμανό γκολκίπερ, η οποία όμως θα μείνει τελικά κενή. Και αρκούσε μια μόνο κίνηση από μέρους του για να την κατακτήσει. Να παραδεχθεί αμέσως ότι έφαγε γκολ. Να μην προσποιηθεί τον ανήξερο και να μην συνεχίσει το παιγνίδι. Εν ανάγκη να τρέξει στον διαιτητή και να του πει «μπήκε»! Ξέρω, ζητάω πολλά αλλά και η ιστορία έχει τις απαιτήσεις της, για να σε κάνει για πάντα ήρωα. Και το πρώτο που απαιτεί είναι "Θάρρος "! Αυτό που λείπει όχι μόνο από τα γήπεδα αλλά από παντού σήμερα. Και επιτρέψτε μου να σας δώσω μερικά πεζά επίκαιρα νεοελληνικά παραδείγματα:
- Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά αποφάσισε να αναφερθεί στην κυβέρνηση Μητσοτάκη! Σύμφωνα με το βίντεο που είδαν οι σύνεδροί της, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 90-93 έκανε προσπάθεια να διορθώσει τα δημόσια οικονομικά. Τελεία! Για την πτώση της ούτε λέξη. Καλώς την έριξε ο Αντώνης; Κακώς την έριξε; Ποτέ δεν θα το μάθουμε. Γιατί πώς να δυσαρεστήσεις την ομάδα όταν μάλιστα πάει και για πρωτάθλημα (τρομάρα της).
- Η κυβέρνηση κυνηγάει τους υπουργούς της Νέας Δημοκρατίας –τώρα και τον Λιάπη! – για το Βατοπέδι, στη Ζήμενς, τα Τρόλεϊ αλλά όταν ανακαλύπτεται ότι το νούμερο 2 – από το 81 μέχρι το 2004 - της σοσιαλιστικής παράταξης έχει σπίτια και εκατομμύρια αδήλωτα σε όλα τα σημεία του κόσμου του … αναστέλλει την κομματική ιδιότητα! Όπως λέμε «θα σε κάνω ντα».
- Οι συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ - που αύριο μας καλούν όλους στην απεργία - μιλούν μόνο για τα λάθη των πολιτικών και των εργοδοτών, αλλά δεν εξηγούν γιατί κάποιοι πρέπει να βγαίνουν στη σύνταξη μετά από 15 χρόνια εργασίας, γιατί οι κομμωτές πρέπει να έχουν βαρέα και ανθυγιεινά και γιατί η Ελλάδα πρέπει να είναι η χώρα (μαζί με την Βόρεια Κορέα) με τους περισσότερους δημόσιους υπαλλήλους στον κόσμο.
- Η αριστερά που ήδη είναι τρία κόμματα και δεν αποκλείεται σύντομα να είναι και τέσσερα βλέπει τις ευθύνες για την κρίση φυσικά μόνο στη δεξιά. Για τα πάρτι στις πολεμικές δαπάνες που κατά κανόνα ψήφιζε και τις σπατάλες μέχρι οργίων στις ΔΕΚΟ που κατά κανόνα συγκυβερνούσε –μέσω των συνδικαλιστών της – ούτε λέξη. Εκεί όμως στις ΔΕΚΟ και στα όπλα (κυρίως) χάθηκαν σύντροφοι τα πολλά λεφτά.
- Οι επιχειρηματίες που τόσα χρόνια πουλούσαν αέρα στο κράτος και εισέπρατταν εκατομμύρια τώρα αγανακτούν που τα δημόσια ταμεία είναι άδεια και δεν υπάρχουν λεφτά για ανάπτυξη.
- Οι τράπεζες που κερδοσκοπούσαν ασύστολα και μοίραζαν κάρτες ακόμη και στους ανήλικους τώρα δηλώνουν έκπληκτες για την καταναλωτική μανία των νεοελλήνων.
Θα μπορούσα τέλος να σας αναφέρω τους δημοσιογράφους οι οποίοι τόσα χρόνια πήγαιναν χέρι - χέρι με την πολιτική εξουσία και τώρα κάνουν πως δεν την ξέρουν.
Αν όλοι αυτοί – όλοι εμείς δηλαδή – αριστεροί, δεξιοί, δημοσιογράφοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, κομμωτές, επιχειρηματίες και τραπεζίτες, αποφασίζαμε κάποια στιγμή να προδώσουμε (για λίγο έστω) τις ομάδες μας, ίσως και να βρίσκαμε τον δρόμο μας. Αν όχι για το βιβλίο της ιστορίας, τουλάχιστον για την σωτηρία της χώρας.
του Σταύρου Θεοδωράκη
http://www.protagon.gr/ (28/06/2010)
Δικαιολογημένα αναζητούμε τις πραγματικές αιτίες της σημερινής κατάντιας της χώρας μας, ώστε να μη μας ξανασυμβεί ποτέ τέτοια συμφορά. Οφείλουμε όμως να πιστεύουμε ειλικρινά ότι ο καθένας μας και όλοι μας φέρουμε κάποια ευθύνη για όσα κάναμε και όσα δεν κάναμε και οδηγηθήκαμε στην τωρινή διεθνή απαξίωση:
Ο επιχειρηματικός κόσμος με αφ΄ υψηλού μόνο κριτική, οι πολίτες με τη συνήθη πια φορο-αποφυγή, οι δημόσιοι υπάλληλοι με την αδράνεια ή/και τη διαφθορά, οι συνδικαλιστές με τη στήριξη αδιαφανών προνομίων, η κοινωνία με την ανεκτικότητά της, πρωτίστως δε οι πολιτικές δυνάμεις με την πολυετή ανεπάρκεια και τον ξέφρενο κομματισμό.
Το βασικό μας οικονομικό πρόβλημα σχετίζεται άμεσα με το απαράδεκτα σπάταλο κράτος που οδήγησε σε υπέρογκο δημόσιο χρέος- σχεδόν ένα τρίτο του τρισεκατομμυρίου ευρώ!και στην ακμάζουσα παραοικονομία, ενώ η μεγάλη εθνική συμφορά είναι η παγκόσμια αναξιοπιστία μας.
Ξαφνικά γίναμε όλοι επικριτές των πάντων, ασκούμε κριτική και καυτηριάζουμε. Συχνά τα καταγγελλόμενα είναι σωστά, αλλά από μόνα τους πόσο βοηθούν;
Το θέμα δεν είναι τι θα κάνουν οι άλλοι για εμάς, αλλά τι θα κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι ποια μέτρα θα μας επιβάλουν η ευρωζώνη και το ΔΝΤ ώστε να πάρουμε ανάσα δύο ή τριών ετών, αλλά ποιο παράδειγμα θα δώσουμε ώστε να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας.
Ως κοινωνία αντιδρούμε κάπως απλοϊκά και αυθόρμητα. Κατά κανόνα προτιμάμε την αντίδραση από τη δράση, την αδράνεια από την ενεργοποίηση. Ή απλώς ξεσπάμε, βγάζουμε τα απωθημένα μας. Ετσι όμως δεν προοδεύει κανένας λαός. Πιο αποτελεσματικό θα ήταν να συνοδεύαμε τις όποιες αρνητικές διαπιστώσεις μας με προτάσεις πρακτικές. Προτάσεις ανιδιοτελείς και εθνικά συμφέρουσες και ιδέες ήδη δοκιμασμένες με επιτυχία σε άλλες χώρες- όπως για το Ασφαλιστικό, το Σύστημα Υγείας, την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου, την αναβάθμιση της Παιδείας.
Ηλθε η ώρα να βγει η κοινωνία μας από τον λήθαργο και να βάλει πλάτες. Το οφείλει στις επόμενες γενιές.
Χρήσιμο θα ήταν πριν από όλους να έδιναν το σωστό παράδειγμα προσφοράς στα κοινά οι διάφορες επαγγελματικές οργανώσεις (π.χ. γιατρών, δικηγόρων, καθηγητών), με συλλογικό έργο και τη διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων εθνικού συμφέροντος, π.χ., για τη θεραπεία της γνωστής κακονομίας ή για τη μεθόδευση ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων.
Ομοίως να έδιναν το παράδειγμα προσφοράς έργου οι κοινωνικοί εταίροι (εργαζόμενοι και εργοδότες)- π.χ. για την άρση των αναρίθμητων εμποδίων στη λειτουργία της οικονομίας που η ίδια η πολιτεία έχει δημιουργήσει, ή για την εξυγίανση του Ασφαλιστικού με προτάσεις δίκαιες και ρεαλιστικές.
Οι δυνατότητες τέτοιας δράσης είναι απεριόριστες στα συστήματα Παιδείας, Υγείας, στη δημόσια διοίκηση, στην απονομή δικαιοσύνης- για να μην αναφερθούμε και στα αναγκαία παραδείγματα σεβασμού στον νόμο, διαφάνειας και εθελοντισμού. Σε αυτές τις προσπάθειες μπορούν άνετα να συμβάλουν οι πολίτες.
Ισως αυτά να ηχούν κάπως δύσκολα, ακόμη και αφελή για μερικούς. Είναι όμως εφικτά.
Πιο αφελές πάντως είναι να πιστεύουμε ότι η παρούσα πορεία του έθνους θα οδηγήσει από μόνη της σε μείωση του πρωτοφανούς δημόσιου χρέους, σε ομαλότητα και στην άνεση του παλιού, καλού καιρού...
Του Θεόδωρου Παπαλεξόπουλου, επίτιμου προέδρου του ΣΕΒ.